Καζίνο...

Όχι ρουαγιάλ, απλά Καζίνο! Είχα χρόνια και ζαμάνια, μη σου πω, να πάω σε τέτοιο μέρος. Την τελευταία φορά που είχα πάει, έψαχνα λεφτά για το πλοίο, διότι βρισκόμουν σε νησί και η χαρτοπαιξία (ως βασική αρρώστια) φωλιάζει μέσα σου και σε τρώει η σκέψη του..ΑΝ...!!! Αν τελικά δεν είχαμε παίξει τόσα λεφτά, ε τότε σίγουρα θα είχαμε λεφτά ακόμα και για έναν καφέ στο πλοίο!!!!!!

Ευτυχώς, πια μεγάλωσα (ελάχιστα!) και η επίσκεψη μου σε ένα τέτοιο μέρος, μόνο επικοδομητική αποδειχτηκε.Έπειτα απο μια μεγάλη βόλτα σε όλο το Καζίνο, άρχισα να έχω παιδικές απορίες! Ποιός το έχει το Καζίνο; Πόσες ώρες δουλεύει αυτός; Πώς εκπαιδεύονται οι γκρουπιέρηδες; Αυτοί που είναι απο πάνω τους γιατί τους κοιτάζουν επίμονα; Ευτυχώς είχα στο πλάι μου εσένα και μου εξήγησες όλα όσα σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν...τουλάχιστον όσα εξέφρασα!

Τριγυρνώντας λοιπόν και παρατηρώντας, αυτό που σίγουρα ήταν απο την πρώτη στιγμή εμφανές, ήταν πως οι επισκέπτες- θαμώνες- πελάτες, είχαν μέσο όρο ηλικίας, τα 60. Ναι ναι, καλά διάβασες! Τα 60...και έρχομαι εδώ εγώ και σου λέω την πρώτη κρυφή μου σκέψη....άραγε σου περισσεύουν ή παίρνεις ρε φουκαρά τη σύνταξη και την ρισκάρεις???...μετά απο συνεχόμενες τέτοιες σκέψεις, έφτασα να απορώ για όλους αυτούς τους ανθρώπους, που οι περισσότεροι γνωρίζονται , αλλά που οι περισσότεροι έχουν έρθει μόνοι και μόνοι έπιναν τα ποτά τους και μόνοι κάπνιζαν μανιωδώς το τσιγάρο τους, λες και θα τους φέρει αναλαμπή αριθμών ή τύχης η ρουφηξιά και μόνοι τριγυρνούσαν στο χώρο....ένας μάλιστα μου θύμισε εκείνο το Γκόλουμ, το θυμάσαι???...

εκείνο που έλεγε "My precious" και κρατούσε στο χέρι αντί ενός χρυσού απίθανου δαχτυλιδιού, τα κερδισμένα λέφτά σε μάρκες.

Το ήξερες ότι σε κανένα Καζίνο δε θα βρεις ρολόι??...για να χάνεις φυσικά το χρόνο...
Ότι πάντα υπάρχουν έντονα φώτα....ώστε να μη νυστάζεις και βαρεθείς...

Τελικά, αυτά δεν είναι αθλήματα για μένα, μόνο έξοδα και στεναχώρια μπορούν να μου φέρουν...

Λίγη είναι...

Καλοκαίρι, διακοπές, θάλασσα, καφές, παρέες, ήλιος, ξαπλώστρες, ποτά, σφηνάκια, γέλια, ανέκδοτα, παιχνίδια, πειράγματα, ούζα, χαμόγελα, ψάθες, βατραχοπέδιλα, όνειρα, αστέρια, κύμα, καραβάκι, μάσκες θαλάσσης που κόβονται, νερό, ύπνος, καπέλο, αντιηλιακό, μυρωδιές, καλαμαράκια, πατάτες, παγωτό, ποδήλατο, κανό, σπηλιές, αγκαλιές, φιλί και πόσα ακόμα μπορώ να σου γράψω για όσα έχω στο μυαλό μου και στη μνήμη μου για αυτό το καλοκαίρι που ήταν τόσο διαφορετικό. Ως πρωταγωνίστρια άλλου έργου, κολύμπησα σε απίστευτα νερά και θα ήθελα πολύ να στα περιγράψω.

Θα ήθελα πολύ να σου πω τα ανέκδοτα του Τάκη και να πιούμε χαλαρά ουζάκι μαζί κάτω απο τα δέντρα, ενώ τρέχει ο μικρός Θανάσης με ένα νεροπίστολο. Σου φτιάχνω εικόνες που έχω στη μνήμη μου εεε;;;;......

Θα ήθελα πολύ να ξέρω ότι τα λεφτά δεν τελιώνουν και οι υποχρεώσεις μου λιγοστεύουν αντί να αυξάνονται, αλλά έκανα delete φέτος. Ναι και ξεχάστηκα για λίγο, ηρέμησαν οι σκέψεις μου, ειδήσεις δε μπορούσα να δω γιατί δεν είχα τηλεόραση, κοιμόμουν σε ένα πάνσκληρο στρώμα αλλά δε με πολυένοιαζε, γιατί άνοιγα τα μάτια μου και τον έβλεπα δίπλα μου.
Λίγες στιγμές, φίλοι και όσα δε μπορώ να σου περιγράψω ακόμα, έμειναν στο πίσω μέρος του μυαλού μου χθες το βράδυ.

Ο φίλος ο Χρήστος έχει λέμφωμα. Το είχα μάθει πριν ένα μήνα αλλά βλέπεις έπρεπε να περιμένουμε να βγει απο την πρώτη θεραπεία για να μπορέσουμε επιτέλους να τον δούμε. Θέλει πολύ δύναμη να το περάσεις, χθες το είδα. Τον έπαιρνα τακτικά μέσα στο μήνα όπως και την κοπέλα του, γιατί ανησύχησα, αλλά τα νέα πάντα ήταν καλά. Πάντα μια χαρά είναι ο Χρήστος, απλά λίγο πονάει.

"Δίπλα στη θάλασσα να πιούμε καφέ", μου είπε προχθές. "Η επιθυμία σου διαταγή", του είπα. Η επιθυμία του ηταν και είναι πολύ μεγαλύτερη.

