Λίγο αέρα ρε παιδιά...

Τοποθεσία: Παντού
Ώρα: Ολημεροίς και ολονυκτοίς...
Συνομιλητές: Φίλοι, γονείς, γνωστοί και άσχετοι..

Όπου σταθώ και όπου βρεθώ όλο τα ίδια συζητώ...

Πριν όχι πολλά χρόνια, άκουγα μέσα στα αυτιά μου συνεχώς, διάβασε, να γίνεις κάτι και εσύ στην κοινωνία, διάβασε να μάθεις μια επιστήμη, τρέχα να κάνεις αυτό το σεμινάριο ή αυτό το μεταπτυχιακό, πίστεψε σε σένα και δούλεψε...δούλεψε...Λεφτά υπήρχαν..υπάρχουν και μάλλον κάποιοι ακόμα θα έχουν, όμως για όσα κόπιασες..άδικος πια ο κόπος..

Ακόμα και χαράματα πίνοντας μπύρα (εννοείται κερασμένη),σε μια παρέα που έσφιζε απο ζωή και νιάτα, ο κόμπος σε πνίγει και ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου, συζητάς και φωνάζεις παράλληλα που κανείς δε μπορεί να σου δώσει λύση, που κανείς δεν είναι ευτυχισμένος και αν και προσπάθησε πολύ να γίνει...τώρα πια γίνεται μάταιο...

Ποιόν να κατηγορήσεις??? Την άδικη τη μοίρα, την άτιμη τη ζωή, το σύστημα, την κυβέρνηση, τους κλέφτες, τους βουλευτές (κοντινά τα δύο προηγούμενα) και σε ποιον να απλώσεις το χέρι σου και να σε βοηθήσει..συνήθισες να βοηθάς έτσι??
Ξέχνα τα πια αυτά...ακόμα και να ετοιμάζεσαι να κάνεις οικογένεια, ξανασκέψου το...σκέψου πως θα γίνουμε κάτι σαν τους τσιγγάνους (θα μένουμε μαζί με τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τους γονείς μας κ.ο.κ.), δε λέω πλάκα θα έχει...αλλά όσο το σκέφτομαι όλο κάνω σενάρια τρόμου μέσα στο κεφάλι μου, και αν δεν έχουμε να φάμε και μετά τί θα κάνω??θα τρώω τα πτυχία ή μήπως θα έρθει σαν θαύμα η λύση?

Θα ήθελα μια μπάλα..μια μπάλα να διακτινιστώ μαζί με όλους όσους γουστάρω ή καλύτερα μέσα στην μπάλα να βάλω όσους δεν γουστάρω (είναι λιγότεροι άλλωστε) και να τους στείλω σε μια χειρότερη εποχή, στην εποχή στο μέλλον, να τους αφήσω εκεί, να δούμε ότι αντικρύσουν θα τους αρέσει??

"Πόσο να αντέξεις να έχεις αυτόν τον κόμπο και για πόσο θα αλλάζεις συνεχώς τα σχέδια που πάντα ονειρευόσουν εξαιτίας τους", με ρώτησε μια φίλη χθες..

ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ, ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΑΕΡΑ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΥΣΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ.... μου έρχεται να φωνάξω, όμως ποιός να σε ακούσει??και αν σε ακούσει, τί να κάνει?? να βγει να κάνει απεργεία?? όλα γραμμένα είναι σου λέω...μη μασάς, δεν φταίει αυτός που είναι Μ**** αλλά άλλοι πιο έξυπνοι που του ορίζουν ακόμα και με τη χρώμα πουκάμισο θα ντυθεί στην 28η Οκτωβρίου (γιατί κοντά είναι...και τότε τί θα γιορτάζεις??)..

...αλήθεια, μπορεί να φτιάξουμε κάποτε μια άλλη ημερομηνία που θα γιορτάζουμε την ελευθερία μας απο τον ανύπαρκτο ζυγό (ΔΝΤ/Τρόϊκα)?..
...αλήθεια, θα έρθει αυτή η μέρα όσο θα ζω?

