Η φίλη μου...

Φίλος λέει, είναι τα αδέρφια που επιλέγουμε. Όταν στο είχα πει, είχα μετανοιώσει για κάποιες επιλογές μου και είχες συμφωνήσει, όμως σήμερα είμαι υπερήφανη που ακόμα έχω ψηλά τα πιστεύω μου χάρη σε σένα.
Σύντομα θα κάνεις τη δική σου οικογένεια..λιγάκι μακριά μου..

"Αποφασίσαμε να παντρευτούμε ..ε σε κάνα δυο μήνες....κουμπάρα", η πρώτη καμπάνα που χτύπησε μέσα στα αυτιά μου, όταν μου το ανακοινώσατε εκείνο το βράδυ στο μπαράκι στη στοά, που μετά από αυτήν τη φράση δε μου άρεσε ακόμα περισσότερο η κλεισούρα του. Αναρωτιέσαι γιατί?
Ξέρεις, δεν χάνεις το φίλο/φίλη σου αν παντρευτεί, όμως συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα αλλάζουν όλα και πως θα ήθελες να είσαι ακόμα ξαπλωμένος στην άμμο στο Πορί, στα Φαλάσαρνα, στην Αγ. Άννα, στο Λιβάδι...να τρως σταφύλια μέσα από την θάλασσα και να κρατάς στο χέρι τη ψημένη ρακί..να γελάς με κάθε βλακεία που σου έρχεται, να κατεβάζεις σφηνάκια ανηλεώς, να κοιτάς και να ξανακοιτάς τις άθλιες φωτογραφίες της προηγούμενης νύχτας και να σκέφτεσαι πως αλλιώς να στηθείς μπας και βγάλεις την επόμενη καμμία της προκοπής,  να θυμάσαι τσακωμούς από όλες τις διακοπές που έχεις κάνει μαζί μου και να κλείνεις τα μάτια ...και να ονειρεύεσαι το μέλλον, το μέλλον που σίγουρα με έχει δίπλα σου...

Δε μπορώ να ευχηθώ να γυρίσει ο χρόνος πίσω και να μην υπήρχαν πόνοι στην καρδιά σου, χαίρομαι όμως που ήμουν δίπλα σου και που δεν πονούσες μόνη σου. Χαίρομαι όταν ακούω τον Καρρά και θυμάμαι τον Λάμπρο εκείνο το βράδυ στο Γαλάτσι και γελάω απίστευτα με το μεθύσι που λίγο έλειψε να βγει σε παρωδία όταν είχαμε σταματήσει στη Ποσειδώνος και έπρεπε να σας συνεφέρω.

Δε μπορώ να μη σε μαλώνω ή νευριάζω μαζί σου όταν χάνεις στιγμές και πέφτεις σε αυτήν την θλίψη που πάλεψα μαζί σου για να την ξεφορτωθείς..μην την ξαναπάρεις...λίγο μας έχει μείνει και πρέπει να χαιρόμαστε για όσα έχουμε...

Δε μπορώ να στεναχωριέμαι και να στο δείχνω, φεύγεις και μου αφήνεις άξιους ανθρώπους που έχουν ήδη σταθεί και που είμαι σίγουρη πως θα σταθούν δίπλα μου σαν εσένα. Εντάξει, δε φεύγεις τόσο μακριά...."Φεύγω στις 14...", να και η δεύτερη καμπάνα... και  στο είπα πως αν μείνω μόνη μου κάποια μέρα το ξέρεις ότι εκεί θα έρθω για να νιώσω λίγο καλύτερα...

Δε μπορώ να ευχηθώ να μην περνάς καλά, γιατί θα στεναχωριέμαι ακόμα περισσότερο και θα ρίξω το φταίξιμο στον εαυτό μου που δεν είμαι πλάι σου. Οι αξίες μου παραμένουν ψηλά, ακόμα και αν προσπάθησαν πολλοί να τις κατεβάσουν. Δε θυμώνω πια, έχω συγχωρέσει, το ίδιο σου έχω πει και εσένα, κανείς δεν είναι τέλειος και τα συναισθήματα δεν αλλάζουν, το ξέρω, όμως έτσι είμαστε οι άνθρωποι και μην το ξεχνάς.

Δε μπορώ να σε συμβουλέψω να μην πας...όσο και αν θα το ήθελα, όμως μπορώ να είμαι σίγουρη πως ότι και αν κάνεις θα είναι το καλύτερο για σένα και πως κάποτε που ήθελα να φύγω και εγώ εσύ δίπλα μου ήσουν...με ένα τραπέζι στο σπίτι σου για όσους τότε θα έφευγαν, ακόμα και ο Μιχάλης θα πήγαινε Γερμανία, θυμάσαι?

Πολλά και λίγα χρόνια πίσω, πολλές και νέες αναμνήσεις να μου φέρεις...

Το ξέρω πως είναι άδικο να σε διώχνει η ίδια σου η πατρίδα και πως πρέπει να αλλάξεις όλες τις συνήθειες σου από τη μια μέρα στην άλλη...όμως θα σταθείς στα πόδια σου, θα δοκιμαστείς, θα ξεχάσεις και θα ξαναονειρευτείς...και θα έχεις σίγουρα όλα και περισσότερα να μου λες..για να μη σου πω ότι θα σε ζηλεύουν όλοι για την τύχη σου..

Ελπίζω να μην έκλαψες και να θυμήθηκες, όλες τις χαλαρές μπαρότσαρκες...ή και τις βόλτες με το αυτοκίνητο τις Κυριακές..έτσι απλά για να χαλαρώσουμε..

Δεν είναι φυσικά όλο αυτό αποχαιρετιστήριο γράμμα,  είναι απλά ένα Ευχαριστώ για όλες τις άσχημες στιγμές που ήσουν δίπλα μου αλλά και που με ζήτησες και εσύ στις δικές σου...γιατί φίλοι τελικά είναι περισσότερο αυτοί που στέκονται πλάι σου στις άσχημες στιγμές παρά στις χαρούμενες...


**Μην τους αφήσεις εγχειρίδιο διαχείρισης μου, αστες να πειραματίζονται...αν και νομίζω με έχουν ήδη "διαβάσει"...
*** Μην τυχόν και δεν γυρίσεις όταν πρέπει...σε αποκλήρωσα και από φίλη και από κουμπάρα...


Να μ'αγαπάς εδώ σε μια γωνιά,
να κοιταχτούμε λες κ' ειν' γιορτή πρωτοχρονιά
να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά
γιατί μου πήρε πολλά το εννιά...

Να τα θυμάσαι όλα...

Με αφορμή το κείμενο του Σ. Γιατζόγλου http://giatzoglou.skai.gr/post/11095425377 σήμερα δεν θα σου πω μια ευχάριστη ιστορία αλλά μια μεγάλη ιστορία, που είμαι σίγουρη πως κάπου εκεί γύρω σου την έχεις ζήσει.

