Η φίλη μου...

Φίλος λέει, είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε. Όταν στο είχα πει, είχα μετανοιώσει για κάποιες επιλογές μου και είχες συμφωνήσει, όμως σήμερα είμαι υπερήφανη που ακόμα έχω ψηλά τα πιστεύω μου χάρη σε σένα.
Σύντομα θα κάνεις τη δική σου οικογένεια..λιγάκι μακριά μου..

"Αποφασίσαμε να παντρευτούμε ..ε σε κάνα δυο μήνες....κουμπάρα", η πρώτη καμπάνα που χτύπησε μέσα στα αυτιά μου, όταν μου το ανακοινώσατε εκείνο το βράδυ στο μπαράκι στη στοά, που μετά από αυτήν τη φράση δε μου άρεσε ακόμα περισσότερο η κλεισούρα του. Αναρωτιέσαι γιατί?
Ξέρεις, δεν χάνεις το φίλο/φίλη σου αν παντρευτεί, όμως συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα και πως θα ήθελες να είσαι ακόμα ξαπλωμένος στην άμμο στο Πορί, στα Φαλάσαρνα, στην Αγ. Άννα, στο Λιβάδι...να τρως σταφύλια μέσα από την θάλασσα και να κρατάς στο χέρι τη ψημένη ρακί..να γελάς με κάθε βλακεία που σου έρχεται, να κατεβάζεις σφηνάκια ανηλεώς, να κοιτάς και να ξανακοιτάς τις άθλιες φωτογραφίες της προηγούμενης νύχτας και να σκέφτεσαι πως αλλιώς να στηθείς μπας και βγάλεις την επόμενη καμμία της προκοπής,  να θυμάσαι τσακωμούς από όλες τις διακοπές που έχεις κάνει μαζί μου και να κλείνεις τα μάτια ...και να ονειρεύεσαι το μέλλον, το μέλλον που σίγουρα με έχει δίπλα σου...

Δε μπορώ να ευχηθώ να γυρίσει ο χρόνος πίσω και να μην υπήρχαν πόνοι στην καρδιά σου, χαίρομαι όμως που ήμουν δίπλα σου και που δεν πονούσες μόνη σου. Χαίρομαι όταν ακούω τον Καρρά και θυμάμαι τον Λάμπρο εκείνο το βράδυ στο Γαλάτσι και γελάω απίστευτα με το μεθύσι που λίγο έλειψε να βγει σε παρωδία όταν είχαμε σταματήσει στη Ποσειδώνος και έπρεπε να σας συνεφέρω.

Δε μπορώ να μη σε μαλώνω ή νευριάζω μαζί σου όταν χάνεις στιγμές και πέφτεις σε αυτήν την θλίψη που πάλεψα μαζί σου για να την ξεφορτωθείς..μην την ξαναπάρεις...λίγο μας έχει μείνει και πρέπει να χαιρόμαστε για όσα έχουμε...

Δε μπορώ να στεναχωριέμαι και να στο δείχνω, φεύγεις και μου αφήνεις άξιους ανθρώπους που έχουν ήδη σταθεί και που είμαι σίγουρη πως θα σταθούν δίπλα μου σαν εσένα. Εντάξει, δε φεύγεις τόσο μακριά...."Φεύγω στις 14...", να και η δεύτερη καμπάνα... και  στο είπα πως αν μείνω μόνη μου κάποια μέρα το ξέρεις ότι εκεί θα έρθω για να νιώσω λίγο καλύτερα...

Δε μπορώ να ευχηθώ να μην περνάς καλά, γιατί θα στεναχωριέμαι ακόμα περισσότερο και θα ρίξω το φταίξιμο στον εαυτό μου που δεν είμαι πλάι σου. Οι αξίες μου παραμένουν ψηλά, ακόμα και αν προσπάθησαν πολλοί να τις κατεβάσουν. Δε θυμώνω πια, έχω συγχωρέσει, το ίδιο σου έχω πει και εσένα, κανείς δεν είναι τέλειος και τα συναισθήματα δεν αλλάζουν, το ξέρω, όμως έτσι είμαστε οι άνθρωποι και μην το ξεχνάς.