 Χωρίς μαλλιά, με ένα καπέλο και αδυνατισμένος απίστευτα, χλωμός στο πρόσωπο μου έκανε πλάκες και εγώ βούρκωνα, με το ζόρι δεν έκλαιγα. Είναι άδικο όλο αυτό σκεφτόμουν. Πολύ αδύναμος και δυνατός μαζί ο φίλος μου. Πονάει ακόμα όπως μου είπε, μπαινοβγαίνει για χημειοθεραπείες αλλά όπως λένε οι γιατροί θα τα καταφέρει. Η συμπεριφορά του, ήταν σαν να έλεγε...εντάξει ρε φίλε, δεν έγινε και τίποτα...
Όντως, για μας δεν έγινε και τίποτα...

Όλοι έχουμε νομίζω κάποιον στην οικογένεια μας που νόσησε με καρκίνο...και όταν κλείνω τα μάτια μου, ακόμα θυμάμαι τη μαμά μου όταν μου το είπε και χαίρομαι που το ξεπέρασε. Μια στιγμή είναι όλα αυτά και όπως είπε χθες ο Χρήστος, όλα θα γίνουν γιατί ποτέ δε ξέρεις τι σου ξημερώνει!!

 Ξέρεις ποια είναι η πλάκα? Μετά απο 4 χρόνια σχέσης αποφάσισε να αποκαταστήσει και το κορίτσι μας. Επιτέλους!! Σχεδιάζε χθες το γάμο αλλά και τη μετακόμοιση του και χαιρόταν τόσο πολύ..σχεδιάζε ακόμα και τη μέρα που θα μας καλέσει να ψήσουμε και να πιούμε μπύρες....

Σαν να μην έχει ακόμα 8 μήνες χημειοθεραπείας. Πόσο δυνατός είσαι εσυ ρε φίλε Χρήστο... Θα τα καταφέρει σου λέω....

Όσα προβλήματα και αν έχεις λοιπόν φέτος, γιατί είμαι σίγουρη πως έχεις πολλά...μην το βάζεις κάτω...να σκέφτεσαι πως θα έρθουν πολύ καλύτερες μέρες..βάλε στόχους που θα σε γεμίσουν και άδειασε το μυαλό σου απο τα προβλήματα. Λίγη είναι σου λέω...και είναι άδικο να μην την έχεις ζήσει όπως θέλεις...

και για να είσαι ενήμερος τι ακριβώς είναι το λέμφωμα...ρίξε μια ματιά..  http://www.onlymphoma.gr/


χαμογέλα και δώσε δύναμη σε όσους έχεις δίπλα σου!!!!

Πόσοι μόνοι...

Είναι χρόνια που το σκέφτομαι αυτό το θέμα, όλο το συζητάω με τον εαυτό μου και όλο τις ίδιες απαντήσεις παίρνω.  Κοιτάζεις γύρω σου και τους βλέπεις όλους να είναι μοναδικοί….μόνοι …όσο και αν κάποιοι ζουν ή τους αγκαλιάζουν, πάλι νοιώθουν μόνοι. Μα γιατί τόση μοναξιά, θα πεις. Με τόσα που τραβάς, αυτό σου λείπει? 

Αιτήματα φιλίας από ανθρώπου που δε γνωρίζεις και site με απεριόριστους χρήστες, οι οποίοι ξημεροβραδιάζονται μπροστά σε έναν υπολογιστή (μιας και αυτός είναι ο τρόπος έκφρασης των ημερών μας), άνθρωποι που πλάθουν μια εικόνα μέσω μιας φωτογραφίας και σου περιγράφουν τον εαυτό τους με φειδώ ή ακόμα και με «αισθητική πλαστική».

Έναυσμα αυτή τη φορά, μια γυναίκα, 45 ετών με 2 γιους της παντρειάς, μόνη και αυτή, χωρισμένη, λίγο καλλιεργημένη, λίγο ψαχτήρι στις δουλειές, λίγο απ’ όλα βασικά…είναι μάνα, άρα και γυναίκα.

«Θα μπω στο Facebook, μπας και κάνω αίτημα φιλίας σε κανέναν και με δεχτεί», μου είπε προχθές. Στην αρχή λίγο ξίνισα τη μούρη μου, στη συνέχεια σκέφτηκα, πως γίνεται να μια γυναίκα 45 και βάλε να ψάχνει κάτι στο Facebook….στο τέλος πάλι κατάλαβα…

Πόσο μόνος μπορείς να νοιώθεις, είτε έχεις κάποιον για στήριγμα, είτε δεν έχεις...

«Μη γκρινιάζεις», είπε σε μια φίλη της, «εσύ τουλάχιστον έχεις κάποιον, ενώ εγώ?»

Θυμάμαι και εγώ στα νιάτα μου…αυτά που με πολύ χαρά θυμάμαι (σε βλέπω μη γελάς!!), πως έκανα και εγώ κάτι ανάλογες πράξεις, και οι φίλοι μου στην ίδια κατάσταση ήταν. Για μας όμως, που ήμασταν όλο νιάτα, η μοναξιά, έφευγε με την αγκαλιά της μαμάς ή με τις απεριόριστες ώρες στο τηλέφωνο με μια φίλη/φίλο…

 Πόσο δύσκολο είναι να τρέχεις να τα προλάβεις όλα και μετά να θυμάσαι πως είσαι άνθρωπος και να ψάχνεις, στην κυριολεξία να έχεις φάει τον κόσμο και να μη βρίσκεις κανέναν για πλάι σου…ανακαλύπτεις πως όσους άφησες να περάσουν από δίπλα σου, είχαν κουσούρια και πως δεν θα ξαναφήσεις να ξαναυπάρξουν τέτοιου είδους άνθρωποι, αλλά στο λέω εγώ, πάλι λάθη θα κάνεις, πάλι εκεί γύρω θα πέσεις!!

Είτε είσαι γυναίκα είτε είσαι άνδρας, ετών 45 και βάλε, υποψιάζομαι, πως είναι λιγάκι πιο δύσκολο να αφήσεις/βρεις κάποιον τελικά. Οι γνωστοί σου, όλοι οικογενειάρχες, οι άγνωστοι σου…είναι άγνωστοι, δεν βασίζεσαι έτσι εύκολα.