Μπορεί να μην έχεις άλλα να δώσεις και να χάσεις σύντομα ακόμα και την υπερηφάνεια σου...δε θα σε παραξηγήσω, σε καταλαβαίνω, εγώ θα σε καταλάβω, ίσως τα παιδιά μας να μην βλαστημήσουν την ώρα που γεννήθηκαν...ή ακόμα χειρότερα..την ώρα που ονειρεύτηκαν ...

Ένας Ωραίος...μιας άλλης εποχής!

Μόνο ένας τέτοιος τίτλος θα του ταίριαζε...

Μόλις πάρκαρα το αυτοκίνητο μου μπροστά από το καφενείο του, σηκώθηκε από την -κατά τα άλλα βολική- πλαστική άσπρη καρεκλίτσα του  και ήρθε προς το μέρος μου, χτυπώντας ελαφρά και ρυθμικά το τζάμι του συνοδηγού. Χαμένη κλασσικά στις σκέψεις μου αλλά και περισσότερο αφηρημένη, τρόμαξα όταν άκουσα τον ήχο ενός δαχτυλιδιού που χτυπούσε το τζάμι του αυτοκινήτου μου (ναι έχω μια ψύχωση με οτιδήποτε μου ανήκει...μην απορείς).

-"Δεσποινίς, μην παρκάρετε εδώ, εδώ γράφουν αβέρτα"...είχε ένα δίκιο ο παππούλης...μιας και ήμουν παρκαρισμένη σε πεζόδρομο, όμως δε μασάω ως γνωστών (μέχρι φυσικά να τη φάω την κλήση και να ησυχάσουμε).

-"Δεν πειράζει, αν έρθουν και δεν τους δω, φωνάξτε με, εδώ στο μαγαζί πηγαίνω" και του έδειξα την κατεύθυνση αλλά και την τοποθεσία που θα ήμουν για τις επόμενες ώρες.

Περνούσε σχεδόν καθημερινά και με χαιρετούσε, ακόμα και όταν δεν με έβλεπε, την επόμενη ημέρα με ρωτούσε που ήμουν. Είχε λίγο ζαλίσει τον αδελφό μου, το ομολογώ...όχι όμως μόνο γιατί ρωτούσε που ήμουν εγώ...αλλά και κάποια άλλη.

Για να μη σε ζαλίζω, ένα απόγευμα ήρθε να πιούμε καφέ. Βαρύ γλυκό και ασήκωτο. Κουστουμαρισμένος  και φρεσκοξυρισμένος πάντα, έχει ένα θέμα με τα μάτια του όμως δεν του ξεφεύγει τίποτα ..ακου με που σου λέω!!

Ο Φανούρης, κατά κόσμον, Μπον Βιβερ, είχε μεγάλους έρωτες στη ζωή του αλλά και πολλές κατακτήσεις. Με τα παιδιά του ουδεμία σχέση έχει, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, αφού έπειτα από τις επιχορηγήσεις που τους έδωσε, του γύρισαν την πλάτη και έμεινε στον ΑΣΣΟ!

Δύσκολα τα  χρόνια εκείνα, όπως μου εξηγούσε ο αγαπητός 85χρονος Φανούρης, δύσκολη η φτώχεια, δύσκολη ζωή..έλα όμως που γίνεται σαν Deja Vu και η εποχή η δική μας ολόενα και περισσότερο θυμίζει τα περασμένα..

Ο πεζόδρομος μπροστά από το μαγαζί, ήταν πέρασμα, ήταν όπως λέμε η βόλτα της Κυριακής, όπου κορίτσια και αγόρια ήταν ντυμένα όμορφα και όπου οι άντρες επέλεγαν με μια ματιά τις μέλλουσες συζύγους τους.

Μπερμπάντης, τον κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, ακόμα και την πεταχτή γκαρσόνα που του σέρβιρε τον καφέ, την σκανάρισε από πάνω ως κάτω σαν νέα μαγνητική διαδικασία.