Δε μπορώ να σε συμβουλέψω να μην πας...όσο και αν θα το ήθελα, όμως μπορώ να είμαι σίγουρη πως ότι και αν κάνεις θα είναι το καλύτερο για σένα και πως κάποτε που ήθελα να φύγω και εγώ εσύ δίπλα μου ήσουν...με ένα τραπέζι στο σπίτι σου για όσους τότε θα έφευγαν, ακόμα και ο Μιχάλης θα πήγαινε Γερμανία, θυμάσαι?

Πολλά και λίγα χρόνια πίσω, πολλές και νέες αναμνήσεις να μου φέρεις...

Το ξέρω πως είναι άδικο να σε διώχνει η ίδια σου η πατρίδα και πως πρέπει να αλλάξεις όλες τις συνήθειες σου από τη μια μέρα στην άλλη...όμως θα σταθείς στα πόδια σου, θα δοκιμαστείς, θα ξεχάσεις και θα ξαναονειρευτείς...και θα έχεις σίγουρα όλα και περισσότερα να μου λες..για να μη σου πω ότι θα σε ζηλεύουν όλοι για την τύχη σου..

Ελπίζω να μην έκλαψες και να θυμήθηκες, όλες τις χαλαρές μπαρότσαρκες...ή και τις βόλτες με το αυτοκίνητο τις Κυριακές..έτσι απλά για να χαλαρώσουμε..

Δεν είναι φυσικά όλο αυτό αποχαιρετιστήριο γράμμα,  είναι απλά ένα Ευχαριστώ για όλες τις άσχημες στιγμές που ήσουν δίπλα μου αλλά και που με ζήτησες και εσύ στις δικές σου...γιατί φίλοι τελικά είναι περισσότερο αυτοί που στέκονται πλάι σου στις άσχημες στιγμές παρά στις χαρούμενες...


**Μην τους αφήσεις εγχειρίδιο διαχείρισης μου, αστες να πειραματίζονται...αν και νομίζω με έχουν ήδη "διαβάσει"...
*** Μην τυχόν και δεν γυρίσεις όταν πρέπει...σε αποκλήρωσα και από φίλη και από κουμπάρα...


Να μ'αγαπάς εδώ σε μια γωνιά,
να κοιταχτούμε λες κ' ειν' γιορτή πρωτοχρονιά
να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά
γιατί μου πήρε πολλά το εννιά...

Να τα θυμάσαι όλα...

Με αφορμή το κείμενο του Σ. Γιατζόγλου http://giatzoglou.skai.gr/post/11095425377 σήμερα δεν θα σου πω μια ευχάριστη ιστορία αλλά μια μεγάλη ιστορία, που είμαι σίγουρη πως κάπου εκεί γύρω σου την έχεις ζήσει.

Όντας φοιτήτρια, γνώρισα την Νίκη. Συγκατοικήσαμε σχετικά γρήγορα και μέναμε σε ένα αρκετά μεγάλο διαμέρισμα του έκτου ορόφου με θέα τί άλλο, από τον Ταύγετο και τον Μεσσηνιακό κόλπο. Όπως κατάλαβες, τα φοιτητικά τα χρόνια, γεμάτα έρωτα, ζήλιες, διαβάσματα, άγχη, καλοπέραση, ύπνο (πόσο μου λείπουν τα δύο τελευταία...) τα πέρασα στην Καλαμάτα. Κάθε Παρασκευή σχεδόν, η Βαρβάρα, η μαμά της Νίκης, μας έστελνε προμήθειες...όχι μη φανταστείς προμήθειες πολέμου, ούτε μη ν βιαστείς να μας πεις ανάξιες, αλλά μας έστελνε κάθε λογής λαχανικά, πίτες, γλυκά hanmade (εξού και τα 10 κιλά που έφερε πίσω στην Αθήνα μαζί με την αποφοίτηση μου όπως θυμάσαι) μόνο και μόνο για να έχουμε χρόνο για να διαβάζουμε όπως έλεγε. Το αγαπημένο μου φαγητό ήταν το κοκκινιστό κοτόπουλο και το ήξερε, πάντα μας έστελνε τάπερ γεμάτο με αυτό, πάντα το είχε και στο σπίτι της όταν με περίμενε για επίσκεψη...

