Υπό
τους ήχους του https://youtu.be/wDjeBNv6ip0 Lost on you και την αποχή τόσων μηνών, θα σου εξιστορίσω με πολύ απλά
λόγια που χάθηκα!!
Είμαι
σίγουρη ότι πήζεις πίσω από ένα γραφείο και ενώ πίνεις το παγωμένο freddo σου, σκέφτεσαι τις ανέμελες διακοπές που σε
1 μηνάκι θα έχεις ή ακόμα καλύτερα την επόμενη έξοδο σου με την παρέα και τα
ποτά που θα πάνε και θα έρχονται...ρηλάξ φίλε μην αγχώνεσαι για όσα έρχονται...
Επειδή
είσαι σε κρίσιμη ηλικία και τα 30 τα έχεις περάσει, αν δεν έχεις σταθερή σχέση
(που σύντομα θα κάνεις trust me), ε τότε θα έχεις παντρευτεί, αν πάλι
ρεμπελιάζεις...κάντο με όλη μου την αγάπη πριν πέσεις στην τρομοκρατική αγάπη
μικροσκοπικών ταλιμπάν και σε κατακλύσουν συναισθήματα ανούσια προσωρινά, αιώνια
μελλοντικά όμως...
Όπως
απλά κατάλαβες, αν δεν το κατάλαβες να στο κάνω λιανά...έγινα και για δεύτερη
φορά μανούλα..ναι ναι ευχαριστώ για τις ευχές που κάνεις από μέσα σου και για
όλα τα συναφή..
Κοιτάζω
πίσω μου, μόλις πριν λίγα χρόνια και φαίνεται σου λέω πολύ μακρινό, αυτή η
αναρχοαυτονομία που είχα, γιατί περί αναρχίας μιλάμε όταν λογαριασμό δε δίνεις
πουθενά και σηκώνεις και νταηλίκι αν σου πει κάτι κάποιος και τολμήσει να
σκεφτεί να σε διπλαρώσει και να σε κλείσει σε ένα κλουβί...διοτί κλουβί τη
θεωρούσα βρε παιδί τη σχέση, μόνο που το κλουβί περιείχε μόνο εμένα ως τρελή!!
Κάνω
λοιπόν που λες flashback και ο χρόνος είναι το
σημείο 0 ... οι στιγμές εξαφανίστηκαν και λες τα μάτια μου ανοιγοκλείνουν και
οι Polaroid φωτογραφίες του μυαλού μου
εμφανίζονται σε ένα αόρατο πάνελ μπροστά μου και χαζεύω τις φωτογραφίες των
διακοπών, των ποτών, των ταξιδιών, της ανέμελιάς που ευτυχώς για μένα διήρκεσε
όσο θα ήθελα...ε σου ξέφυγε ένα δάκρυ;; ...μην κλαίς για όσα χρόνια
πέρασαν...να χαίρεσαι για όσα θα είσαι τυχερός να βιώσεις στα επόμενα..
Η
καθημερινότητα μου άλλαξε πια και τα άγχη μου περιστρέφονται από δυο φασαρίες,
πότε θα φάνε, αν θα φάνε, τι θα φάνε, πότε θα κοιμηθούν, να μάθουν να πηγαίνουν
τουαλέτα μόνοι τους, να περπατήσουν, να μασήσουν και όλα τα κλασσικά που
σκέφτεται κάθε χαζή μανούλα που όμως είναι σημαντικά γιατί διαπαιδαγωγείς
άνθρωπο, δημιουργείς χαρακτήρα, ζωγραφίζεις εικόνες σε ένα ανθρωπάκι,
κυριολεκτικά για να χαρεί με τα χρώματα, μεταφορικά, για να έχει να θυμάται
(όσες μήνες κρατάει το μυαλουδάκι του) για όταν μεγαλώσει..