Μανία μεγάλη με τη μουσική, κυρίως με τα ρεμπέτικα του ’60, καθόλου τυχαίο ότι είναι και μέλος της Φιλαρμονικής του δήμου και καταπιανόταν συνεχώς με όλα αυτά, όμως κάτι του έλειπε..

-«Ξέρεις, η γιαγιά μου είναι 83 και δεν φαντάζεσαι πόσο θα ταιριάζατε..», έκανα το λάθος και του είπα σε μια στιγμή αδυναμίας..λάθος γιατί το έδεσε σκοινί κορδόνι ότι θα την φέρω να την γνωρίσει.

Καθημερινά, άκουγα την ίδια ερώτηση και φυσικά έπαιρνε την ίδια απάντηση.

-«Μα κύριε Φανούρη, δε νομίζω να έρθει η γιαγιά, δεν είναι της κοσμικής ζωής, άσε που πρέπει να φτιάξει τα μαλλιά της όπως μου είπε πρώτα», και τον έπιανε ένα παράπονο που όμως δεν το εξέφραζε και έφευγε με ψηλά το κεφάλι.

Κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος, δύσκολη η μοναξιά και περισσότερο για τους ανθρώπους αυτής της ηλικίας. 

Δύσκολο να είσαι εργένης ετών 85!

Όλο το ρήμα "δουλεύω" στον παρατατικό?

1 στους 2 νέους (ηλικίας 25-35) είναι αυτή τη στιγμή άνεργος, όπως λένε οι έρευνες. Πολλοί υπηρξαμε, υπάρχουμε και θα υπάρχουμε.

Συζητώντας με φίλους, μια νύχτα με φεγγάρι κατόπιν αρκετής αμπελοφιλοσοφίας, πετάχτηκε μια εγκάρδια φίλη (άνεργη) και έθιξε το θέμα της επικαιρότητας με περίσση χάρη..."τί να τα κάνω όλα όσα κάνουν, αφού εγώ είμαι άνεργη, ο φίλος μου είναι άνεργος και έχω δυο γονείς συνταξιούχους - με μειωμένη σύνταξη-, όταν δε μπορώ να δημιουργήσω, να ζήσω, να εργαστώ όχι μόνο σε αυτό που σπούδασα, αλλά ούτε κάπου αλλού". Και έρχομαι και αναρωτιέμαι το ίδιο ακριβώς πράγμα...

Ο πρωθυπουργός έκανε χθες -μεταξύ άλλων- κάποιες νέες αναγγελίες για μειώσεις, οι αντιδράσεις απο το κοινό ολοένα και αυξάνονται και πληθαίνουν και ακόμα και η ΔΕΗ θα μας παίρνει κατα πως βλέπω όλο το μισθό όσων δουλεύουμε (ή επίδομα όσων ακόμα παίρνουν ΟΑΕΔ)ή έστω όσο έχει περισσέψει, για να μην θίξω την "κίτρινη φυλή", η οποία αδέρφια μας είναι και αυτή, όμως χρήζει άμεσης βελτίωσης (ονόματα δε λέμε και οικογένειες δε θίγουμε). Και οι μεν θάβουν τους δε και πάει λέγοντας...

Ενώ τρώγαμε χθες, άνοιξα την τηλεόραση, ο αδερφός μου κόντεψε να με βρίσει που τόλμησα να μείνω σιωπηλή και να ακούσω τον Τζέφρυ (όπως τον φωνάζεις καμμιά φορά). "Δεν θα ακούσουμε τώρα τον ψεύτη, δε μπορώ να ακούω ότι θα μας κόψει και όσα μας μένουν...

Δύσκολο να είσαι νέος/νέα και να μην μπορείς να προσφέρεις, το ξέρω.. δύσκολο και να θέλεις να κάνεις ένα επόμενο βήμα (π.χ. οικογένειας διότι οποιοδήποτε άλλο άνοιγμα αυτές τις μέρες θεωρείται κατ'επιλογήν αποκεφαλισμός) και να μη σου βγαίνουν ούτε καν οι πολύτιμες του πάλαι ποτέ "χορηγίες"..δύσκολο να ζεις σε μια κοινωνία που μόνο να σε φάει ολόκληρο ακόμα δε μπορεί..όλα γνωστά και λίγο πολύ όλοι αυτά συζητάμε.