Ο Χρήστος, φίλος από τα παλιά. Φίλος καρδιακός με τα παιδιά. Παίζαμε θυμάμαι πρόπερσι τα Χριστούγεννα χαρτιά στο σπίτι μιας γνωστής μας και με κορόιδευε για το κόκκινο παλτό μου γιατί έμοιαζα με την κοκκινοσκουφίτσα όπως έλεγε. Χαμογελαστός, ετών ιδίων με μας, αστείος αλλά και έξυπνος. Ήταν και στα γενέθλια μου εκείνη την χρονιά και ακόμα γελάω με την κρίση ζηλοτυπίας που προκάλεσε σε μια ψυχή... Νομίζω πέρσι έμαθα για το γάμο του με μια πολύ καλή κοπέλα αλλά και την εγκυμοσύνη της. Μεγάλη χαρά στην παρέα είχε προκαλέσει η γέννηση του πρώτου του παιδιού...

Ο παππούς που ποτέ δεν γνώρισα (για γνωστούς λόγους σε λίγους) και που μια φορά συνάντησα κάπου στη Λευκωσία. Μέσα σε ένα πάρκο ή λούνα παρκ, που ακόμα πονάει το πόδι μου στο σημείο που το χτύπησα εκείνο το βράδυ, αφού προσπαθούσα να σκαρφαλώσω σαν τον Spiderman όπου έβρισκα, μιας και δεν ξεπερνούσα τα 12. Η σοκολάτα του μου προκάλεσε ένα σφράγισμα λίγες μέρες μετά ..Θυμάμαι λίγη σημασία του  είχα δώσει όταν μου άπλωσε το χέρι να με αγκαλιάσει..

Όλοι αλλά και άλλοι ακόμα, είναι άνθρωποι που δεν είναι εδώ πια.. Έχεις ένα κομμάτι τους, μικρό ή μεγάλο (λίγη σημασία έχει). Πήγαν κάπου καλύτερα όπως συνηθίζω να αιτιολογώ σε τέτοιες καταστάσεις, λόγω του καρκίνου έφυγαν και πήγαν σε μέρος που δεν ταλαιπωρούνται. Δεν ξέρω αν όσοι μένουμε πίσω είμαστε καλύτερα, πάντως αν τους έχεις στο μυαλό σου σίγουρα εκείνοι είναι ευτυχισμένοι. Χαμογελάω ακόμα στο φαγητό της, στο πείραγμα του, στο σφραγισμένο δόντι..

Δεν ξέρω αν όντως έχεις περάσει από αυτό, όμως πριν λίγο καιρό  βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση ακόμα πιο κοντά.  Η πρώτη ολοκληρωμένη μου έκθεση στο δημοτικό είχε ως θέμα "ποιο είναι το είδωλο σου" και μάντεψε ποιον είχα και έχω...φυσικά εκείνην που πριν λίγο καιρό μας είπε ο γιατρός βγαίνοντας από το χειρουργείο πως είχε επίσης καρκίνο. Την μαμά μου. Ευτυχώς λίγες ημέρες πριν εξαπλωθεί και πριν προλάβει να μου "την πάρει"..ο γιατρός κατάφερε όσα μόνο Εκείνος καταφέρνει..Δεν έχω την πρέπουσα ίσως πίστη στη θρησκεία, ίσως πιστεύω σε κάτι απλά ανώτερο, όμως εκείνη ευτυχώς είναι ακόμα δίπλα μου και υγιής πια...