Όντας φοιτήτρια, γνώρισα την Νίκη. Συγκατοικήσαμε σχετικά γρήγορα και μέναμε σε ένα αρκετά μεγάλο διαμέρισμα του έκτου ορόφου με θέα τί άλλο, από τον Ταύγετο και τον Μεσσηνιακό κόλπο. Όπως κατάλαβες, τα φοιτητικά τα χρόνια, γεμάτα έρωτα, ζήλιες, διαβάσματα, άγχη, καλοπέραση, ύπνο (πόσο μου λείπουν τα δύο τελευταία...) τα πέρασα στην Καλαμάτα. Κάθε Παρασκευή σχεδόν, η Βαρβάρα, η μαμά της Νίκης, μας έστελνε προμήθειες...όχι μη φανταστείς προμήθειες πολέμου, ούτε μη ν βιαστείς να μας πεις ανάξιες, αλλά μας έστελνε κάθε λογής λαχανικά, πίτες, γλυκά hanmade (εξού και τα 10 κιλά που έφερε πίσω στην Αθήνα μαζί με την αποφοίτηση μου όπως θυμάσαι) μόνο και μόνο για να έχουμε χρόνο για να διαβάζουμε όπως έλεγε. Το αγαπημένο μου φαγητό ήταν το κοκκινιστό κοτόπουλο και το ήξερε, πάντα μας έστελνε τάπερ γεμάτο με αυτό, πάντα το είχε και στο σπίτι της όταν με περίμενε για επίσκεψη...

Ο Χρήστος, φίλος από τα παλιά. Φίλος καρδιακός με τα παιδιά. Παίζαμε θυμάμαι πρόπερσι τα Χριστούγεννα χαρτιά στο σπίτι μιας γνωστής μας και με κορόιδευε για το κόκκινο παλτό μου γιατί έμοιαζα με την κοκκινοσκουφίτσα όπως έλεγε. Χαμογελαστός, ετών ιδίων με μας, αστείος αλλά και έξυπνος. Ήταν και στα γενέθλια μου εκείνη την χρονιά και ακόμα γελάω με την κρίση ζηλοτυπίας που προκάλεσε σε μια ψυχή... Νομίζω πέρσι έμαθα για το γάμο του με μια πολύ καλή κοπέλα αλλά και την εγκυμοσύνη της. Μεγάλη χαρά στην παρέα είχε προκαλέσει η γέννηση του πρώτου του παιδιού...

Ο παππούς που ποτέ δεν γνώρισα (για γνωστούς λόγους σε λίγους) και που μια φορά συνάντησα κάπου στη Λευκωσία. Μέσα σε ένα πάρκο ή λούνα παρκ, που ακόμα πονάει το πόδι μου στο σημείο που το χτύπησα εκείνο το βράδυ, αφού προσπαθούσα να σκαρφαλώσω σαν τον Spiderman όπου έβρισκα, μιας και δεν ξεπερνούσα τα 12. Η σοκολάτα του μου προκάλεσε ένα σφράγισμα λίγες μέρες μετά ..Θυμάμαι λίγη σημασία του  είχα δώσει όταν μου άπλωσε το χέρι να με αγκαλιάσει..

Όλοι αλλά και άλλοι ακόμα, είναι άνθρωποι που δεν είναι εδώ πια.. Έχεις ένα κομμάτι τους, μικρό ή μεγάλο (λίγη σημασία έχει). Πήγαν κάπου καλύτερα όπως συνηθίζω να αιτιολογώ σε τέτοιες καταστάσεις, λόγω του καρκίνου έφυγαν και πήγαν σε μέρος που δεν ταλαιπωρούνται. Δεν ξέρω αν όσοι μένουμε πίσω είμαστε καλύτερα, πάντως αν τους έχεις στο μυαλό σου σίγουρα εκείνοι είναι ευτυχισμένοι. Χαμογελάω ακόμα στο φαγητό της, στο πείραγμα του, στο σφραγισμένο δόντι..

Δεν ξέρω αν όντως έχεις περάσει από αυτό, όμως πριν λίγο καιρό  βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση ακόμα πιο κοντά.  Η πρώτη ολοκληρωμένη μου έκθεση στο δημοτικό είχε ως θέμα "ποιο είναι το είδωλο σου" και μάντεψε ποιον είχα και έχω...φυσικά εκείνην που πριν λίγο καιρό μας είπε ο γιατρός βγαίνοντας από το χειρουργείο πως είχε επίσης καρκίνο. Την μαμά μου. Ευτυχώς λίγες ημέρες πριν εξαπλωθεί και πριν προλάβει να μου "την πάρει"..ο γιατρός κατάφερε όσα μόνο Εκείνος καταφέρνει..Δεν έχω την πρέπουσα ίσως πίστη στη θρησκεία, ίσως πιστεύω σε κάτι απλά ανώτερο, όμως εκείνη ευτυχώς είναι ακόμα δίπλα μου και υγιής πια...

Σήμερα σου λέω λοιπόν αυτήν την ιστορία μόνο και μόνο για να χαμογελάσεις γιατί τους έχεις ακόμα δίπλα σου αλλά και να σκεφτείς όσους έφυγαν..θα χαμογελάσουν και εκείνοι..!!

Ραμολιμέντο (ιταλικής προέλευσης?)

"Ζητείται κοπέλα για δακτυλογράφηση κειμένων με τυφλό σύστημα, από δικηγορικό γραφείο των Αθηνών. Οπωσδήποτε να ομιλεί αγγλικά και γαλλικά"..γιατί να μην πάω σκέφτηκα, μια δεύτερη δουλεία χρήσιμη είναι!
Κλείσαμε τηλεφωνικώς το ραντεβού μας ένα απογευματάκι, επιβεβαίωσα το ραντεβού 5 ώρες νωρίτερα (μη μας πουν και αντιεπαγγελματίες) και κατευθύνθηκα στον τόπο του "εγκλήματος".
Ανέβηκα 5 ορόφους με τα σκαλιά γιατί το ασανσέρ* έχρηζε επισκευής ...μην πω αντικατάστασης...ορθάνοιχτη η πόρτα και μια φωνή αρκετά βροντερή μου έπαιρνε τα αφτιά. Έκανα να μπω και αντίκρισα ένα χάος παντού, πεταμένα χαρτιά ακόμα και στον υποτιθέμενο καναπέ που υποδέχονταν τους επισκέπτες.
Η φωνή, ακόμα πιο βροντερή, φωνακλάς θα έλεγα καλύτερα, σταμάτησε για δευτερόλεπτα, τον είδα που με κοίταξε και μου έκανε νόημα να περάσω...όχου Παναγίτσα μου στο στόμα του λύκου οδεύω..
Μαλλί καρέ, ελαφρώς νωπό και λαδωμένο (ίσως υπήρχε θέμα με το μπάνιο),μούσια ελαφρώς ατημέλητα, κίτρινο πουκάμισο τσίτα φορεμένο, πιθανόν 2 νούμερα μικρότερο, γραβάτα τρικολόρε, με σχέδια δύσκολα ακόμα και στην όψη και φυσικά το all time classic ανεβασμένο παντελόνι μέχρι κάτω από το στήθος, με μια ζώνη τόσο λεπτή...όσο η μεσούλα του (μου περισσεύει η ειρωνεία όπως κατάλαβες).
Μιλούσε στο τηλέφωνο ο Χαράλαμπος για μια υπόθεση σχετικά με έναν τύπο που τον πυροβόλησαν 5...μην κάνεις "wow", δεν πήγα στον Κούγια, στον Χαράλαμπο από τη Θήβα πήγα.