«Αχ να είχα και εγώ έναν άνθρωπο…», ανασαίνει και εκφράζει τη βαθύτερη σκέψη της…κανείς δεν αξίζει να μένει μόνος σου λέω εγώ, κανείς δε μπορεί να σου στερήσει αυτό το δικαίωμα. Μόνο εσύ στερείς από τον εαυτό σου τέτοια δικαιώματα (τα άλλα έχουν φροντίσει άλλοι, να στα στερούν).

Δε θέλω να σκεφτείς τρόπους εύρεσης ενός άξιου ανθρώπου για δίπλα σου, θέλω να σκεφτείς πόσο μόνοι είναι όλοι όσο περνούν από δίπλα σου. Και εσύ στην αρχή θα κάνεις ανάλογες σκέψεις με μένα, μπορεί και χειρότερες, αλλά στο τέλος, ελπίζω, να καταλήξεις, πως η Χριστίνα, όπως και η κάθε Χριστίνα, έχει δικαίωμα….

Με τόσα που τραβάς λοιπόν, ένας άνθρωπος δίπλα σου είναι ψυχολογικό στήριγμα…είναι στήριγμα..και ελπίζω να βρεις αυτόν τον κάποιο...

Μη φοβασαι....

"Μπορεί να μη βλέπεις καλά αλλά μη φοβάσαι το σκοτάδι, διότι εκεί βρίσκεται το παράξενο φως που θα φέρει την ημέρα.Μπορείς ν’ αγγίξεις τα κρυφά κείμενα που δεν διαβάζουν οι άλλοι και μπορείς να μάθεις μέσα στο σκοτάδι, όταν οι άλλοι είναι ανίκανοι να δουν. Μπορείς να παίξεις ακόμα και σκάκι, διότι τα κομμάτια και τα πιόνια δεν είναι σκιές αλλά στίγματα φωτός". Ν.Λυγερός

Κάθε μέρα σε βλέπω και κάθε μέρα παραπονιέσαι. Έχεις συνέχεια μια σκέψη που σε τρομάζει, τι και αν κάνω αυτό, τι και αν κάνω εκείνο. Θα πάθω το ένα, θα πάθω το άλλο. Πόσα να πάθεις? Πόσα φοβάσαι ότι θα πάθεις?

Είσαι ψηλός, είσαι κοντός, είσαι νέος, είσαι γέρος, είσαι όλοι μαζί όσοι φοβούνται. Αν δε δείξεις μια μέρα ποιος είσαι, πότε θα το κάνεις? Ήρθε η μέρα....?

Πάψε να αναρωτιέσαι αν θα έρθει ένα τσουνάμι και αν γίνει η συντέλεια του κόσμου, σήκωσε το κεφάλι σου που το πατάς εδώ και χρόνια και ζήσε μια φυσιολογική ζωή. Αν δε θέλεις να το πατάς, μην αφήνεις στον διπλανό σου επιτέλους να στο πατάει εκείνος!
"Ελπίζω", η λέξη και ο ορισμός της, τον ξέχασες. Θυμήσου τον. Έκανες λάθη, το ξέρεις, μήπως πρέπει να τα διορθώσεις? Σήκωσε τα μάτια σου και κοίτα τι σε περιβάλλει, δες λίγο τον ήλιο, σκέψου πόσα αξίζουν εκείνοι και πόσα εσύ....

Σήκωσε το βλέμμα σου πανάθεμα σε και φαντάσου τη ζωή σου σε 10 χρόνια...έτσι σε φαντάζεσαι? έτσι θα φοβάσαι πάντα? Αν δεν "επιτεθείς" τώρα, ποτε θα το κάνεις? Ναι το ξέρω, σε εκφοβίζουν, σου κάνουν πλύση εγκεφάλου, εσύ δεν φιλτράρεις τις πληροφορίες που δέχεσαι; Δε θέλεις μια άλλη ζωή;; Κάνε κάτι....

Αν δεν περάσεις απέναντι, πως ξέρεις ότι δεν θα είναι καλύτερα εκεί; Τουλάχιστον να είχες προσπαθήσει...τουλάχιστον να είσαι υπερήφανος..να χαίρεσαι για όσα έκανες και να μη ντρέπεσαι...

Μην κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη, δεν είναι άλλος παρά εσύ. Άνοιξε λίγο το μυαλό σου και μη δέχεσαι βομβαρδισμούς, μη δέχεσαι ρε γαμώτο να σου πατούν το κεφάλι...

...όσοι σηκώσουν το βλέμμα τους, θα είναι δίπλα σου...και πίστεψε με..θα είναι πολλοί...

..θέλεις να σε σκουντήξω?????

28 Μαίου 2025

Σήμερα, είδα τη μαμά μου μόνη της στο μπαλκόνι να κάθεται και να κοιτάζει τη θάλασσα. Κάθε μέρα βέβαια τη βλέπω να κοιτάζει απο το μπαλκόνι αλλά σήμερα ήταν λιγάκι πιο θλιμμένη.

Σήμερα όμως έχω γενέθλια, η μαμά μου δεν πρέπει να είναι θλιμμένη. Είναι πολλές μέρες τώρα που συζητάω -σαν μεγάλος άνθρωπος, κανονική γυναίκα- με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου. Τον μπαμπά μου δυστυχώς, δεν τον βλέπω πολύ, γιατί όπως λέει, "έτσι όπως έχουμε γίνει, μόνο εκείνος αντέχει να δουλεύει 2 δουλειές τις καθημερινές και να τρέχει σε κάνα δυο ακόμα τα Σαββατοκύριακα". Βλέπεις, η μαμά μου απο τότε που με γέννησε, ναι σαν σήμερα, 28 Μαίου 2013, δεν ξαναδούλεψε και ο μπαμπάς μου λέει, πως απο τότε είναι θλιμμένη. Νομίζω πως μπορώ να την κάνω να γελάσει, την γαργαλάω αλλά πέρα απο ένα απλό χαμόγελο τα μάτια της συνεχίζουν αν είναι θλιμμένα.