Σήμερα σου λέω λοιπόν αυτήν την ιστορία μόνο και μόνο για να χαμογελάσεις γιατί τους έχεις ακόμα δίπλα σου αλλά και να σκεφτείς όσους έφυγαν..θα χαμογελάσουν και εκείνοι..!!

Ραμολιμέντο (ιταλικής προέλευσης?)

"Ζητείται κοπέλα για δακτυλογράφηση κειμένων με τυφλό σύστημα, από δικηγορικό γραφείο των Αθηνών. Οπωσδήποτε να ομιλεί αγγλικά και γαλλικά"..γιατί να μην πάω σκέφτηκα, μια δεύτερη δουλεία χρήσιμη είναι!
Κλείσαμε τηλεφωνικώς το ραντεβού μας ένα απογευματάκι, επιβεβαίωσα το ραντεβού 5 ώρες νωρίτερα (μη μας πουν και αντιεπαγγελματίες) και κατευθύνθηκα στον τόπο του "εγκλήματος".
Ανέβηκα 5 ορόφους με τα σκαλιά γιατί το ασανσέρ* έχρηζε επισκευής ...μην πω αντικατάστασης...ορθάνοιχτη η πόρτα και μια φωνή αρκετά βροντερή μου έπαιρνε τα αφτιά. Έκανα να μπω και αντίκρισα ένα χάος παντού, πεταμένα χαρτιά ακόμα και στον υποτιθέμενο καναπέ που υποδέχονταν τους επισκέπτες.
Η φωνή, ακόμα πιο βροντερή, φωνακλάς θα έλεγα καλύτερα, σταμάτησε για δευτερόλεπτα, τον είδα που με κοίταξε και μου έκανε νόημα να περάσω...όχου Παναγίτσα μου στο στόμα του λύκου οδεύω..
Μαλλί καρέ, ελαφρώς νωπό και λαδωμένο (ίσως υπήρχε θέμα με το μπάνιο),μούσια ελαφρώς ατημέλητα, κίτρινο πουκάμισο τσίτα φορεμένο, πιθανόν 2 νούμερα μικρότερο, γραβάτα τρικολόρε, με σχέδια δύσκολα ακόμα και στην όψη και φυσικά το all time classic ανεβασμένο παντελόνι μέχρι κάτω από το στήθος, με μια ζώνη τόσο λεπτή...όσο η μεσούλα του (μου περισσεύει η ειρωνεία όπως κατάλαβες).
Μιλούσε στο τηλέφωνο ο Χαράλαμπος για μια υπόθεση σχετικά με έναν τύπο που τον πυροβόλησαν 5...μην κάνεις "wow", δεν πήγα στον Κούγια, στον Χαράλαμπο από τη Θήβα πήγα.

Ο Χαράλαμπος που λες, μαθηματικός στο επάγγελμα, κατ'ανάγκην για την άτιμη την κοινωνία έπεσε στο δικηγορικό θώκο, υποστηριζόμενος όπως είπε την περιουσία του. Μεγαλοεισοδηματίας από τους λίγους ακόμα Αθηναίους (αλί αλί και τρεις αλί που βρήκε τα λεφτά...χάθηκε χρυσέ μου να πάρεις και μια καθαρίστρια?). Μεγάλος δικηγόρος κατά πως είπε και φυσικά το ίδιο υποστήριξε και ο φίλος του, ωπ ξέχασα να σας συστήσω τον Μιχαλάκη, ετών μάλλον ξεχασμένων, κιλών λιπόβαρων αφού θα ήταν σίγουρα 40 κιλά και μεξικάνος, μη γελάς, δεν ήταν Μεξικάνος...αλλά μεξικάνος, φορούσε ένα μεξικάνικο καπέλο, ίσως για να του προσθέτει κιλά, ποιος ξέρει... καθισμένος σε μια μεγάλη πολυθρόνα, συμφωνούσε και συναινούσε σε ότι και αν έλεγε ο Χαράλαμπος (ας τον λέω Μπάμπη...μου ταιριάζει πιο πολύ ακόμα και με την προφορά του, αφού τις μισές λέξεις από όσες άκουσα, τις έκοβε στη μέση, μάλλον τον ενοχλούσαν...). Ο Μιχαλάκης λοιπόν, μου θύμισε την παιδική σειρά του MTV "Beavis and Butt-Head" αν έχεις υπόψη σου, όπου όταν έκοβε ο ένας, έραβε ο άλλος..