Ο Χαράλαμπος που λες, μαθηματικός στο επάγγελμα, κατ'ανάγκην για την άτιμη την κοινωνία έπεσε στο δικηγορικό θώκο, υποστηριζόμενος όπως είπε την περιουσία του. Μεγαλοεισοδηματίας από τους λίγους ακόμα Αθηναίους (αλί αλί και τρεις αλί που βρήκε τα λεφτά...χάθηκε χρυσέ μου να πάρεις και μια καθαρίστρια?). Μεγάλος δικηγόρος κατά πως είπε και φυσικά το ίδιο υποστήριξε και ο φίλος του, ωπ ξέχασα να σας συστήσω τον Μιχαλάκη, ετών μάλλον ξεχασμένων, κιλών λιπόβαρων αφού θα ήταν σίγουρα 40 κιλά και μεξικάνος, μη γελάς, δεν ήταν Μεξικάνος...αλλά μεξικάνος, φορούσε ένα μεξικάνικο καπέλο, ίσως για να του προσθέτει κιλά, ποιος ξέρει... καθισμένος σε μια μεγάλη πολυθρόνα, συμφωνούσε και συναινούσε σε ότι και αν έλεγε ο Χαράλαμπος (ας τον λέω Μπάμπη...μου ταιριάζει πιο πολύ ακόμα και με την προφορά του, αφού τις μισές λέξεις από όσες άκουσα, τις έκοβε στη μέση, μάλλον τον ενοχλούσαν...). Ο Μιχαλάκης λοιπόν, μου θύμισε την παιδική σειρά του MTV "Beavis and Butt-Head" αν έχεις υπόψη σου, όπου όταν έκοβε ο ένας, έραβε ο άλλος..

Ας μην ξεφεύγω, ο Μπάμπης μου (γιατί τον υιοθέτησα μιας και είναι η μούσα μου), όπως προείπα φωνακλάς, ανύπαντρος (διότι και αυτό πρόλαβε να μου πει) και πολύ έξυπνος μιας και τους δικαστές εκείνος όπως είπε τους ορίζει και την εισαγγελία χεσμένη την έχει. 
-"Σαν εμένα δεν υπάρχει άλλος, με ακούς, εγώ είμαι πιο έξυπνος από αυτά τα ραμολιμέντα, τα απολειφάδια, εγώ έχω εισόδημα 600.000 ευρώ φέτος, αυτοί τί να μου πουν (αν έχεις τέτοιο εισόδημα, μόνο αυτοί τί να σου πουν??), τσίριζε μέσα στα αφτιά μου και με κοιτούσε με ένας μένος λες και αγόρευε στο χωριό του. Κυρία εγώ αγέρωχη, παιχνίδι θέλεις και να φούμαρα σκέφτηκα από μέσα μου και έκανα ότι μου υπαγόρευε ο νους μου εκείνη τη στιγμή...
-"Μα Κύριε Χαράλαμπε, εσείς φαίνεστε έξυπνος, άσε που ένας μαθηματικός τετραγωνίζει τον κύκλο ενώ οι νομικοί που παν τα τέσσερα δεν ξέρουν"...μόνο χειροκρότημα δεν έριξε ο αόρατος σκηνοθέτης μου εκείνη τη στιγμή, αφού τα μάτια του Μπάμπη έλαμψαν ενώ το στόμα του (αχ Παναγίτσα μου ξανά και ξανά) σχημάτισε ένα ελαφρύ χαμόγελο και απο τα συμφραζόμενα (μιας και είχε τη χάρη να κόβει τις λέξεις όπως είπα) κατάλαβα ότι χάρηκε για την άποψη μου.
Για να μην στα πολυλογώ, μου εξιστόρισε ακόμα και πως βρίστηκε με μια νέα υπάλληλο στα δικαστήρια, η οποία τόλμησε να ζητήσει την ταυτότητα του για κάποια αντίγραφα μιας δικογραφίας, το άκρον άωτον έτσι? Που πας κυρά μου, σε ποιον ζητάς ταυτότητα, σε μένα???, για ακόμα μια φορά βρόντηξε.
Τελικά, η θέση παρέμεινε κενή, να πω δόξα τον Θεό ή και τον Αλλάχ??, αλλά ο Μπάμπης θα ταλαιπωρούσε ακόμα λίγες κυρίες που ελπίζω να ευχαριστηθούν τη γνωριμία μαζί του όσο και εγώ..


Εν τέλει, η εμπειρία μου με τον Μπάμπη, μου θύμισε πόσο τρελοί φαινόμαστε ή γινόμαστε, γιατί δεν το έχουμε αυτό το προσόν μόνο ως κουλτούρα αλλά και ως Έλληνες, ημίτρελοι παιδί μου. Ο Μπάμπης, ήθελε ακροατήριο και φυσικά το πήρε, όχι όμως άλλο κάρβουνο...λυπηθείτε με!!!




**Τα γαλλικά στο τέλος κατάλαβα γιατί τα ήθελε...εύγλωττος στην περιγραφή όσων έκανε, μάλλον ήθελε και λεξικό...

Λίγο αέρα ρε παιδιά...

Τοποθεσία: Παντού
Ώρα: Ολημεροίς και ολονυκτοίς...
Συνομιλητές: Φίλοι, γονείς, γνωστοί και άσχετοι..

Όπου σταθώ και όπου βρεθώ όλο τα ίδια συζητώ...

Πριν όχι πολλά χρόνια, άκουγα μέσα στα αυτιά μου συνεχώς, διάβασε, να γίνεις κάτι και εσύ στην κοινωνία, διάβασε να μάθεις μια επιστήμη, τρέχα να κάνεις αυτό το σεμινάριο ή αυτό το μεταπτυχιακό, πίστεψε σε σένα και δούλεψε...δούλεψε...Λεφτά υπήρχαν..υπάρχουν και μάλλον κάποιοι ακόμα θα έχουν, όμως για όσα κόπιασες..άδικος πια ο κόπος..

Ακόμα και χαράματα πίνοντας μπύρα (εννοείται κερασμένη),σε μια παρέα που έσφιζε απο ζωή και νιάτα, ο κόμπος σε πνίγει και ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου, συζητάς και φωνάζεις παράλληλα που κανείς δε μπορεί να σου δώσει λύση, που κανείς δεν είναι ευτυχισμένος και αν και προσπάθησε πολύ να γίνει...τώρα πια γίνεται μάταιο...

Ποιόν να κατηγορήσεις??? Την άδικη τη μοίρα, την άτιμη τη ζωή, το σύστημα, την κυβέρνηση, τους κλέφτες, τους βουλευτές (κοντινά τα δύο προηγούμενα) και σε ποιον να απλώσεις το χέρι σου και να σε βοηθήσει..συνήθισες να βοηθάς έτσι??
Ξέχνα τα πια αυτά...ακόμα και να ετοιμάζεσαι να κάνεις οικογένεια, ξανασκέψου το...σκέψου πως θα γίνουμε κάτι σαν τους τσιγγάνους (θα μένουμε μαζί με τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τους γονείς μας κ.ο.κ.), δε λέω πλάκα θα έχει...αλλά όσο το σκέφτομαι όλο κάνω σενάρια τρόμου μέσα στο κεφάλι μου, και αν δεν έχουμε να φάμε και μετά τί θα κάνω??θα τρώω τα πτυχία ή μήπως θα έρθει σαν θαύμα η λύση?

Θα ήθελα μια μπάλα..μια μπάλα να διακτινιστώ μαζί με όλους όσους γουστάρω ή καλύτερα μέσα στην μπάλα να βάλω όσους δεν γουστάρω (είναι λιγότεροι άλλωστε) και να τους στείλω σε μια χειρότερη εποχή, στην εποχή στο μέλλον, να τους αφήσω εκεί, να δούμε ότι αντικρύσουν θα τους αρέσει??

"Πόσο να αντέξεις να έχεις αυτόν τον κόμπο και για πόσο θα αλλάζεις συνεχώς τα σχέδια που πάντα ονειρευόσουν εξαιτίας τους", με ρώτησε μια φίλη χθες..

ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ, ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΑΕΡΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ.... μου έρχεται να φωνάξω, όμως ποιός να σε ακούσει??και αν σε ακούσει, τί να κάνει?? να βγει να κάνει απεργεία?? όλα γραμμένα είναι σου λέω...μη μασάς, δεν φταίει αυτός που είναι Μ**** αλλά άλλοι πιο έξυπνοι που του ορίζουν ακόμα και με τη χρώμα πουκάμισο θα ντυθεί στην 28η Οκτωβρίου (γιατί κοντά είναι...και τότε τί θα γιορτάζεις??)..

...αλήθεια, μπορεί να φτιάξουμε κάποτε μια άλλη ημερομηνία που θα γιορτάζουμε την ελευθερία μας απο τον ανύπαρκτο ζυγό (ΔΝΤ/Τρόϊκα)?..
...αλήθεια, θα έρθει αυτή η μέρα όσο θα ζω?

Μπορεί να μην έχεις άλλα να δώσεις και να χάσεις σύντομα ακόμα και την υπερηφάνεια σου...δε θα σε παραξηγήσω, σε καταλαβαίνω, εγώ θα σε καταλάβω, ίσως τα παιδιά μας να μην βλαστημήσουν την ώρα που γεννήθηκαν...ή ακόμα χειρότερα..την ώρα που ονειρεύτηκαν ...

Ένας Ωραίος...μιας άλλης εποχής!

Μόνο ένας τέτοιος τίτλος θα του ταίριαζε...

Μόλις πάρκαρα το αυτοκίνητο μου μπροστά από το καφενείο του, σηκώθηκε από την -κατά τα άλλα βολική- πλαστική άσπρη καρεκλίτσα του  και ήρθε προς το μέρος μου, χτυπώντας ελαφρά και ρυθμικά το τζάμι του συνοδηγού. Χαμένη κλασσικά στις σκέψεις μου αλλά και περισσότερο αφηρημένη, τρόμαξα όταν άκουσα τον ήχο ενός δαχτυλιδιού που χτυπούσε το τζάμι του αυτοκινήτου μου (ναι έχω μια ψύχωση με οτιδήποτε μου ανήκει...μην απορείς).

-"Δεσποινίς, μην παρκάρετε εδώ, εδώ γράφουν αβέρτα"...είχε ένα δίκιο ο παππούλης...μιας και ήμουν παρκαρισμένη σε πεζόδρομο, όμως δε μασάω ως γνωστών (μέχρι φυσικά να τη φάω την κλήση και να ησυχάσουμε).

-"Δεν πειράζει, αν έρθουν και δεν τους δω, φωνάξτε με, εδώ στο μαγαζί πηγαίνω" και του έδειξα την κατεύθυνση αλλά και την τοποθεσία που θα ήμουν για τις επόμενες ώρες.

Περνούσε σχεδόν καθημερινά και με χαιρετούσε, ακόμα και όταν δεν με έβλεπε, την επόμενη ημέρα με ρωτούσε που ήμουν. Είχε λίγο ζαλίσει τον αδελφό μου, το ομολογώ...όχι όμως μόνο γιατί ρωτούσε που ήμουν εγώ...αλλά και κάποια άλλη.

Για να μη σε ζαλίζω, ένα απόγευμα ήρθε να πιούμε καφέ. Βαρύ γλυκό και ασήκωτο. Κουστουμαρισμένος  και φρεσκοξυρισμένος πάντα, έχει ένα θέμα με τα μάτια του όμως δεν του ξεφεύγει τίποτα ..ακου με που σου λέω!!

Ο Φανούρης, κατά κόσμον, Μπον Βιβερ, είχε μεγάλους έρωτες στη ζωή του αλλά και πολλές κατακτήσεις. Με τα παιδιά του ουδεμία σχέση έχει, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, αφού έπειτα από τις επιχορηγήσεις που τους έδωσε, του γύρισαν την πλάτη και έμεινε στον ΑΣΣΟ!

Δύσκολα τα  χρόνια εκείνα, όπως μου εξηγούσε ο αγαπητός 85χρονος Φανούρης, δύσκολη η φτώχεια, δύσκολη ζωή..έλα όμως που γίνεται σαν Deja Vu και η εποχή η δική μας ολόενα και περισσότερο θυμίζει τα περασμένα..

Ο πεζόδρομος μπροστά από το μαγαζί, ήταν πέρασμα, ήταν όπως λέμε η βόλτα της Κυριακής, όπου κορίτσια και αγόρια ήταν ντυμένα όμορφα και όπου οι άντρες επέλεγαν με μια ματιά τις μέλλουσες συζύγους τους.

Μπερμπάντης, τον κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, ακόμα και την πεταχτή γκαρσόνα που του σέρβιρε τον καφέ, την σκανάρισε από πάνω ως κάτω σαν νέα μαγνητική διαδικασία.

Μανία μεγάλη με τη μουσική, κυρίως με τα ρεμπέτικα του ’60, καθόλου τυχαίο ότι είναι και μέλος της Φιλαρμονικής του δήμου και καταπιανόταν συνεχώς με όλα αυτά, όμως κάτι του έλειπε..

-«Ξέρεις, η γιαγιά μου είναι 83 και δεν φαντάζεσαι πόσο θα ταιριάζατε..», έκανα το λάθος και του είπα σε μια στιγμή αδυναμίας..λάθος γιατί το έδεσε σκοινί κορδόνι ότι θα την φέρω να την γνωρίσει.

Καθημερινά, άκουγα την ίδια ερώτηση και φυσικά έπαιρνε την ίδια απάντηση.

-«Μα κύριε Φανούρη, δε νομίζω να έρθει η γιαγιά, δεν είναι της κοσμικής ζωής, άσε που πρέπει να φτιάξει τα μαλλιά της όπως μου είπε πρώτα», και τον έπιανε ένα παράπονο που όμως δεν το εξέφραζε και έφευγε με ψηλά το κεφάλι.

Κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος, δύσκολη η μοναξιά και περισσότερο για τους ανθρώπους αυτής της ηλικίας. 

Δύσκολο να είσαι εργένης ετών 85!

Όλο το ρήμα "δουλεύω" στον παρατατικό?

1 στους 2 νέους (ηλικίας 25-35) είναι αυτή τη στιγμή άνεργος, όπως λένε οι έρευνες. Πολλοί υπηρξαμε, υπάρχουμε και θα υπάρχουμε.

Συζητώντας με φίλους, μια νύχτα με φεγγάρι κατόπιν αρκετής αμπελοφιλοσοφίας, πετάχτηκε μια εγκάρδια φίλη (άνεργη) και έθιξε το θέμα της επικαιρότητας με περίσση χάρη..."τί να τα κάνω όλα όσα κάνουν, αφού εγώ είμαι άνεργη, ο φίλος μου είναι άνεργος και έχω δυο γονείς συνταξιούχους - με μειωμένη σύνταξη-, όταν δε μπορώ να δημιουργήσω, να ζήσω, να εργαστώ όχι μόνο σε αυτό που σπούδασα, αλλά ούτε κάπου αλλού". Και έρχομαι και αναρωτιέμαι το ίδιο ακριβώς πράγμα...

Ο πρωθυπουργός έκανε χθες -μεταξύ άλλων- κάποιες νέες αναγγελίες για μειώσεις, οι αντιδράσεις απο το κοινό ολοένα και αυξάνονται και πληθαίνουν και ακόμα και η ΔΕΗ θα μας παίρνει κατα πως βλέπω όλο το μισθό όσων δουλεύουμε (ή επίδομα όσων ακόμα παίρνουν ΟΑΕΔ)ή έστω όσο έχει περισσέψει, για να μην θίξω την "κίτρινη φυλή", η οποία αδέρφια μας είναι και αυτή, όμως χρήζει άμεσης βελτίωσης (ονόματα δε λέμε και οικογένειες δε θίγουμε). Και οι μεν θάβουν τους δε και πάει λέγοντας...

