Να με προσέχεις..

Σήμερα, θα σου πω για έναν άλλο άνθρωπο..Εκείνον που έχει την ίδια σκέψη μαζί μου και εκείνον που έχεις γνωρίσει πρόσφατα και χαμογέλασες όταν είδες που είχα δίπλα μου.

Και ναι, έρχεται η ώρα και η στιγμή που αλλάζεις τα πιστεύω σου ή τουλάχιστον όσα ήθελες μέχρι πρότινος γιατί πολύ απλά, μπήκε κάποιος άλλος στη ζωή σου και αυτός ο άλλος δεν μπήκε γιατί θέλει να στην αλλάξει (τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο…για μετά δεν ορκίζομαι τίποτα!!), μπήκε για να στην κάνει πιο όμορφη ή μάλλον για να είμαι πιο ειλικρινής, μπήκε για να είναι δίπλα σου και να έχεις ένα αλλιώτικο στήριγμα από τους γονείς σου.

Όσα σκέφτηκες και ονειρεύτηκες πραγματοποιούνται μαζί του και συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και συνεχίζεις να σκέφτεσαι πως για όσο καιρό –φυσικά- περνάς καλά μαζί του, όλο και περισσότερες όμορφες στιγμές θέλεις να ζεις…

Ποτέ δεν ήμουν από τους γλυκανάλατους ανθρώπους, αν δε με πιστεύεις ρώτα, αλλά όπως και να το ψάξεις, δεις, η ζωή μας είναι τόσο μικρή και τόσο άδικο να την χαραμίσεις σε μια μοναξιά χωρίς γεμάτες στιγμές…

Γι’ αυτό θέλω σήμερα να σου μιλήσω λοιπόν, για την επιλογή μου για εκείνον τον άνθρωπο..Δε θα μνημονεύσω την αλλοτινή ελευθερία μου που πάει «περίπατο», γιατί στο τονίζω…νοιώθεις και πράττεις κατά πως σκέφτεσαι και εγώ δεν χάνω κάτι…μάλλον κερδίζω όσο το ξανασκέφτομαι..γιατί η ελευθερία σου είναι μέσα στο μυαλό σου και αν αφήσεις κάποιον να κυριεύσει και ελέγξει το μυαλό σου…τότε σε λυπάμαι, γιατί χάνεις όλα τα κεκτημένα σου..και τι έλεγα..α ναι, δε θα μνημονεύσω όσα «χάνω», αλλά θα σου περιγράψω αυτόν,  που ( ξανα-λέω, προς το παρόν κινείται και κινείσαι σαν τη γη με τον ήλιο)!!

Όσα πάντα ζητούσα τα βρήκα, τώρα αν αυτά που ζητούσα είναι λάθος..άλλου Παππά ευαγγέλιο!!! Πάντως  όσο και αν φωνάζεις δεν με πτοείς..μπορεί να σου φωνάξω και εγώ πίσω και να γελάσω μετά από 5 λεπτά…

 Όταν λοιπόν, αποφασίζεις πως ήρθε η ώρα να κάνεις οικογένεια, δε σοβαρεύεσαι, απλά δέχεσαι ακόμα έναν άνθρωπο κοντά σου και δέχεσαι τον τρόπο σκέψης του και τις αντέχεις αυτές τις σκέψεις, και τις αντέχεις και ζεις με αυτές..

"Είσαι έτοιμη"; Με ρωτούν όλοι…"όχι, δεν είμαι", απαντώ..ξέρω ότι έρχεται κάτι άγνωστο, με ένα γνώριμο πρόσωπο, άρα θα πάνε όλα καλά, άρα θα είμαι έτοιμη όσο και αν σε φοβίζω!