Η μαμά, όπως και η γιαγιά, έγραφαν πάντα και έτσι και εγώ συνεχίζω την παράδοση. Το σχολείο που πρόλαβα να πάω μέχρι την Πέμπτη Δημοτικού, έκλεισε λόγω οικονομικών ή κάτι τέτοιο, δεν πολυκατάλαβα, γιατί άκουσα τη μαμά μου να κατηγορεί μια κυβέρνηση πως είναι απίστευτοι που δεν αφήνουν τα παιδιά του κόσμου να μάθει...ουφ ευτυχώς, η μαμά μου ξέρει πολλά γράμματα και με έχει μάθει όσα ξέρει, εντάξει όχι όλα όλα, αλλά μου λέει πως θα με μάθει τα πάντα για να φυγω και εγώ μια μέρα απο την Ελλάδα.

Κάθισα λίγο δίπλα της και κοίταζα και εγώ τη θάλασσα. Δεν είναι πολύ μακρία απο το σπίτι μας, αλλά απο το μπαλκόνι βλέπεις απέναντι μέχρι και την Αίγινα. Βέβαια, έχει πολύ κρύο σήμερα, "άλλαξε και ο καιρός", λέει ο μπαμπάς μου συνέχεια που παραπονιέται για τα πόδια του όποτε αλλάζει ο καιρός. Παλιά, μου έχουν πει, τον Μάιο, είχε σχεδόν καλοκαίρι, ενώ τώρα καλοκαίρι έχουμε απο τον Ιούλιο και μετά....αλλά ενώ παλιά κρατούσε μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου, πλέον κρατάει μέχρι τον Δεκέμβριο.  Η γιαγιά λέει πως αυτός ο καιρός είναι η τιμωρία μας και εγώ όλο την κοιτάζω καχύποπτα και αναρωτιέμαι τι έκανα...και το δωμάτιο μου μάζεψα με τις κούκλες που μου έχει χαρίσει η μαμά και τα ρούχα μου καθάρισα και όλα τα έκανα, γιατί μας τιμωρεί αυτός ο καιρός; Μάλλον, είμαι ακόμα μικρή για να καταλάβω.

Η μαμά και ο μπαμπάς δε βλέπονται πολύ. Είναι πολύ καιρό και οι δυο θλιμμένοι. Ο ένας δε δουλεύει και ο άλλος παραδουλεύει, μου ψιθυρίζει ο παππούς μου κρυφά στο αυτί.
Κάποτε λέει, πριν γεννηθώ, όλα ήταν διαφορετικά...

Σήμερα, μάλλον θα της φτιάξω γλυκό εγώ της μαμάς. Έχουμε καιρό να φάμε γλυκό, προσέχουμε τη διατροφή μας..χαχαχαχα....! Ψέμματα λέω, γλυκά θέλω να τρώω, αλλά δε μπορώ. Δεν φτάνουν τα λεφτά να παίρνω συνέχεια γλυκά και κάθε φορά που έχω γενέθλια η μαμά μου φτιάχνει την πιο ωραία τούρτα. Σήμερα όμως, ενώ άνοιξα το ψυγείο, δεν τη βρήκα μέσα έτοιμη. Ίσως περιμένει να τη φτιάξουμε μαζί.
Με πήρε ο μπαμπάς στο τηλέφωνο για να μου ευχηθεί. Θα μου φέρει μου είπε ένα δώρο. Θα πω της μαμάς να του θυμίσει πως κάθε χρόνο μου φέρνει το ίδιο δώρο και το έχω βαρεθεί. Όλο το ξεχνάει μάλλον.... Φέτος, θα ήθελα ένα ποδήλατο. Πόσο να κοστίζει πια?

  Η Ζωή, που μένει 2 ορόφους πιο κάτω μένει με τη γιαγιά της γιατί οι γονείς της είναι και οι δυο ναυτικοί εδώ και 4 χρόνια. Δεν τους έχει δει βέβαια, αλλά η Ζωή έχει ένα ωραίο ποδήλατο. Εντάξει, μου το δίνει και εμένα που και που, αλλά θα ήθελα και εγώ ένα ποδήλατο. Μάλλον καλύτερα που βλέπω κάθε μέρα τη μαμά και τον μπαμπά, παρά να έμενα μόνο με τη γιαγιά και τον παππού.
...θα του ζητήσω γλυφιτζούρι, δεν πειράζει, θα γίνω μεγάλη εγώ και θα το πάρω μόνη μου το ποδήλατο...

Η μαμά, έχει πολλά λουλούδια στο μπαλκόνι, ο μπαμπάς της τα έχει φτιάξει, τότε που δούλευε μόνο μια δουλειά. Θα κόψω μερικά αργότερα και θα της τα δώσω να τα βάλει στην τούρτα μου.

Χθες άκουσα να ψιθυρίζουν μεταξύ τους, πως κάτι .." δεν πάει άλλο"...ωχ σκέφτηκα αμέσως...λες να τους πειράζουν τα γενέθλια μου που είναι κάθε χρόνο;...μετά τους ξανάκουσα και η μαμά έκλαιγε, έλεγε στον μπαμπά πως θέλει να φύγουμε απο την κωλοχώρα (δεν κατάλαβα ποια είναι αυτή η χώρα), του έλεγε πως δεν αντέχει να μη δουλεύει και να μη βλέπει τον μπαμπά και πως αυτή δεν είχε φανταστεί τέτοια πράγματα τότε (μα για πότε λένε, δε μπορώ να καταλάβω?) και μετά ο μπαμπάς την αγκάλιασε και προσπάθησε να την ηρεμήσει....