Ενώ τρώγαμε χθες, άνοιξα την τηλεόραση, ο αδερφός μου κόντεψε να με βρίσει που τόλμησα να μείνω σιωπηλή και να ακούσω τον Τζέφρυ (όπως τον φωνάζεις καμμιά φορά). "Δεν θα ακούσουμε τώρα τον ψεύτη, δε μπορώ να ακούω ότι θα μας κόψει και όσα μας μένουν...

Δύσκολο να είσαι νέος/νέα και να μην μπορείς να προσφέρεις, το ξέρω.. δύσκολο και να θέλεις να κάνεις ένα επόμενο βήμα (π.χ. οικογένειας διότι οποιοδήποτε άλλο άνοιγμα αυτές τις μέρες θεωρείται κατ'επιλογήν αποκεφαλισμός) και να μη σου βγαίνουν ούτε καν οι πολύτιμες του πάλαι ποτέ "χορηγίες"..δύσκολο να ζεις σε μια κοινωνία που μόνο να σε φάει ολόκληρο ακόμα δε μπορεί..όλα γνωστά και λίγο πολύ όλοι αυτά συζητάμε.

Ρητορική ερώτηση:

Σκέψου, πόσους ανέργους ξέρεις, οι οποίοι εργάζονται αδήλωτοι, σκέψου πόσους γιατρούς ξέρεις, οι οποίοι σου ζητούν φακελάκι ακόμα και για την αναρρωτική άδεια, σκέψου πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες σου παρείχαν τις υπηρεσίες τους και σου έκοψαν (και πάλι καλά να λες) μειωμένη απόδειξη...
...αναρωτιέσαι και γιατί τα λέω όλα αυτά?

Μα για να γνωρίσεις καλυτερα τον Τζέφρυ, ο οποίος τρέχει μόνος του και φτάνει δεύτερος (όπως πάλι συνηθίζεις να λες εσύ). Προτιμάει να σου σερβίρει με πουρέ και πατέ ελιάς ένα κόκκαλο με κρέας, γιατί είναι εύπεπτο βρε αδερφέ και δε σου λέει ότι θα μειώσει τους εργαζομένους...απλά σε ενημερώνει πως έχει κάθε σπίτι απο έναν...χαίρω πολύ χαιρόπουλος...

...απλά σκέψου, ότι σε μια τέτοια κοινωνία μεγαλώνεις και πως σε μια κοινωνία σαν και αυτή καμμία αλλαγή, κανένας νέος νόμος δεν θα την αλλάξει, ούτε θα την βελτιώσει, ούτε θα τη ριμάξει...εσύ τους ψήφισες, εσύ θα τους ξαναψηφίσεις..όχι μόνο αυτούς αλλά όλους..και οι 300 έστω και το μικρό τους δαχτυλάκι το έχουν βούτήξει στην αμαρτία και δεν πρόκειται να αλλάξουν, αν δεν αλλάξεις πρώτα εσύ..


Υ.Γ. Αν έχεις υπόψη σου καμμιά εργασία 4ώρη, εννοείται άνευ ενσήμων, ενημέρωσε με.. (δύσκολοι καιροί για πρίγκιππες...)!!!

«Εσύ Έλληνας original?»

Λίγο πριν την τελευταία στροφή, πάντα τον συναντώ . Αρκετά μελαμψός, σταράτος που λέμε, νεαρός, είναι δεν είναι 30 και είναι ο φίλος μου ο Αλί. Τον συναντώ πάντα στα φανάρια, κρατάει συνήθως 2-3 κουτιά από διάφορα μικροπράγματα και πάντα μα πάντα θα με ρωτήσει αν θέλω να  αγοράσω. Μέσα στην ευγένεια αλλά και καλοσύνη βλέπεις όχι μόνο τις κινήσεις του αλλά και το χαμόγελο του (που μάλλον είναι λειψό, αφού κάποια δόντια – υποθέτω λόγω κακής ποιότητας ζωής- του λείπουν).

Ο Αλί, πωλητής νυχθημερόν, από το μακρινό Μπαγκλαντές, με καλημερίζει σχεδόν κάθε μέρα. Ακόμα και να έχω σταματήσει αρκετά μακριά του ή δίπλα του και να έχει μόλις καθίσει για να ξεκουραστεί, σηκώνεται σαν ελατήριο και τρέχει να δει πως είμαι.

-          «Εσύ δασκάλα?», με ρώτησε μια μέρα. Εμ βέβαια, πώς να μην μπερδευτεί ο άνθρωπος, αφού εκεί στη χώρα του, οι άνθρωποι που φορούν γυαλιά μυωπίας, είναι συνήθως γραμματιζούμενοι (που λέει και η γιαγιά Κούλα).

Αφού προσπάθησα να του εξηγήσω πως δεν είμαι δασκάλα, άρχισα να τον ρωτάω κάθε φορά διάφορα για εκείνον, από πού είναι, πως δουλεύει, ερωτήσεις για να τον γνωρίσω. Όχι, δεν αποσκοπώ σε κάποια ερωτική επαφή (μη σκέφτεσαι πονηρά), απλά θεωρώ, ότι όταν ένας άνθρωπος καταλάβει ότι ενδιαφέρεσαι για αυτόν (πόσω μάλλον για έναν άνθρωπο «ξένο» σε μια πατρίδα)όχι γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις αλλά έστω για να του δώσεις λίγη χαρά σε κάνει και σένα καλύτερο άνθρωπο… φαντάσου και να νοιάζεσαι πραγματικά τι συναισθήματα νοιώθεις!!

Από το Μπαγκλαντές λοιπόν, με μια γυναίκα εκεί να τον περιμένει, παιδιά δεν έχει, ξενιτεύτηκε όμως για να γυρίσει και πάλι στην πατρίδα του και να βγάλει λεφτά πολλά όπως μου εκμυστηρεύτηκε.

-«Εσύ δουλεία έκει? Άντρας έκει?», με ρώτησε πριν ένα μήνα. Έκω δεν έκω, παίζει ρόλο αναρωτήθηκα?

Εντάξει πόσα ελληνικά να γνωρίζει για έναν μόνο χρόνο στην Ελλάδα. Αλλά σε κάνει και σένα και γελάς, ακόμα και αν έχεις ξυπνήσει στραβά.

Ποτέ δε ζητάει ελεημοσύνη. Αν θέλεις αγοράζεις κάτι από την πραγμάτια του (πάντα ήθελα να τη γράψω αυτή τη λέξη) και αν σε καταφέρει να αγοράσεις τότε χαμογελάνε μέχρι και τα αυτιά του.

Ο Αλί λοιπόν, μια μέρα τόσο ζεστή, που εγώ είχα στο φουλ το air condition και εκείνος έπαιρνε επιπλέον μαύρισμα (ειρωνικό έτσι?), μου χτύπησε το τζάμι να με ρωτήσει αν θέλω ξυριστική μηχανή.

-«Τι να την κάνω βρε? Δεν την χρειάζομαι», του απάντησα και προσπάθησα να χαμηλώσω την ένταση της μουσικής που άκουγα.

-«Να βγάλει τρίχες από χέρι σου»…

Απλά χαμογέλασα και ευτυχώς για καλή του τύχη, το φανάρι πρασίνισε.

Πολλά λεφτά βγάζει μου είπε προχθές. Και σκοπεύει να αγοράσει δύο αυτοκίνητα όταν γυρίσει στην πατρίδα του.