Ας μην ξεφεύγω, ο Μπάμπης μου (γιατί τον υιοθέτησα μιας και είναι η μούσα μου), όπως προείπα φωνακλάς, ανύπαντρος (διότι και αυτό πρόλαβε να μου πει) και πολύ έξυπνος μιας και τους δικαστές εκείνος όπως είπε τους ορίζει και την εισαγγελία χεσμένη την έχει. 
-"Σαν εμένα δεν υπάρχει άλλος, με ακούς, εγώ είμαι πιο έξυπνος από αυτά τα ραμολιμέντα, τα απολειφάδια, εγώ έχω εισόδημα 600.000 ευρώ φέτος, αυτοί τί να μου πουν (αν έχεις τέτοιο εισόδημα, μόνο αυτοί τί να σου πουν??), τσίριζε μέσα στα αφτιά μου και με κοιτούσε με ένας μένος λες και αγόρευε στο χωριό του. Κυρία εγώ αγέρωχη, παιχνίδι θέλεις και να φούμαρα σκέφτηκα από μέσα μου και έκανα ότι μου υπαγόρευε ο νους μου εκείνη τη στιγμή...
-"Μα Κύριε Χαράλαμπε, εσείς φαίνεστε έξυπνος, άσε που ένας μαθηματικός τετραγωνίζει τον κύκλο ενώ οι νομικοί που παν τα τέσσερα δεν ξέρουν"...μόνο χειροκρότημα δεν έριξε ο αόρατος σκηνοθέτης μου εκείνη τη στιγμή, αφού τα μάτια του Μπάμπη έλαμψαν ενώ το στόμα του (αχ Παναγίτσα μου ξανά και ξανά) σχημάτισε ένα ελαφρύ χαμόγελο και απο τα συμφραζόμενα (μιας και είχε τη χάρη να κόβει τις λέξεις όπως είπα) κατάλαβα ότι χάρηκε για την άποψη μου.
Για να μην στα πολυλογώ, μου εξιστόρισε ακόμα και πως βρίστηκε με μια νέα υπάλληλο στα δικαστήρια, η οποία τόλμησε να ζητήσει την ταυτότητα του για κάποια αντίγραφα μιας δικογραφίας, το άκρον άωτον έτσι? Που πας κυρά μου, σε ποιον ζητάς ταυτότητα, σε μένα???, για ακόμα μια φορά βρόντηξε.
Τελικά, η θέση παρέμεινε κενή, να πω δόξα τον Θεό ή και τον Αλλάχ??, αλλά ο Μπάμπης θα ταλαιπωρούσε ακόμα λίγες κυρίες που ελπίζω να ευχαριστηθούν τη γνωριμία μαζί του όσο και εγώ..


Εν τέλει, η εμπειρία μου με τον Μπάμπη, μου θύμισε πόσο τρελοί φαινόμαστε ή γινόμαστε, γιατί δεν το έχουμε αυτό το προσόν μόνο ως κουλτούρα αλλά και ως Έλληνες, ημίτρελοι παιδί μου. Ο Μπάμπης, ήθελε ακροατήριο και φυσικά το πήρε, όχι όμως άλλο κάρβουνο...λυπηθείτε με!!!




**Τα γαλλικά στο τέλος κατάλαβα γιατί τα ήθελε...εύγλωττος στην περιγραφή όσων έκανε, μάλλον ήθελε και λεξικό...