Ρητορική ερώτηση:

Σκέψου, πόσους ανέργους ξέρεις, οι οποίοι εργάζονται αδήλωτοι, σκέψου πόσους γιατρούς ξέρεις, οι οποίοι σου ζητούν φακελάκι ακόμα και για την αναρρωτική άδεια, σκέψου πόσοι ελεύθεροι επαγγελματίες σου παρείχαν τις υπηρεσίες τους και σου έκοψαν (και πάλι καλά να λες) μειωμένη απόδειξη...
...αναρωτιέσαι και γιατί τα λέω όλα αυτά?

Μα για να γνωρίσεις καλυτερα τον Τζέφρυ, ο οποίος τρέχει μόνος του και φτάνει δεύτερος (όπως πάλι συνηθίζεις να λες εσύ). Προτιμάει να σου σερβίρει με πουρέ και πατέ ελιάς ένα κόκκαλο με κρέας, γιατί είναι εύπεπτο βρε αδερφέ και δε σου λέει ότι θα μειώσει τους εργαζομένους...απλά σε ενημερώνει πως έχει κάθε σπίτι απο έναν...χαίρω πολύ χαιρόπουλος...

...απλά σκέψου, ότι σε μια τέτοια κοινωνία μεγαλώνεις και πως σε μια κοινωνία σαν και αυτή καμμία αλλαγή, κανένας νέος νόμος δεν θα την αλλάξει, ούτε θα την βελτιώσει, ούτε θα τη ριμάξει...εσύ τους ψήφισες, εσύ θα τους ξαναψηφίσεις..όχι μόνο αυτούς αλλά όλους..και οι 300 έστω και το μικρό τους δαχτυλάκι το έχουν βούτήξει στην αμαρτία και δεν πρόκειται να αλλάξουν, αν δεν αλλάξεις πρώτα εσύ..


Υ.Γ. Αν έχεις υπόψη σου καμμιά εργασία 4ώρη, εννοείται άνευ ενσήμων, ενημέρωσε με.. (δύσκολοι καιροί για πρίγκιππες...)!!!

«Εσύ Έλληνας original?»

Λίγο πριν την τελευταία στροφή, πάντα τον συναντώ . Αρκετά μελαμψός, σταράτος που λέμε, νεαρός, είναι δεν είναι 30 και είναι ο φίλος μου ο Αλί. Τον συναντώ πάντα στα φανάρια, κρατάει συνήθως 2-3 κουτιά από διάφορα μικροπράγματα και πάντα μα πάντα θα με ρωτήσει αν θέλω να  αγοράσω. Μέσα στην ευγένεια αλλά και καλοσύνη βλέπεις όχι μόνο τις κινήσεις του αλλά και το χαμόγελο του (που μάλλον είναι λειψό, αφού κάποια δόντια – υποθέτω λόγω κακής ποιότητας ζωής- του λείπουν).

Ο Αλί, πωλητής νυχθημερόν, από το μακρινό Μπαγκλαντές, με καλημερίζει σχεδόν κάθε μέρα. Ακόμα και να έχω σταματήσει αρκετά μακριά του ή δίπλα του και να έχει μόλις καθίσει για να ξεκουραστεί, σηκώνεται σαν ελατήριο και τρέχει να δει πως είμαι.

-          «Εσύ δασκάλα?», με ρώτησε μια μέρα. Εμ βέβαια, πώς να μην μπερδευτεί ο άνθρωπος, αφού εκεί στη χώρα του, οι άνθρωποι που φορούν γυαλιά μυωπίας, είναι συνήθως γραμματιζούμενοι (που λέει και η γιαγιά Κούλα).