Κλαίει και ο μπαμπάς μου, αλλά εκείνος δε με είδε που τον κρυφοκοιτούσα. Μια μέρα, είχε κλείσει την πόρτα του δωματίου κρατούσε ένα χαρτί στο χέρι του, το κοιτούσε και έκλαιγε. Ένοιωσα ένα μεγάλο πόνο στην κοιλιά μου. Ποιός είχε στεναχωρήσει τόσο τον μπαμπά μου; Όταν έφυγε πήρα το χαρτί απο το συρτάρι του, έγραφε κάτι ξένες λέξεις και απο κάτω διάβασα που έλεγε..." η γερμανική κυβέρνηση σας ενημερώνει πως αν δεν εξοφλήσετε το υπόλοιπο σας σε 10 ημέρες θα σας γίνει έξωση"...ωχ, μάλλον κακό σημαίνει αυτή η λέξη. Πώς να ρωτήσω τώρα τη μαμά μου, ίσως με μαλώσει. Έψαξα στο internet στις σελίδες που μας επιτρέπει ο Πρόεδρος της κυβέρνησης να βλέπουμε και είδα, ότι σημαίνει να φύγεις χωρίς να το θέλεις απο το σπίτι σου. Αυτή η γερμανικη κυβέρνηση ποιανού είναι? Μα εδώ είναι Ελλάδα ....

Τελικά δε θέλω ποδήλατο, θα παίρνω όποτε μου το δίνει η Ζωή, το δικό της και μια χαρά θα είμαι. Κάποτε η μαμά μου έχει πει, πως είχαμε 2 αυτοκίνητα και όχι 1, αυτό το παλιό του μπαμπά. Μου το έδειξε και σε μια φωτογραφία, ήταν δικό της μου είχε. Να σαν το ποδήλατο που έλεγα πριν. Ε και εκείνη μόνη της το πήρε, αλλά μετά μου είπε, έκανε εμένα και δεν είχε ανάγκη να έχει αυτοκίνητο....αλλά εγώ νομίζω πως δε μπορούσε να το πληρώσει, όχι ότι δεν το ήθελε, γίνεται να πουλήσεις κάτι που το θέλεις τόσο πολύ; εγώ ας πούμε αν είχα εκείνο το ποδήλατο, δε θα το πουλούσα!

Πριν λίγο, με πήρε η νονά μου τηλέφωνο. Η νονά μου, μένει στην Αμερική εδώ και λίγα χρόνια. Έφυγε γιατί δεν είχε και εκείνη και ο νονός δουλειά αλλά εκεί βρήκαν μας είπαν. Μα γιατί έχει εκεί και εδώ δεν έχει; Η μαμά μου, λέει, πως όταν μεγαλώσω λίγο ακόμα θα με στείλει στη νονά μου, να σπουδάσω και να μείνω με εκείνη. Εδώ λέει δεν έχω μέλλον.

Ξανακάθισα δίπλα στη μαμά μου και της είπα πως ξέχασε να φτιάξει τούρτα. Την είδα που δάκρυσε λίγο αλλά έκανε ψέμματα πως κάτι μπήκε απο τον αέρα στο μάτι της. "Φέτος", μου είπε πως "θα αγοράσουμε τούρτα. Φέτος, όλα αλλάξανε. Αν και πήρε πολλά χρόνια...τελικά αλλάξανε"!
Ωχ...λές να έρχεται η έξωση? Πρέπει να σκεφτώ που θα βάλω τις κούκλες μου αν συμβεί αυτό...

Ήρθε ο μπαμπάς μου, αγκαλιά με την τούρτα...αχ πόσο ωραία τούρτα, τεράστια!! Στο άλλο του χέρι όμως κρατούσε ένα ποδήλατο...το δικό μου ποδήλατο...

28 Μαίου 2025, μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Πόσο περίεργο όνειρο είδα;  Έχω γενέθλια σήμερα. Είμαι 12! Είμαι σίγουρη πως φέτος, θα αλλάξουνε τα πράγματα και να δεις που μέχρι και ποδήλατο θα πάρω....

Άρχισαν τα όργανα...ή μήπως όχι??

Και αφορμή μου έδωσε ο Άκης...ναι αυτός, με τα καμμώματα του και τα πανάκριβα του γούστα. Η κυρία του κυρίου, πολύ τυχερή σου λένε, 4.000 ευρώ κοστολόγισε ένα συμπαθέστατο site τον κατά το ήμισυ ρουχισμό της, όταν παρουσιάστηκε χθες στα δικαστήρια. Και κάπου εκεί μου έρχεται μια λύπη, γιατί αυτή η κυρία, δεν έχει μάθει να ντύνεται με 10 ευρώ...ή μήπως δε θα χρειαστεί ποτέ??

Ενώ καθόμουν και όπως κατάλαβες δουλειά (πολύ) δεν είχα, μου ήρθε μια αναλαμπή...rewind κάποια χρόνια πίσω, που ήταν παχές οι μύγες και οι μισθοί ήταν κανονικοί (για τότε...μην παίρνεις τόσο αέρα)!

Κάπου ....στο τότε...που ήμουν πλάϊ σου (και χρειάζεσαι ιδιαίτερη αφιέρωση εσύ...) και τρέχαμε να μαζέψουμε τα ψωροχιλιάρικα (όπως συνηθίζαμε να λέμε), καθόσουν στην τεράστια γραφειάρα σου και κάπνιζες εκείνο το  πουρο με τόση ευλάβεια και τόση ηρεμία..."τηλεφώνησε σε εκείνον" μου έλεγες και "θα μας δώσει 5.000 ευρώ" για μια guest εμφάνιση..και "πάρε αυτόν και ζήτα 15.000 ευρώ και αν κάνει ότι δε στα δίνει, σφύρα του τίποτα μην τον πάρω εγώ"....μου ξανάλεγες. Και εγώ έρχομαι τώρα και σε ρωτάω (όχι με τα μάτια δακρυσμένα)...αλλά με απορία.....τι τα έκανες αυτά τα λεφτά???και που τα είχαν αυτοί και στα έδιναν???...φτού σου και σενα και μενα, γιατί απο αυτόν/αυτήν που μένει δίπλα σου/μου τα πήραμε, αλλά εγώ η κακομοίρα, ένα μισθό έπαιρνα απο όλα αυτά και συμμετείχα απλά σαν δεξι σου χέρι...ενώ εσύ είχες το δεξί χέρι και σε αντίθεση με μένα , εσύ μένεις στα ΒΠ. Και που κολλάει ο Άκης αναρωτιέσαι εεε??