Χαμογελάς σαν παιδί ακόμα και στις χειρότερες σκανταλιές που έχεις κάνει, γέρνεις επάνω μου όταν βλέπεις τηλεόραση για να με αγγίζεις, κουλουριάζεσαι στο κρεβάτι και αν δεν τραβήξεις όλο το πάπλωμα δεν ησυχάζεις, ονειρεύεσαι όσα σου περιγράφω και σκέφτεσαι και ζητάς ακόμα περισσότερα, φωνάζεις εκ πρώτης αλλά εκ δεύτερης το ξανασκέφτεσαι και συμφωνείς, είσαι παθιασμένος με ότι πιστεύεις και δε συζητάς ούτε για αλλαγή ομάδας (έλεος δηλαδή!!), χαίρεσαι και αγαπάς χωρίς να το εκφράζεις με λόγια…αλλά κάνοντας πράξεις..πάντα έτσι ήθελες και θέλεις να το κάνεις..γιατί οι πράξεις είναι αυτές που μετρούν και όχι τα λόγια!!

Όσο με ζητάς και όσο με αντέχεις…

Να με προσέχεις!!

Ο κακός κος Παπαδήμος...να φάει πιπέρι!!

Ο παιδικός σταθμός του Αλέξανδρου σήμερα έκλεισε. Αυτός ο κατά τα άλλα τόπος εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας μικρών παιδιών ανήκε στον ΟΕΕΚ. Ο Αλέξανδρος, παρατηρώντας με τα μικρά και παιδικά του μάτια την τηλεόραση αναρωτιέται και κοιτάζει το χαζοκούτι...γιατί να χάσει την Μαρία, την Βάσω, τις παιδικές του φίλες, αλλά και τις δασκάλες του, που τόσο ωραία τον μάθαιναν νέα πράγματα.

Μαζί με τον Αλέξανδρο, καθισμένη στον καναπέ, με θλιμμένο βλέμμα κοιτάζει επίμονα το τζάμι η Ελένη. Η Ελένη, μαμά του Αλέξανδρου αναρωτιέται για πόσο καιρό ακόμα θα έχει δουλειά. "λιγοστεύει ο κόσμος που θα αγοράσει αυτό που πουλάμε...δεν υπάρχει ενδιαφέρον" και εγώ σκέφτομαι...."φοβάμαι για πόσο ακόμα θα δουλεύω"...να φοβάσαι όχι για το αν η δουλειά σου είναι ποιοτική αλλά αν θα υπάρχει!!

Ο μπαμπάς του Αλέξανδρου ήταν σχεδόν δίπλα μου χθες, ναι εκεί στο Σύνταγμα ή μάλλον κοντά στο Σύνταγμα, είχε έρθει για να φωνάξει, για να πει και τη δική του άποψη λίγο πριν τελιώσει η ελπίδα...
Ποιά ελπίδα εε??

Σήμερα δε μπορώ να σε κάνω να γελάσεις, ενώ το θέλω τόσο πολύ...όλοι φοράνε μαύρα εδώ που είμαι λες και κάποιος έχει πεθάνει, ή μήπως πέθανε τελικά...??Μα γιατί φοράω και εγώ μαύρα? Πώς αποφάσισα να ντυθώ έτσι σήμερα? φταίει που δεν κοιμήθηκα καλά...εφιάλτες με έκαναν να τρέχω στον ύπνο μου (όσο κοιμήθηκα)...

Να αγωνίζεσαι για να υπάρχεις, αυτό κάνεις πια, να αγωνίζεσαι για να υπάρξουν και τα παιδιά σου.

Ο κύριος με το μουστάκι χθες, μπορεί και να μας έσωσε, λίγο "MAALOX στα κορίτσια", φώναζε, εσύ το έζησες μαζί μου, ήσουν δίπλα μου, μην το ξεχάσεις, δεν είχαμε πάει για να φωνάξουμε για μια ομάδα, ούτε φυσικά για να πάρουμε πίσω όσα λεφτά μας πήραν, πήγαμε παρέα να φωνάξουμε να μας αφήνουν λίγο ελεύθερους να ζήσουμε...

"Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" και λίγο μετά το σύνθημα έπεσαν τα πρώτα χημικά, ήμουν λίγο παραπέρα, εσύ που ήσουν? γιατί δεν ήσουν εκεί να κλάψεις μαζί με μένα?
 Εκείνο το παραμύθι έλεγε..."όλοι για έναν και ένας για όλους"...αλλά εσύ δεν κλαις?εγώ μόνο για μένα κλαίω?