Αφού προσπάθησα να του εξηγήσω πως δεν είμαι δασκάλα, άρχισα να τον ρωτάω κάθε φορά διάφορα για εκείνον, από πού είναι, πως δουλεύει, ερωτήσεις για να τον γνωρίσω. Όχι, δεν αποσκοπώ σε κάποια ερωτική επαφή (μη σκέφτεσαι πονηρά), απλά θεωρώ, ότι όταν ένας άνθρωπος καταλάβει ότι ενδιαφέρεσαι για αυτόν (πόσω μάλλον για έναν άνθρωπο «ξένο» σε μια πατρίδα)όχι γιατί δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις αλλά έστω για να του δώσεις λίγη χαρά σε κάνει και σένα καλύτερο άνθρωπο… φαντάσου και να νοιάζεσαι πραγματικά τι συναισθήματα νοιώθεις!!

Από το Μπαγκλαντές λοιπόν, με μια γυναίκα εκεί να τον περιμένει, παιδιά δεν έχει, ξενιτεύτηκε όμως για να γυρίσει και πάλι στην πατρίδα του και να βγάλει λεφτά πολλά όπως μου εκμυστηρεύτηκε.

-«Εσύ δουλεία έκει? Άντρας έκει?», με ρώτησε πριν ένα μήνα. Έκω δεν έκω, παίζει ρόλο αναρωτήθηκα?

Εντάξει πόσα ελληνικά να γνωρίζει για έναν μόνο χρόνο στην Ελλάδα. Αλλά σε κάνει και σένα και γελάς, ακόμα και αν έχεις ξυπνήσει στραβά.

Ποτέ δε ζητάει ελεημοσύνη. Αν θέλεις αγοράζεις κάτι από την πραγμάτια του (πάντα ήθελα να τη γράψω αυτή τη λέξη) και αν σε καταφέρει να αγοράσεις τότε χαμογελάνε μέχρι και τα αυτιά του.

Ο Αλί λοιπόν, μια μέρα τόσο ζεστή, που εγώ είχα στο φουλ το air condition και εκείνος έπαιρνε επιπλέον μαύρισμα (ειρωνικό έτσι?), μου χτύπησε το τζάμι να με ρωτήσει αν θέλω ξυριστική μηχανή.

-«Τι να την κάνω βρε? Δεν την χρειάζομαι», του απάντησα και προσπάθησα να χαμηλώσω την ένταση της μουσικής που άκουγα.

-«Να βγάλει τρίχες από χέρι σου»…

Απλά χαμογέλασα και ευτυχώς για καλή του τύχη, το φανάρι πρασίνισε.

Πολλά λεφτά βγάζει μου είπε προχθές. Και σκοπεύει να αγοράσει δύο αυτοκίνητα όταν γυρίσει στην πατρίδα του.

Αναρωτιέσαι πολλά τώρα, το ξέρω. Εσύ όμως δεν κάνεις αυτήν τη δουλειά θα σε προλάβω. Εκατομμυριούχος είναι νομίζεις? 20 ευρώ τη μέρα βγάζει και δουλεύει ακόμα και κάτω από τη βροχή από τις 5 το πρωί μέχρι τις 4 το απόγευμα.

Μην ρωτάς πολλά λοιπόν, απλά σκέψου πόσο δύσκολη είναι η ζωή για όλους, ακόμα και για αυτούς που ούτε καν γυρίζεις να κοιτάξεις, για αυτούς που θεωρείς παρείσακτους στη χώρα σου είτε είναι Έλληνες είτε "ξένοι" ..

                        …μην γκρινιάζεις και πες «είμαι καλά» σήμερα…

-          «Εσύ Έλληνας original?» …

Μακρυμάλλη, μακρυμάλλη...

Ερώτηση προς χαρακτηρισμό αντικειμένου ή ανθρώπου: ο άνδρας, 50-60, λίγο κοιλίτσα (τύπου 5 μηνών έγκυο γυναίκα), μακρυμάλλης, λιμοκοντόρος (όπως λέει και ένας φίλος μου Συριανός), με φαντασία πλανεύτρα, και μεγάλος κουτσομπόλης, τί είναι?

Ο αξιαγάπητος Μάρκος, δημοτικός υπάλληλος, πολυλογάς σε σχέση πάντα με τις σχέσεις του, ντύσιμο 25άρη και μελόνυμφος (εδώ και 1 χρόνο σχεδόν). Κοιτάζωντας τον την πρώτη φορά δε μου έκανε και καμμιά εντύπωση, πολλοί είναι οι άντρες άλλωστε οι οποίοι κάπου στα 50 με 60 θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια και ξερογλύφονται με ότι κινείται δίπλα τους. Αυτός όμως είναι άλλο είδος άντρα...

-"Εγώ, εγώ, εγώ με γυναίκα άνω των 20 δεν πάω...τί να την κάνω την γριά, ακόμα και εσυ γριά είσαι για μένα", φυσικά αντιπαρέρχομαι το χαρακτηρισμό προς το πρόσωπο μου (γριά 28 ετών????) και πιάνω συζήτηση μαζί του για να καταλάβω τι εστί βερύκοκο!

Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, χώρισε, τσακώθηκε με όλο του σόι, αλλά τελικά τον έρωτα τον βρήκε στη "μπέμπα".Σύντομα, βασικά πιο σύντομα και απο σύντομα, παντρεύεται. Μια Γεωργιανή, γύρω στα 24, αγνώστων λοιπών στοιχείων, με την οποία διατηρεί χρόνιαααα, πολλά χρόνιαααα σχέση, σπιτωμένη κατά πως μου έχει πει και πανέμορφη.

-"Εγώ δε θέλω να παντρευτώ, αυτή θέλει και θα πάμε στο σπίτι της να παντρευτούμε", αυτό μου είπε και άρχισα να τον κοιτάζω καχύποπτα. Κάτσε ρε παιδί μου, έχεις μια θεά Κάλι δίπλα σου, σου λέει να την παντρευτείς και εσύ δε θέλεις? (Λάκος 1).

-"Εγώ έκλεισα ένα ξενοδοχείο εκεί στη χώρα της, 15 ευρώ τη μέρα, με πισίνες, φαγητά, όλα μέσα, αλλά καμμία όρεξη δεν έχω να πάω"!!, παρακαλώ αν έχεις φίλο/φίλη γεωργιανή ρώτησε αν κοστίζουν τόσο τα ξενοδοχεία (μήπως και κάνω τις επόμενες διακοπές μου εκεί στα ξένα)! - (Λάκος 2).

Ο νέος μου φίλος λοιπόν, τον οποίο συναντώ σχεδόν καθημερινά εδώ και ένα χρόνο, σύντομα (όπως κατάλαβες) παντρεύεται. Η νύφη άφαντη όλο αυτόν τον καιρό, μια μένει σε θεία της στη Γλυφάδα, μια μένει σε φίλη της στα Καμίνια, μία στα παγκάκια, μια στην παραλία, μια κάηκε, μια κοιμάται και πάντα μα πάντα δε ξέρει να μαγιρεύει (και όπως φαντάστηκες της μαγέιρεύει εκείνος)!

Αναρωτιέμαι ακούγωντας τον, τί μπορεί να του συνέβη και να έχει αυτήν την εγωπάθεια αλλά και ωραιοπάθεια θα τολμούσα να πω.

Η συζήτηση μαζί του "ζεστάθηκε" μια νύχτα, όπου τον είδα ντίρλα, όπως συνηθίζω να λέω για οποιονδήποτε βαδίζει και παραμιλά. Προς απόδειξη των όσω έλεγε, πάντα σχετικά με το γυναικείο- εφηβικό φύλο, με μια γρήγορη κίνηση, μου έδειξε τη νύφη (του Τιμ Μπάρτον* δεν ήταν), η οποία έμοιαζε με μοντέλο όντως αλλά μάλλον απο φωτογράφιση ήταν το απόκομμα του περιοδικού που κρατούσε...

Και έρχομαι εγώ και σε ρωτώ, τί να του απαντήσεις αυτού του τύπου, ο οποίος έχει ήδη μετατραπεί και σε μισογύνης στα ματάκια μου (πέρα απο τον χαρακτηρισμό της γριάς λόγω ηλικίας, "έφαγα" άλλον έναν όταν έκοψα τα μαλλιά μου). Τελικά, την επόμενη εβδομάδα για πολλοστή φορά, φεύγει για να παντρευτεί. Περιμένω πως και πως τα κουφέτα ομολογώ.