"Θα κάνουμε δεξίωση, την Παρασκευή"...μια χαρά ρε φίλε...και ποιους θα καλέσουμε?? "πάρε τη λίστα των πολτικών"....ωχ αμάν...και ήχησαν τα όργανα...και να το catering και να οι "γλάστρες"...(θα θελες να ήμουν και εγώ γλάστρα Ανακαθιζόμενη...αλλά ουφ με γλύτωσαν τα κιλά μου) και να σου οι πολιτικάρες μας...να και τα Black τα Johnie και τα πανάκριβα κρασιά...και όλη η Σάρα και η Μάρα απο την αφρόκρεμα ήρθε να γιορτάσουμε τί????μια δεξίωση...όχι πως με ένοιαξε και πολύ τότε..αλλά να, τα σκέφτομαι τώρα, θυμάμαι τα τρελά ποσά και αμφιβάλλω για την εξυπνάδα μου (μην κάνεις μορφασμούς), πως μου γλυτώσαν τόσα λεφτά...εγώ γιατί δεν έφαγα ρεεεεεεε....

Και ο Άκης κολλάει παντού, είναι σαν τον μύθο, άσε που πιστεύω (άσχετο) πως σύντομα θα βγουν και ανέκδοτα με τον Άκη και τον Τσακ ...διότι εκεί σε εκείνη τη δεξίωση, οι "φίλοι" μας τα ζώα, οι πολιτικοί, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια (τότε νομίζω έγινε και η πρώτη αγορά στην Αρεοπαγίτου απο τον έκπτωτο...) και τώρα ξανα-ζητούν εμπιστοσύνη. Και κάπου εδώ κολλάει ο φίλος μου ο Μιχάλης, που θέλει να φάει τους γηραιότερους που μυαλό δε βάζουν και που βλέπει τον Άκη με γουρλωμένα μάτια και κατεβάζει Χριστο-Παναγίες...και πόσο να τον ηρεμήσεις???πόσο να του πείς κάνε υπομονή...όλοι θα έρθουμε στη θέση του άνεργου??

Όσο λοιπόν ηχουν οι καμπάνες κάνε ότι θέλεις...όταν θα δεις εκείνο το διαφανές κουτάκι,,,θυμήσου σε παρακαλώ, τον Άκη, τη δεξίωση και όλα όσα σου έρχονται στην πιο πρόσφατη μνήμη σου και απόρησε με τον εαυτό σου και θαύμασε την εγκράτεια σου βρε αδερφέ...

Να με προσέχεις..

Σήμερα, θα σου πω για έναν άλλο άνθρωπο..Εκείνον που έχει την ίδια σκέψη μαζί μου και εκείνον που έχεις γνωρίσει πρόσφατα και χαμογέλασες όταν είδες που είχα δίπλα μου.

Και ναι, έρχεται η ώρα και η στιγμή που αλλάζεις τα πιστεύω σου ή τουλάχιστον όσα ήθελες μέχρι πρότινος γιατί πολύ απλά, μπήκε κάποιος άλλος στη ζωή σου και αυτός ο άλλος δεν μπήκε γιατί θέλει να στην αλλάξει (τουλάχιστον τον πρώτο χρόνο…για μετά δεν ορκίζομαι τίποτα!!), μπήκε για να στην κάνει πιο όμορφη ή μάλλον για να είμαι πιο ειλικρινής, μπήκε για να είναι δίπλα σου και να έχεις ένα αλλιώτικο στήριγμα από τους γονείς σου.

Όσα σκέφτηκες και ονειρεύτηκες πραγματοποιούνται μαζί του και συνεχίζεις να ονειρεύεσαι και συνεχίζεις να σκέφτεσαι πως για όσο καιρό –φυσικά- περνάς καλά μαζί του, όλο και περισσότερες όμορφες στιγμές θέλεις να ζεις…

Ποτέ δεν ήμουν από τους γλυκανάλατους ανθρώπους, αν δε με πιστεύεις ρώτα, αλλά όπως και να το ψάξεις, δεις, η ζωή μας είναι τόσο μικρή και τόσο άδικο να την χαραμίσεις σε μια μοναξιά χωρίς γεμάτες στιγμές…

Γι’ αυτό θέλω σήμερα να σου μιλήσω λοιπόν, για την επιλογή μου για εκείνον τον άνθρωπο..Δε θα μνημονεύσω την αλλοτινή ελευθερία μου που πάει «περίπατο», γιατί στο τονίζω…νοιώθεις και πράττεις κατά πως σκέφτεσαι και εγώ δεν χάνω κάτι…μάλλον κερδίζω όσο το ξανασκέφτομαι..γιατί η ελευθερία σου είναι μέσα στο μυαλό σου και αν αφήσεις κάποιον να κυριεύσει και ελέγξει το μυαλό σου…τότε σε λυπάμαι, γιατί χάνεις όλα τα κεκτημένα σου..και τι έλεγα..α ναι, δε θα μνημονεύσω όσα «χάνω», αλλά θα σου περιγράψω αυτόν,  που ( ξανα-λέω, προς το παρόν κινείται και κινείσαι σαν τη γη με τον ήλιο)!!

Όσα πάντα ζητούσα τα βρήκα, τώρα αν αυτά που ζητούσα είναι λάθος..άλλου Παππά ευαγγέλιο!!! Πάντως  όσο και αν φωνάζεις δεν με πτοείς..μπορεί να σου φωνάξω και εγώ πίσω και να γελάσω μετά από 5 λεπτά…

 Όταν λοιπόν, αποφασίζεις πως ήρθε η ώρα να κάνεις οικογένεια, δε σοβαρεύεσαι, απλά δέχεσαι ακόμα έναν άνθρωπο κοντά σου και δέχεσαι τον τρόπο σκέψης του και τις αντέχεις αυτές τις σκέψεις, και τις αντέχεις και ζεις με αυτές..

"Είσαι έτοιμη"; Με ρωτούν όλοι…"όχι, δεν είμαι", απαντώ..ξέρω ότι έρχεται κάτι άγνωστο, με ένα γνώριμο πρόσωπο, άρα θα πάνε όλα καλά, άρα θα είμαι έτοιμη όσο και αν σε φοβίζω!