Έχω νευριάσει περισσότερο απο χθες, όταν έσκασαν τα χημικά δίπλα μου, μόνο έτρεχα να κρυφτώ. Όσο σκέφτομαι ότι δεν ακούστηκα γίνομαι αγρίμι. 4 φορές προσπάθησα να έρθω σε σένα, εκεί στο Σύνταγμα, αλλά δε με άφησαν, εκείνοι οι άλλοι, εκείνοι που ξέχασαν ποιοι είναι άνθρωποι και ποιοι ζώα, εκείνοι που τους έβρισα και καταράστηκα...αλλά μήπως εκείνοι υποχρεωμένοι δεν είναι? ...είναι υποχρεωμένοι να μας σκοτώσουν άραγε? ..αν ναι ας μας σκοτώσουν όλους...

Αρνούμαι να ζω σε συνθήκες χειρότερες και απο πόλεμο, αρνούμαι να πιστεύω σε μια δημοκρατία που δε δέχεται την άλλη γνώμη, αρνούμαι να εργάζομαι για 8 ώρες και να πληρώνομαι για τις 3 (οι άλλες 5??), αρνούμαι να μην κάνω οικογένεια, αρνούμαι να έχω ζωγραφισμένη μόνο τη θλίψη στο πρόσωπο μου, αρνούμαι να ντρέπομαι που χρωστάω λεφτά και δε μπορώ να σου δανείσω γιατί έχεις περισσότερη ανάγκη, αρνούμαι να θεωρηθώ άεργος μια μέρα...αρνούμαι να πω στα παιδιά μου ότι ...λυπάμαι...δεν έκανα ότι μπορούσα...

Δακρύζω και σκουπίζω τα μάτια μου περήφανα ακόμα, δε μου έρχεται καμμία ιδέα στο μυαλό μου πως να σε αλλάξω, πως να σε κάνω να καταλάβεις ότι άφησες λάθος παιδιά για αρχηγούς, λάθος σκέψεις..εσύ δε ντρέπεσαι? "τί θα κάνουμε?", με ρωτάει η Νίνα...μακάρι να είχα μια καλή απάντηση, μόνο ένα κενό βλέμμα έχω πια, τόση απογοήτευση δεν είχα νοιώσει ποτέ μου...

Η επόμενη μέρα ήρθε...και για μένα και για σένα και για τον Αλέξανδρο, που εκείνος δε σου χρωστάει κάτι, ούτε ο δικός μου "Αλέξανδρος" θα σου χρωστάει κάτι αλλά καλείται πριν καν δημιουργηθεί να σου πληρώσει...αμαρτιές γονέων ...ποιών γονέων??των δικών μου, των δικών τους ή άλλων...γιατί εμάς κατέστρεψαν..τα παιδιά τους!!

Ο κος Παπανδρέου, με μεγάλη ιστορία στην εξορία, όπως είπε, όλοι φταίμε, για τα ρουσφέτια (που εγώ δεν έκανα), για τις μίζες (που εγώ δεν πήρα), για τους συνδικαλιστές που τους έδωσε προνόμια και τα παρεξήγησαν (ποιος ήρθε?) και για πολλά ακόμα..ενώ ο κος Σαμαράς, σαν χορωδία καλοκουρδισμένη, συμφώνησε με άλλα λόγια στα ίδια..για τους τσάμπα μάγκες..ενώ οι μάγκες με βαριά μόρια, είπαν ΝΑΙ σε ολοκληρωτική καταδίκη...

"Ο κακός κος Παπαδήμος, σα του βάλω πιπέρι και σα του βγάλω τα μάτια", είπε ο μοβόρος Αλέξανδρος...ποιος είναι πιο κακός...αυτός ή ο άλλος??

Λυπάμαι Ελλάδα που σε γνώρισα, γιατί μόνο κακό θα μου κάνεις..

Περπατάμε παράλληλα..

Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να σκεφτώ έναν τίτλο για αυτό το κείμενο. Ακόμα δεν έχω καταλήξει για να είμαι ειλικρινής, όμως ευελπιστώ πως ολοκληρώνοντας θα τον έχω βρει!

Αυτή τη φορά, ίσως σου φανεί γνώριμος ο πρωταγωνιστής. Τον έχεις δει άπειρες φορές. Τον έχεις βασανίσει άλλες τόσες και τον έχεις εξιψώσει ουκ ολίγες. Δυσκολεύεσαι να αντικρύσεις κάποιες στιγμές την αλήθεια, το ξέρω, μη μου κρύβεσαι. Άλλα σκέφτεσαι και άλλα του λες? Γιατί? Αυτό μην τολμίσεις να πεις πως είναι γυναικείο προνόμιο, διότι αγαπητέ δεν είναι. Είναι προνομιο όλων. Οι σκέψεις κατακλύζουν το νού σου, όμως οι λέξεις που ξεστομίζεις καμμιά φορά είναι ασυνάρτητες.

Δεν ονειρευτηκες μαζί του ποτέ?
Λάθος σου να μεγαλοποιείς τα συναισθήματα σου. Το ξέρω εγώ, όπως και εσύ. Αγχώνεσαι αν θα προλάβεις  (τι? το τραίνο?)...'όλα τα προλαβαίνεις. Να είσαι πεπεισμένος πως όλα έχουν έναν λόγο που συμβαίνουν. 

Οι "στάσεις" που κάνεις στη ζωή σου και ο τρόπος που του συμπεριφέρεσαι, λένε δείχνει την ωριμότητα σου, εγώ τους διαψεύδω...δε θέλω να δείχνω ώριμη, ούτε να συμπεριφέρομαι έτσι, θέλω να είμαι πιο απλός άνθρωπος...να κάνω λάθη...να επιλέγω να φάω τα μούτρα μου μαζί του,  να κάνω ρε αδερφέ ότι μου κατέβει ( καλά μην παίρνεις αέρα και συμφωνείς...) αλλά να νοιώθω ευτυχισμένη και αυτός μαζί μου εννοείται! 

Ξέρεις τι λέω? Λέω να γελάσεις λίγο μαζί του, δε ξέρω πόσο ακόμα θα σε αφήνουν οι σκέψεις σου να το κάνεις, λέω να μείνεις μοναχός σου για λίγα λεπτά και να τον αντικρύσεις....εκεί μπροστά στον καθρέφτη...εσυ και ο εαυτός σου..μην τον υποβαθμίζεις με άσκοπες σκέψεις ή λέξεις, συμπεριφέρσου του σαν να είναι ο καλύτερος σου σύντροφος.

Θα αναρωτιέσαι, γιατί στον περιγράφω, γιατί στα λεω πάλι αυτά..οι  "στάσεις" που λέγαμε πριν..ε αυτές οι "στάσεις" αλλάζουν, κάνεις νέα ξεκινήματα στη ζωή σου και πρέπει να τα έχεις καλά μαζί του, αν δεν είσαι εσυ εντάξει με τον εαυτό σου πως περιμένεις να είναι εντάξει και οι υπόλοιποι γύρω σου? ρητορικό ερώτημα εεε???

Όχι, να έχεις υψηλή αυτοεκτίμηση (έτσι έλεγε πάντα η μαμά μου...μάλλον κάτι ήξερε!!), να αγαπάς τον εαυτό σου με τα ελλατώματα του, να τον αποδέχεσαι με τις παραξενιές του και αν τελικά δεις πως κάπου έχεις λάθος...ίσως ρε παιδί...ζήτα και ένα συγνώμη..δε χάθηκαν οι συγνώμες όπως όλοι φωνάζουν..εγώ την έχω ψηλά και τη "συγνωμη", μου αρκεί που καταλαβες το λάθος σου και που ζητάς ξανα επανένωση, συμφιλίωση, συγχώρεση, αγάπη...γιατί όλοι κάτι τέτοιο δεν ζητούν?

Σε εκείνες τις "στάσεις" πρέπει να είσαι χεράκι χεράκι μαζί του...