Υ.Γ.Νο 1, προσοχή στους λάκους φίλε...

Υ.Γ. Νο 2, όταν θα ξεκινήσει να λέει πραγματικά γεγονότα, θα γίνει η συντέλεια του κόσμου

*Αν δεν έχεις δει τη "Νεκρή Νύφη" του Τιμ Μπάρτον, κατέβασε την αμέσως. Είναι μια απο τις αγαπημένες μου!

Το παπάκι..

Μπήκα στο αυτοκίνητο και μόλις έβαλα μπροστά τη μηχανή άκουσα απο το ράδιο να παίζει μια πολύ γνωστή μελωδία. Το τραγούδι αυτό ήταν το "Παπάκι" του Ν. Άσημου, αν σου λέει κάτι, αν όχι ρίξε μια ματιά στο You tube και ίσως σ'αρεσει..

Χθες το βράδυ σε μια συζήτηση με φίλους, τέθηκε το εξής ερώτημα : Καλά γύρισαν όλοι και δεν επικοινωνεί ο εγκέφαλος τους απο τις διακοπές και ξέχασαν να οδηγούν?

Φιλε μου, μη γελάς...

Οδηγώντας, ακούγωντας το παραπάνω άσμα, παρατηρούσα και απορούσα...

Βρε παιδιά, τι στο καλό, όλοι θα πάμε στις δουλειές μας (όσοι φυσικά ακόμα δουλεύουν), γιατί πρέπει να κάνεις ελιγμό στον ελιγμό για να προλάβεις το πορτοκαλί φαναράκι?

Συμβουλή: Ξύπνα 10 λεπτά νωρίτερα ώστε να μην έχεις άγχος.

Θα μου πεις, "ναι, τώρα ήρθες εσύ και ανάκάλυψες την πυρίτιδα"! Όχι ρε φίλε, αλλά επειδή εγώ κινδυνεύω απο τον τρόπο οδήγησης σου και είμαι στα νιάτα μου ακόμα, γιατί να δω είτε τα ραδίκια ανάποδα, είτε το Mazdaκι μου χιλιοτσαλακωμένο?

Οι παρακάτω παρατηρήσεις διόλου δεν απέχουν απο την πραγματικότητα:

Τύπος οδηγού 1. Άντρας, με αρκετά καλό αμάξι, μαύρο χρώμα, ζάντα πεντακάθαρη (φυσικά αγρατζούνιστη) και εξάτμιση λεωφορείου, κάνει ελιγμούς εντός κατοικημένης περιοχής όπου φίλε μου, ο κώδικας λέει το πολύ με 40 χιλιόμετρα να πηγαίνεις και όχι να προσπαθείς να τερματίσεις την πίστα ράλυ με τους φίλους σου στο playstation!

Τύπος οδηγού 2. Γυναίκα, με αρκετά γρατζουνισμένο αμάξι, τύπος χρώματος αδιάφορος, ζάντα ας μην σχολιάσω, κάνει ελιγμούς εντός κατοικημένης περιοχής, στενού, σχολείου, όπου να'ναι κοινώς, γιατί στο'να χέρι κρατάει το τσιγάρο (ή το κινητό), στ'άλλο χέρι το μπεγλέρι (τιμόνι). Καλά τα bluetooth στο αυτοκίνητο δεν τα γνωρίζεις, λεφτά θα μου πεις μετά σαν δικαιολογία, δεν έχω να βάλω. Και έρχομαι εγώ να σε ρωτήσω, φίλη μου καλή μου φίλη, αν απο σπόντα (πάντα καθαρή) τρακάρεις εσύ κανέναν χριστιανό, θα βρεις λεφτά να φτιάξεις το μεταφορικό σου μέσο?

Το "Παπάκι", φυσικά είχε τελιώσει και εγώ με τις σκέψεις και τις απορίες μου έφτασα και στον προορισμό μου, για ακόμα μια φορά, Αρτιμελής!!