Αναρωτιέσαι πολλά τώρα, το ξέρω. Εσύ όμως δεν κάνεις αυτήν τη δουλειά θα σε προλάβω. Εκατομμυριούχος είναι νομίζεις? 20 ευρώ τη μέρα βγάζει και δουλεύει ακόμα και κάτω από τη βροχή από τις 5 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα.

Μην ρωτάς πολλά λοιπόν, απλά σκέψου πόσο δύσκολη είναι η ζωή για όλους, ακόμα και για αυτούς που ούτε καν γυρίζεις να κοιτάξεις, για αυτούς που θεωρείς παρείσακτους στη χώρα σου είτε είναι Έλληνες είτε "ξένοι" ..

                        …μην γκρινιάζεις και πες «είμαι καλά» σήμερα…

-          «Εσύ Έλληνας original?» …

Μακρυμάλλη, μακρυμάλλη...

Ερώτηση προς χαρακτηρισμό αντικειμένου ή ανθρώπου: ο άνδρας, 50-60, λίγο κοιλίτσα (τύπου 5 μηνών έγκυο γυναίκα), μακρυμάλλης, λιμοκοντόρος (όπως λέει και ένας φίλος μου Συριανός), με φαντασία πλανεύτρα, και μεγάλος κουτσομπόλης, τί είναι?

Ο αξιαγάπητος Μάρκος, δημοτικός υπάλληλος, πολυλογάς σε σχέση πάντα με τις σχέσεις του, ντύσιμο 25άρη και μελόνυμφος (εδώ και 1 χρόνο σχεδόν). Κοιτάζωντας τον την πρώτη φορά δε μου έκανε και καμμιά εντύπωση, πολλοί είναι οι άντρες άλλωστε οι οποίοι κάπου στα 50 με 60 θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια και ξερογλύφονται με ότι κινείται δίπλα τους. Αυτός όμως είναι άλλο είδος άντρα...

-"Εγώ, εγώ, εγώ με γυναίκα άνω των 20 δεν πάω...τί να την κάνω την γριά, ακόμα και εσυ γριά είσαι για μένα", φυσικά αντιπαρέρχομαι το χαρακτηρισμό προς το πρόσωπο μου (γριά 28 ετών????) και πιάνω συζήτηση μαζί του για να καταλάβω τι εστί βερύκοκο!

Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, χώρισε, τσακώθηκε με όλο του σόι, αλλά τελικά τον έρωτα τον βρήκε στη "μπέμπα".Σύντομα, βασικά πιο σύντομα και απο σύντομα, παντρεύεται. Μια Γεωργιανή, γύρω στα 24, αγνώστων λοιπών στοιχείων, με την οποία διατηρεί χρόνιαααα, πολλά χρόνιαααα σχέση, σπιτωμένη κατά πως μου έχει πει και πανέμορφη.

-"Εγώ δε θέλω να παντρευτώ, αυτή θέλει και θα πάμε στο σπίτι της να παντρευτούμε", αυτό μου είπε και άρχισα να τον κοιτάζω καχύποπτα. Κάτσε ρε παιδί μου, έχεις μια θεά Κάλι δίπλα σου, σου λέει να την παντρευτείς και εσύ δε θέλεις? (Λάκος 1).

-"Εγώ έκλεισα ένα ξενοδοχείο εκεί στη χώρα της, 15 ευρώ τη μέρα, με πισίνες, φαγητά, όλα μέσα, αλλά καμμία όρεξη δεν έχω να πάω"!!, παρακαλώ αν έχεις φίλο/φίλη γεωργιανή ρώτησε αν κοστίζουν τόσο τα ξενοδοχεία (μήπως και κάνω τις επόμενες διακοπές μου εκεί στα ξένα)! - (Λάκος 2).

Ο νέος μου φίλος λοιπόν, τον οποίο συναντώ σχεδόν καθημερινά εδώ και ένα χρόνο, σύντομα (όπως κατάλαβες) παντρεύεται. Η νύφη άφαντη όλο αυτόν τον καιρό, μια μένει σε θεία της στη Γλυφάδα, μια μένει σε φίλη της στα Καμίνια, μία στα παγκάκια, μια στην παραλία, μια κάηκε, μια κοιμάται και πάντα μα πάντα δε ξέρει να μαγιρεύει (και όπως φαντάστηκες της μαγέιρεύει εκείνος)!

Αναρωτιέμαι ακούγωντας τον, τί μπορεί να του συνέβη και να έχει αυτήν την εγωπάθεια αλλά και ωραιοπάθεια θα τολμούσα να πω.

Η συζήτηση μαζί του "ζεστάθηκε" μια νύχτα, όπου τον είδα ντίρλα, όπως συνηθίζω να λέω για οποιονδήποτε βαδίζει και παραμιλά. Προς απόδειξη των όσω έλεγε, πάντα σχετικά με το γυναικείο- εφηβικό φύλο, με μια γρήγορη κίνηση, μου έδειξε τη νύφη (του Τιμ Μπάρτον* δεν ήταν), η οποία έμοιαζε με μοντέλο όντως αλλά μάλλον απο φωτογράφιση ήταν το απόκομμα του περιοδικού που κρατούσε...

Και έρχομαι εγώ και σε ρωτώ, τί να του απαντήσεις αυτού του τύπου, ο οποίος έχει ήδη μετατραπεί και σε μισογύνης στα ματάκια μου (πέρα απο τον χαρακτηρισμό της γριάς λόγω ηλικίας, "έφαγα" άλλον έναν όταν έκοψα τα μαλλιά μου). Τελικά, την επόμενη εβδομάδα για πολλοστή φορά, φεύγει για να παντρευτεί. Περιμένω πως και πως τα κουφέτα ομολογώ.

Υ.Γ.Νο 1, προσοχή στους λάκους φίλε...

Υ.Γ. Νο 2, όταν θα ξεκινήσει να λέει πραγματικά γεγονότα, θα γίνει η συντέλεια του κόσμου

*Αν δεν έχεις δει τη "Νεκρή Νύφη" του Τιμ Μπάρτον, κατέβασε την αμέσως. Είναι μια απο τις αγαπημένες μου!

Το παπάκι..

Μπήκα στο αυτοκίνητο και μόλις έβαλα μπροστά τη μηχανή άκουσα απο το ράδιο να παίζει μια πολύ γνωστή μελωδία. Το τραγούδι αυτό ήταν το "Παπάκι" του Ν. Άσημου, αν σου λέει κάτι, αν όχι ρίξε μια ματιά στο You tube και ίσως σ'αρεσει..

Χθες το βράδυ σε μια συζήτηση με φίλους, τέθηκε το εξής ερώτημα : Καλά γύρισαν όλοι και δεν επικοινωνεί ο εγκέφαλος τους απο τις διακοπές και ξέχασαν να οδηγούν?

Φιλε μου, μη γελάς...

Οδηγώντας, ακούγωντας το παραπάνω άσμα, παρατηρούσα και απορούσα...

Βρε παιδιά, τι στο καλό, όλοι θα πάμε στις δουλειές μας (όσοι φυσικά ακόμα δουλεύουν), γιατί πρέπει να κάνεις ελιγμό στον ελιγμό για να προλάβεις το πορτοκαλί φαναράκι?

Συμβουλή: Ξύπνα 10 λεπτά νωρίτερα ώστε να μην έχεις άγχος.

Θα μου πεις, "ναι, τώρα ήρθες εσύ και ανάκάλυψες την πυρίτιδα"! Όχι ρε φίλε, αλλά επειδή εγώ κινδυνεύω απο τον τρόπο οδήγησης σου και είμαι στα νιάτα μου ακόμα, γιατί να δω είτε τα ραδίκια ανάποδα, είτε το Mazdaκι μου χιλιοτσαλακωμένο?