Και
κάπου χολένει το σύστημα και λες, δε μπορεί, πότε ήμουν στο σημείο 24 και πότε
κοντεύω στο σημείο 34 και μετά 44 και λοιπά και λοιπά, και λες δε μπορεί να
μεγάλωσα απότομα, δε μπορεί να μη μπορώ να κλείσω το κινητό μου από το μεσημέρι και να πέσω για
ύπνο 5 ώρες και να σηκωθώ φρέσκια για βολτίτσα, καλέ σου λέω δε μπορεί να μη
μπορώ να κάνω μπάνιο κάθε μέρα και ότι ώρα θέλω....μωρέ μπορεί σου λέει ο
ψίθυρος στο αυτί σου, μπορεί και παραμπορεί...και
ξανακλείνω τα μάτια να δω εκείνες τις εικόνες και τώρα βλέπω τις εικόνες τους
που παίζουν, γελάνε επάνω στο κρεβάτι μου που κενό δεν έχει για να κοιμάμαι
οριζοντίως πλαγίως και κατά πως θέλω, που τρέχουν και που προσφάτως χορεύουν
και γελάω σαν χαζή και πάλι και συνειδητοποιώ πως έχω φτιάξει πολλά album με φωτογραφίες μέσα σε αυτό το μυαλό και πως
η κάθε μια έχει το χρόνο της και τη σημασία της για το μέσα μου ...
Και
αν λοιπόν, δε σε έχουν κατακλύσει αυτά τα τρομακτικά τρομοκρατικά συναισθήματα
αγάπης προς κάποιον που είναι μέρος σου - κυριολεκτικά και μεταφορικά- και
αναρωτιέσαι γιατί εγώ να μπω σε αυτή τη λούμπα, θα σου απαντήσω:.....Μη μπεις,
μη μπεις!! Μη μπεις στη διαδικασία να εξαρτιέσαι, να μη μπορείς να κοιμηθείς,
να μη μπορείς καν να πλυθείς, να μη μπορείς να πάρεις ότι ώρα σου γουστάρει το
ωραιότατο διθέσιο ή δίπορτο αυτοκινητάκι σου προς άγνωστη κατεύθυνση, να
πιέζεις το μυαλό σου συνεχώς με ερωτήματα τύπου, και αν δε θηλάσει τώρα πότε,
μέχρι πότε, πως να τον ταίσω, πώς να το ντύσω που κάνει κρύο/ ζέστη, να το πάω
σε αυτόν τον παιδότοπο ή θα κρυώσει, πάλι εμβόλιο, πάλι χαμός στο σουπερ
μάρκετ, πάλι τσίσα, πάλι κακά ...μη μπεις γιατί όλα αυτά μετά τον 1- 1,5 χρόνο
σταματούν και τότε αρχίζουν τα γιατί αυτό, γιατί το άλλο...τα σ'αγαπώ χωρίς
λόγο, τα σ' αγαπώ γιατί του έδωσες ένα γλυφειντζούρι, η αγκαλία σφιχτή ακόμα
και αν κοιμάται σχεδόν πάνω σου ή ακόμα και πάνω σου ...μη μπεις αν δεν είσαι
έτοιμος να νοιάζεσαι για έναν άνθρωπο χωρίς να χρειάζεσαι επιβεβαίωση, χωρίς να
χρειάζεσαι ανταπόδοση...μη μπεις αν ο εαυτός σου δε μπορεί να κάνει για ένα
κλάσμα του δευτερολέπτου πίσω..στον χρόνο πίσω εννοώ...και να παραμείνει
εξωτερικά το σώμα σου στο σήμερα αλλά η ψυχή σου να ταξιδεύει...και εσύ να
αλλάζεις συνήθειες.
Εκεί
χάνομαι που λες εγώ λοιπόν και αν και μερικές φορές, εκείνα τα κλάσματα που
λέγαμε πριν, κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω στο παρελθόν, ε μετά αντιλαμβάνομαι
το παρόν και σκέφτομαι ότι είμαι τυχερή…για όσα έχω, όπως τα έχω και ας χάνω μερικές
φορές εκείνη την ανεμελιά – που και πάλι τύχη είχα που την έζησα- και είναι το
σπίτι μου γεμάτο φωνές έως τις 10 το βράδυ…
Να
χάνεσαι λοιπόν ……και να είσαι και εσύ ευτυχής για όσα έχεις….
...