Χαμογελάς σαν παιδί ακόμα και στις χειρότερες σκανταλιές που έχεις κάνει, γέρνεις επάνω μου όταν βλέπεις τηλεόραση για να με αγγίζεις, κουλουριάζεσαι στο κρεβάτι και αν δεν τραβήξεις όλο το πάπλωμα δεν ησυχάζεις, ονειρεύεσαι όσα σου περιγράφω και σκέφτεσαι και ζητάς ακόμα περισσότερα, φωνάζεις εκ πρώτης αλλά εκ δεύτερης το ξανασκέφτεσαι και συμφωνείς, είσαι παθιασμένος με ότι πιστεύεις και δε συζητάς ούτε για αλλαγή ομάδας (έλεος δηλαδή!!), χαίρεσαι και αγαπάς χωρίς να το εκφράζεις με λόγια…αλλά κάνοντας πράξεις..πάντα έτσι ήθελες και θέλεις να το κάνεις..γιατί οι πράξεις είναι αυτές που μετρούν και όχι τα λόγια!!

Όσο με ζητάς και όσο με αντέχεις…

Να με προσέχεις!!

Ο κακός κος Παπαδήμος...να φάει πιπέρι!!

Ο παιδικός σταθμός του Αλέξανδρου σήμερα έκλεισε. Αυτός ο κατά τα άλλα τόπος εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας μικρών παιδιών ανήκε στον ΟΕΕΚ. Ο Αλέξανδρος, παρατηρώντας με τα μικρά και παιδικά του μάτια την τηλεόραση αναρωτιέται και κοιτάζει το χαζοκούτι...γιατί να χάσει την Μαρία, την Βάσω, τις παιδικές του φίλες, αλλά και τις δασκάλες του, που τόσο ωραία τον μάθαιναν νέα πράγματα.

Μαζί με τον Αλέξανδρο, καθισμένη στον καναπέ, με θλιμμένο βλέμμα κοιτάζει επίμονα το τζάμι η Ελένη. Η Ελένη, μαμά του Αλέξανδρου αναρωτιέται για πόσο καιρό ακόμα θα έχει δουλειά. "λιγοστεύει ο κόσμος που θα αγοράσει αυτό που πουλάμε...δεν υπάρχει ενδιαφέρον" και εγώ σκέφτομαι...."φοβάμαι για πόσο ακόμα θα δουλεύω"...να φοβάσαι όχι για το αν η δουλειά σου είναι ποιοτική αλλά αν θα υπάρχει!!

Ο μπαμπάς του Αλέξανδρου ήταν σχεδόν δίπλα μου χθες, ναι εκεί στο Σύνταγμα ή μάλλον κοντά στο Σύνταγμα, είχε έρθει για να φωνάξει, για να πει και τη δική του άποψη λίγο πριν τελιώσει η ελπίδα...
Ποιά ελπίδα εε??

Σήμερα δε μπορώ να σε κάνω να γελάσεις, ενώ το θέλω τόσο πολύ...όλοι φοράνε μαύρα εδώ που είμαι λες και κάποιος έχει πεθάνει, ή μήπως πέθανε τελικά...??Μα γιατί φοράω και εγώ μαύρα? Πώς αποφάσισα να ντυθώ έτσι σήμερα? φταίει που δεν κοιμήθηκα καλά...εφιάλτες με έκαναν να τρέχω στον ύπνο μου (όσο κοιμήθηκα)...

Να αγωνίζεσαι για να υπάρχεις, αυτό κάνεις πια, να αγωνίζεσαι για να υπάρξουν και τα παιδιά σου.

Ο κύριος με το μουστάκι χθες, μπορεί και να μας έσωσε, λίγο "MAALOX στα κορίτσια", φώναζε, εσύ το έζησες μαζί μου, ήσουν δίπλα μου, μην το ξεχάσεις, δεν είχαμε πάει για να φωνάξουμε για μια ομάδα, ούτε φυσικά για να πάρουμε πίσω όσα λεφτά μας πήραν, πήγαμε παρέα να φωνάξουμε να μας αφήνουν λίγο ελεύθερους να ζήσουμε...

"Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" και λίγο μετά το σύνθημα έπεσαν τα πρώτα χημικά, ήμουν λίγο παραπέρα, εσύ που ήσουν? γιατί δεν ήσουν εκεί να κλάψεις μαζί με μένα?
 Εκείνο το παραμύθι έλεγε..."όλοι για έναν και ένας για όλους"...αλλά εσύ δεν κλαις?εγώ μόνο για μένα κλαίω?

Έχω νευριάσει περισσότερο απο χθες, όταν έσκασαν τα χημικά δίπλα μου, μόνο έτρεχα να κρυφτώ. Όσο σκέφτομαι ότι δεν ακούστηκα γίνομαι αγρίμι. 4 φορές προσπάθησα να έρθω σε σένα, εκεί στο Σύνταγμα, αλλά δε με άφησαν, εκείνοι οι άλλοι, εκείνοι που ξέχασαν ποιοι είναι άνθρωποι και ποιοι ζώα, εκείνοι που τους έβρισα και καταράστηκα...αλλά μήπως εκείνοι υποχρεωμένοι δεν είναι? ...είναι υποχρεωμένοι να μας σκοτώσουν άραγε? ..αν ναι ας μας σκοτώσουν όλους...

Αρνούμαι να ζω σε συνθήκες χειρότερες και απο πόλεμο, αρνούμαι να πιστεύω σε μια δημοκρατία που δε δέχεται την άλλη γνώμη, αρνούμαι να εργάζομαι για 8 ώρες και να πληρώνομαι για τις 3 (οι άλλες 5??), αρνούμαι να μην κάνω οικογένεια, αρνούμαι να έχω ζωγραφισμένη μόνο τη θλίψη στο πρόσωπο μου, αρνούμαι να ντρέπομαι που χρωστάω λεφτά και δε μπορώ να σου δανείσω γιατί έχεις περισσότερη ανάγκη, αρνούμαι να θεωρηθώ άεργος μια μέρα...αρνούμαι να πω στα παιδιά μου ότι ...λυπάμαι...δεν έκανα ότι μπορούσα...

Δακρύζω και σκουπίζω τα μάτια μου περήφανα ακόμα, δε μου έρχεται καμμία ιδέα στο μυαλό μου πως να σε αλλάξω, πως να σε κάνω να καταλάβεις ότι άφησες λάθος παιδιά για αρχηγούς, λάθος σκέψεις..εσύ δε ντρέπεσαι? "τί θα κάνουμε?", με ρωτάει η Νίνα...μακάρι να είχα μια καλή απάντηση, μόνο ένα κενό βλέμμα έχω πια, τόση απογοήτευση δεν είχα νοιώσει ποτέ μου...

Η επόμενη μέρα ήρθε...και για μένα και για σένα και για τον Αλέξανδρο, που εκείνος δε σου χρωστάει κάτι, ούτε ο δικός μου "Αλέξανδρος" θα σου χρωστάει κάτι αλλά καλείται πριν καν δημιουργηθεί να σου πληρώσει...αμαρτιές γονέων ...ποιών γονέων??των δικών μου, των δικών τους ή άλλων...γιατί εμάς κατέστρεψαν..τα παιδιά τους!!

Ο κος Παπανδρέου, με μεγάλη ιστορία στην εξορία, όπως είπε, όλοι φταίμε, για τα ρουσφέτια (που εγώ δεν έκανα), για τις μίζες (που εγώ δεν πήρα), για τους συνδικαλιστές που τους έδωσε προνόμια και τα παρεξήγησαν (ποιος ήρθε?) και για πολλά ακόμα..ενώ ο κος Σαμαράς, σαν χορωδία καλοκουρδισμένη, συμφώνησε με άλλα λόγια στα ίδια..για τους τσάμπα μάγκες..ενώ οι μάγκες με βαριά μόρια, είπαν ΝΑΙ σε ολοκληρωτική καταδίκη...

"Ο κακός κος Παπαδήμος, σα του βάλω πιπέρι και σα του βγάλω τα μάτια", είπε ο μοβόρος Αλέξανδρος...ποιος είναι πιο κακός...αυτός ή ο άλλος??

Λυπάμαι Ελλάδα που σε γνώρισα, γιατί μόνο κακό θα μου κάνεις..

Περπατάμε παράλληλα..

Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να σκεφτώ έναν τίτλο για αυτό το κείμενο. Ακόμα δεν έχω καταλήξει για να είμαι ειλικρινής, όμως ευελπιστώ πως ολοκληρώνοντας θα τον έχω βρει!

Αυτή τη φορά, ίσως σου φανεί γνώριμος ο πρωταγωνιστής. Τον έχεις δει άπειρες φορές. Τον έχεις βασανίσει άλλες τόσες και τον έχεις εξιψώσει ουκ ολίγες. Δυσκολεύεσαι να αντικρύσεις κάποιες στιγμές την αλήθεια, το ξέρω, μη μου κρύβεσαι. Άλλα σκέφτεσαι και άλλα του λες? Γιατί? Αυτό μην τολμίσεις να πεις πως είναι γυναικείο προνόμιο, διότι αγαπητέ δεν είναι. Είναι προνομιο όλων. Οι σκέψεις κατακλύζουν το νού σου, όμως οι λέξεις που ξεστομίζεις καμμιά φορά είναι ασυνάρτητες.

Δεν ονειρευτηκες μαζί του ποτέ?
Λάθος σου να μεγαλοποιείς τα συναισθήματα σου. Το ξέρω εγώ, όπως και εσύ. Αγχώνεσαι αν θα προλάβεις  (τι? το τραίνο?)...'όλα τα προλαβαίνεις. Να είσαι πεπεισμένος πως όλα έχουν έναν λόγο που συμβαίνουν. 

Οι "στάσεις" που κάνεις στη ζωή σου και ο τρόπος που του συμπεριφέρεσαι, λένε δείχνει την ωριμότητα σου, εγώ τους διαψεύδω...δε θέλω να δείχνω ώριμη, ούτε να συμπεριφέρομαι έτσι, θέλω να είμαι πιο απλός άνθρωπος...να κάνω λάθη...να επιλέγω να φάω τα μούτρα μου μαζί του,  να κάνω ρε αδερφέ ότι μου κατέβει ( καλά μην παίρνεις αέρα και συμφωνείς...) αλλά να νοιώθω ευτυχισμένη και αυτός μαζί μου εννοείται! 

Ξέρεις τι λέω? Λέω να γελάσεις λίγο μαζί του, δε ξέρω πόσο ακόμα θα σε αφήνουν οι σκέψεις σου να το κάνεις, λέω να μείνεις μοναχός σου για λίγα λεπτά και να τον αντικρύσεις....εκεί μπροστά στον καθρέφτη...εσυ και ο εαυτός σου..μην τον υποβαθμίζεις με άσκοπες σκέψεις ή λέξεις, συμπεριφέρσου του σαν να είναι ο καλύτερος σου σύντροφος.

Θα αναρωτιέσαι, γιατί στον περιγράφω, γιατί στα λεω πάλι αυτά..οι  "στάσεις" που λέγαμε πριν..ε αυτές οι "στάσεις" αλλάζουν, κάνεις νέα ξεκινήματα στη ζωή σου και πρέπει να τα έχεις καλά μαζί του, αν δεν είσαι εσυ εντάξει με τον εαυτό σου πως περιμένεις να είναι εντάξει και οι υπόλοιποι γύρω σου? ρητορικό ερώτημα εεε???

Όχι, να έχεις υψηλή αυτοεκτίμηση (έτσι έλεγε πάντα η μαμά μου...μάλλον κάτι ήξερε!!), να αγαπάς τον εαυτό σου με τα ελλατώματα του, να τον αποδέχεσαι με τις παραξενιές του και αν τελικά δεις πως κάπου έχεις λάθος...ίσως ρε παιδί...ζήτα και ένα συγνώμη..δε χάθηκαν οι συγνώμες όπως όλοι φωνάζουν..εγώ την έχω ψηλά και τη "συγνωμη", μου αρκεί που καταλαβες το λάθος σου και που ζητάς ξανα επανένωση, συμφιλίωση, συγχώρεση, αγάπη...γιατί όλοι κάτι τέτοιο δεν ζητούν?

Σε εκείνες τις "στάσεις" πρέπει να είσαι χεράκι χεράκι μαζί του...