Οι παρακάτω παρατηρήσεις διόλου δεν απέχουν απο την πραγματικότητα:

Τύπος οδηγού 1. Άντρας, με αρκετά καλό αμάξι, μαύρο χρώμα, ζάντα πεντακάθαρη (φυσικά αγρατζούνιστη) και εξάτμιση λεωφορείου, κάνει ελιγμούς εντός κατοικημένης περιοχής όπου φίλε μου, ο κώδικας λέει το πολύ με 40 χιλιόμετρα να πηγαίνεις και όχι να προσπαθείς να τερματίσεις την πίστα ράλυ με τους φίλους σου στο playstation!

Τύπος οδηγού 2. Γυναίκα, με αρκετά γρατζουνισμένο αμάξι, τύπος χρώματος αδιάφορος, ζάντα ας μην σχολιάσω, κάνει ελιγμούς εντός κατοικημένης περιοχής, στενού, σχολείου, όπου να'ναι κοινώς, γιατί στο'να χέρι κρατάει το τσιγάρο (ή το κινητό), στ'άλλο χέρι το μπεγλέρι (τιμόνι). Καλά τα bluetooth στο αυτοκίνητο δεν τα γνωρίζεις, λεφτά θα μου πεις μετά σαν δικαιολογία, δεν έχω να βάλω. Και έρχομαι εγώ να σε ρωτήσω, φίλη μου καλή μου φίλη, αν απο σπόντα (πάντα καθαρή) τρακάρεις εσύ κανέναν χριστιανό, θα βρεις λεφτά να φτιάξεις το μεταφορικό σου μέσο?

Το "Παπάκι", φυσικά είχε τελιώσει και εγώ με τις σκέψεις και τις απορίες μου έφτασα και στον προορισμό μου, για ακόμα μια φορά, Αρτιμελής!!

Και κλάμα η κυρία..

Πολύ κλάμα αλλά και πολύ γέλιο!Της ταίριαζε εκείνο το σλόγκαν ή τραγούδι (δε θυμάμαι ακριβώς τι είναι).."και πίνω μπύρες, πίνω μπύρε, πίνω μπύρες".
Καλοβαλμένη γυναίκα, σχεδόν όμορφη θα έλεγες κάτι όμως σε χάλαγε σε όλη την εικόνα.
Πωωωω..η μυρωδιά της μπύρας, την οποία είχε αρκετά καταναλώσει, ακόμα μου γυρίζει τ'άντερα..
Περίπου στην 4η μπύρα και κάπου ανάμεσα χωμένη σε ένα περιοδικό, άρχισε η ζωή της όλη..όπως είπε τουλάχιστον..!!

-"Δε μπορώ χωρίς αυτόν, δε μπορώ θα πεθάνω, να μη με ξαναπάρει τηλέφωνο και αν με πάρει εγώ δεν το σηκώνω, ή να το σηκώσω?"..μάλλον είχα σχηματίσει εκείνη τη ρυτίδα στο μέτωπο μου της απορίας, διότι την άκουγα να τα λέει, όμως δεν ήξερα για τι ακριβώς συζητούσε. Χαμογέλασα και την ρώτησα αν ήταν καλά. Φυσικά και δεν ήταν. Μόνο χικ δεν έκανε (εκείνον τον ήχο που κάνει ο μέθυσος στις παλιές ελληνικές ταινίες).

Την είχε παρατήσει ο καλός της, ή καλύτερα ο άχρηστος όπως τον αποκαλούσε.
Ας τα πάρω απο την αρχή της υπόθεσης που έχει και ζουμί..

Μάνα με δυο παιδιά, χωρισμένη, το ένα παιδί εκείνη, το άλλο ο πατέρας. Όλα καλά θα έλεγε ίσως κάποιος, όμως, μάνα χωρίς να έχει δει το παιδί της επί 5 χρόνια γίνεται??
Όπως και να έχει, δικαίωμα σε μια διαφορετική ζωή, σίγουρα έχει!

Προσωρινά άνεργη μου λέει και μένω μαζί του (ναι με τον άχρηστο εννοούσε). Έμενα και με το γιό της, που μεταξύ μας, αυτός την πλήρωνε (και κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφού έκανε δυο δουλειές για να πληρώνει τα έξοδα τους). Έμενε μαζί του και όχι μένει, διότι ο "άχρηστος" δεν ήθελε να πάνε μαζί διακοπές.

-"Και γιατί να μη θέλει? Κατι κρύβει"....και εκεί αρχίσαμε να υποθέτουμε τι κρύβει, αλλά όπως κατάλαβα στη συνέχεια, όλα κάποτε εξηγούνται!

Η Μαρία λοιπόν, όπως κατάλαβες είχε κάποιες ας το πούμε ατυχίες στη ζωή της. Καλοβαλμένη, ούτε πολύ αδύνατη, ούτε παχιά, βλέμμα όμως γεμάτο πονηριά. Μου εξιστόρησε το πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις παιδιά εξ αποστάσεως (ντόϊνγκ, ακούστηκε ο ήχος μέσα στα αυτιά μου, μιας και εκ πεποιθήσεως θεωρώ αδιανόητο να υφίσταται τέτοιος τρόπος..όμως όποιος είναι εκτός χορού πολλά λέει), πως δε μπο΄ρεί να σταυρώσει δουλειά γιατί όλοι της ρίχνονται και πως ο καλός της, ενώ είναι 4 χρόνια μαζί του, την έχει πάει μόνο για σουβλάκια 2 φορές κάπου στα Καμίνια. Καλά είναι τα Καμίνια, αλλά πάρε βρε "άχρηστε" το κορίτσι στη θάλασσα μια βόλτα, σκέφτηκα και "ξανάκλεισα" το παράθυρο στις σκέψεις μου ώστε να ακούσω ανενόχλητη την ιστορία.

Οι μπύρες έγιναν 10 και εγώ είχα αρχίσει να αγχώνομαι. Είχε κοκκινίσει, είχε γίνει ένα με την κόκκινη κάσα της τζαμαρίας. Το κλάμα έρεε άφθονο..

Αυτό το σκηνικό, επαναλήφθηκε 2-3 φορές ακόμα. Την τέταρτη μέρα, ήρθε χαρούμενη.

-"Τον χώρισα και ησύχασα, φέρε 2 μπύρες", μου είπε και κόντεψα να πνιγώ με το ελάχιστο νερό που είχε μείνει στο ποτήρι, μιας και το υπόλοιπο περιεχόμενο μου είχε μόλις χυθεί στα ρούχα αφού τρόμαξα απο τις φωνές της.

Όντως τον είχε χωρίσει, όμως μετά την 6η μπυρα, το κλάμα ξανάρχισε. Και όσο να΄ναι τον λυπάσαι πιο πολύ τον άλλο όταν κλαίει, αλλά βρε κοριτσάκι μου (ο χαρακτηρισμός της ταίριαζε μιας και οι αντιδράσεις της μου θύμιζαν 15χρονη άμαθη παιδούλα), αντί να δεις πως θα γίνεις καλύτερος άνθρωπος, κάθεσαι και μυξοκλαίς??

-"΄Καλά έκανα εγώ και το πήρα το σπίτι στο όνομα μου", μου λέει και γέλασε αναδύωντας και πάλι το υπέροχο άρψμα μπύρας απο το στομάχι της.

Ποιό σπίτι?
Χα..

Πριν 2 χρόνια είχε πάει βόλτα με μια φίλη της στο παζάρι του Πειραιά, εκεί τυχαία γνώρισε έναν παππού (δε γνωρίζω ακριβή ηλικία..)και λίγο-πολύ, τον διπλάρωσε. Δηλαδή, ήθελε και εκείνος μια "δίπλα" αφού όρμηξε και δάγκωσε τη λαμαρίνα. Η Μαρία, δεν έχασε την ευκαιρία (μην αναρωτιέσαι..) και έκανε τα γλυκά μάτια αλλά και τη νοσοκόμα (κατ' οίκον) στον Κο Δημήτρη (το θύμα..που καλά να πάθει και αυτός εδώ που τα λέμε). Σχέση 2 μηνών αλλά ο κύριος Δημήτρης κύριος με Κ κεφαλαίο, αφού όπως μου είπε δεν την είχε αγγίξει (α το δόλιο σκέφτηκα). Και να πάλι το κλάμα, στον κύριο Δημήτρη αυτή τη φορά, δεν είχε να πληρώσει ενοίκιο, δεν είχε σπίτι, δεν είχε που την κεφαλήν κλίναι, μήπως να τη βοηθούσε? Ακόμα αναρωτιέσαι??

Σπίτι 3άρι της αγόρασε, στο όνομα της μόνο παρακαλώ.Βασικά τα λεφτά της έδωσε, εκείνη το αγόρασε, του έδειξε άλλο σπίτι ότι τάχα αγόρασε και άλλο πήρε και μόλις έπεσαν όλες οι υπογραφές για την ιδιοκτηρία, άρχισε το Μαράκι να το παίζει φάντασμα!! Ο κακόμοιρος ο παππούς ακόμα την ψάχνει..

Όσο για τον "άχρηστο", πάλι σε αυτόν γύρισε, μιας και απ' ότι κατάλαβα, σύντομα το σπίτι της θα αλλάξει ιδιοκτήτη..

Και φυσικά οι μπύρες και το κλάμα συνεχίζουν να ρέεουν άφθονα...

Ένας Θωμάς..ξεχασμένος!

Γκρί μαλλιά, αδύνατος αρκετά, μακριά γκρι μούσια, θα πρέπει να ήταν γύρω στα 60 με 70, πράσινο κοτλέ παντελόνι και ένα μπουφάν Fly στρατιωτικό.

-"Θα μου φέρεις ένα τσαγάκι?"

Ο κύριος Θωμάς, κάτοικος της περιοχής, περιφερόταν πάντα με 2-3 σακούλες του σούπερ μάρκετ. Όταν τον έβλεπες απο μακριά νόμιζες πως ήταν ρακένδυτος ή ακόμα και άστεγος. Δε μπορώ ακόμα να καταλάβω πως ζούσε. Δε δούλευε απ' ότι μου είχε πει, όμως είχε λεφτά. Ίσως γόνος πλούσιας οικογένειας.

-"Ξέρεις τι μπάλα έπαιζα εγώ κάποτε?" με ρώτησε ένα απόγευμα. Μπαλαδόρος αλλά και ταβλαδόρος απο τους λίγους. Καυχιόταν πως ήταν πρωταθλητής και στα δύο "αθλήματα" εξίσου, όμως αν τον καλοέβλεπες..η κοψιά του ρε παιδί μου, δε σε βοηθούσε για να το υποστηρίξεις!

Κάθε απόγευμα μέχρι το βράδυ, πιστός στο ραντεβού του, με 2 ποτήρια τσάϊ και 2 ποτήρια ζεστό γάλα. Καθόταν μόνος του στην πιο απόμακρη γωνία του μαγαζιού. Αν ήταν στα κέφια του...ήταν λες και είχε φάει γλιστρίδα. Είχε φάει είπα και θυμήθηκα ότι έτρωγε πάρα πολύ. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που έτρωγε αλλά και που έπινε τα ροφήματα του. Αργός πολύ.

Λίγο πολύ, τον έμαθα. Υπήρξαν και κανα δυο φορές που αρπαχτήκαμε, όμως τι να κάνω??..να κρατήσω μούτρα? Χαλάλι λες...
Μια μέρα, τον ρώτησα αν έχει οικογένεια, παιδιά..

-"Κάποτε, αγάπησα μια ξένη. Ήταν πολύ όμορφη και ήθελε να με παντρευτεί. Όμως εγώ έμενα με τη μάνα μου. Και ξέρεις πως ήταν η μάνα μου? Δύσκολος άνθρωπος. Μόλις της είπα ότι θέλω να παντρευτώ και να φύγω στο εξωτερικό έπεσε στα πατώματα. Δεν παντρεύτηκα τελικά. Έμεινα με τη μάνα μου. Ά ρε τι έκανα...", μονολογούσε για αρκετή ώρα.

Λ
υπάσαι όταν βλέπεις και ακούς τέτοιες καταστάσεις, κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος του. Αλλά τι να συζητούσα και τι να έλεγα, ότι είχε κάνει λάθος? Σάμπως δεν το είχε καταλάβει?
-"Να οργανώσουμε ένα τουρνουά τάβλι ρε", μου φώναξε μια μέρα. Και ποιός θα παίξει αναρωτήθηκα. "Θα τους τα φάμε όλα, θα παίξουμε και στοίχημα", φώναζε χαρούμενος. Μα αυτά δε γίνονται πια του εξήγησα. Να φάμε λεφτά απο ποιόν? "Θα φέρω εγώ κόσμο, θα δεις", μου είπε και εφυγε για να συνεχίσει στη γωνιά του το τσάϊ του.
Δύσκολος άνθρωπος και αυτός, το τσάϊ αλλά και το γάλα, τα ήθελε να ζεματάνε και να ξεχειλίζουν το ποτήρι. Αν σου ζητούσε να του φτιάξεις και κάτι να φάει, μόνο την Άρτα και τα Γιάννενα δεν ζήταγε να του βάλεις στο πιάτο. Δύσκολος αλλά μόνος. Και είναι άσχημο να είσαι μόνος...
Έφυγα για Σαββατοκύριακο και ο κυρ-Θωμάς (όπως συνήθιζα να τον αποκαλώ), ήταν άρρωστος. Μου το είχε πει μέρες πριν, αλλά το είχα παρατηρήσει και εγώ. Λίγο περισσότερο αργός στο βήμα του από άλλες φορές..λίγο πιο "βαρύς" ακόμα και στις κινήσεις του.
Ενώ έπινε το γάλα του, ανακατεύτηκε και αποφάσισε να μην πιει 2 φλυτζάνια σήμερα...Κανείς δεν ήξερε τι θα ακολουθούσε.
Βγήκε και έξω έβρεχε, οξύμορο έτσι? όμως εκείνο το βράδυ σίγουρα θα ευχόταν να μπορούσε να διαλέξει άλλη ζωή. Είχε κρύο μιας και η άνοιξη αργούσε να έρθει. Στο σπίτι του δεν είχε θέρμανση όπως μου είχε εκμυστηρευτεί.

Ένα μήνα μετά και ακόμα αναρωτιόμουν που είναι. Δεν τον είχα δει. Όλοι στη γειτονιά τον ήξεραν.

-"Ρε Άλντο, τον κυρ-Θωμά, τον έχεις δει καθόλου?", ρώτησα ένα φίλο. Η απάντηση με στεναχώρησε. Λίγες ημέρες πριν, τον είχαν βρει νεκρό μέσα στο σπίτι του, πολύ κοντά μας. Πάνω στην κοιλιά του είχε αφήσει μια σακούλα με 50.000 ευρώ λέει...φήμη ή πραγματικότητα..δε ξέρω.

Η πρώτη μου περιγραφή για αυτόν που "έφυγε"..για αυτόν που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση..