Τρίτη 25 Απριλίου 2017

Η δύναμη μου, δύναμη σου..

Κάτι έχω, θα δούμε θα δείξουν οι εξετάσεις θα μάθουμε σύντομα, θα το αφήσω για λίγο, θα το ξαναδώ, έλα μωρέ δεν είναι τίποτα, σιγά, ναι καμιά πνευμονία. Και ξαφνικά σου χτυπάει την πόρτα ο καρκίνος!

Δε θα εξιστορούσα ακόμα την ιστορία μου, όχι ακόμα πριν τελειώσει εντελώς, αλλά η εσωτερική αυτή μανία (DNA ρε φίλε !!) με τρώει να το βγάλω από την ψυχή μου. Δε μεταφέρεται από ένα γραπτό ο πόνος, αυτός ο πόνος που νοιώθεις όταν το ακούς να στο λένε και μόνο ως λέξη. Αν δεν είσαι εσύ ή ο δίπλα του εσύ…δε μπορείς να το καταλάβεις…δυστυχώς για σένα γιατί μόνο έτσι μπορείς να ζυγίσεις όσα σε επηρεάζουν, ευτυχώς για μένα, γιατί αυτός ο πόνος είναι δυσβάσταχτος.

Η μαμά, η ατρόμητη μαμά, έχει καρκίνο. Φεύγουμε για εξετάσεις. Από τη μια μέρα, που απλά λίγο βήχει και λίγο πονάει, στο έχει καρκίνο. Ξέρεις όλες οι μαμάδες είμαστε ατρόμητες και άφθαρτες, αλλά η δική μου η μαμά, είναι η μια και μοναδική. Έχει ένα σωρό ελαττώματα, αλλά έχει ένα σωρό και ομορφιές μέσα της και σαν την απόλυτη και αγνότερη αγάπη της μαμάς σου, δεν υπάρχει…

Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, το κορίτσι μου, πιέστηκε, μαζί και εμείς, η ψυχολογία όλων πήγε στο πάτωμα. Ξαφνικά, οι όμορφες μέρες με πρόγραμμα για βόλτες στο Σύνταγμα και τα παιδιά να παίζουν ανέμελα, τα οικογενειακά τραπέζια και τα άγχη για το που θα πρωτοφας εξανεμίστηκαν….μέσα σε ένα δωμάτιο του Λαϊκού νοσοκομείου.  Κοιτούσα τους τοίχους, τα δωμάτια, αυτό το πάτωμα, που έμαθα κάθε ρωγμή του αφού το κεφάλι μου ήταν συνέχεια σκυμμένο να μη φαίνομαι, αυτοί οι τοίχοι, που κάποιες φορές άλλαζαν χρώμα. .και κάτι τρύπες που τις κοιτούσα με απλανές βλέμμα..

«Δύσκολος καρκίνος κορίτσι μου, πολύ προχωρημένο στάδιο, το αφήνουμε στο Θεό»! Και κόβονται τα πόδια σου. Να γυρίσεις πλάτη να την κοιτάξεις να της το πεις ή να φύγεις να βγάλεις το κεφάλι σου έξω από το παράθυρο του 3ου ορόφου και να φωνάξεις στη βροχή, που αυτή η βροχή δε σταμάταγε, συνέχεια εκεί να μου υπενθυμίζει πως αυτός ο πόνος είναι ακατανόητος, πως δε μπορώ να κατηγορήσω κάποιον για όλο αυτό και να τον βρίσω, να τσακωθώ..

«Αν κάνουμε παρακέντηση στην καρδιά, δύσκολα τα πράγματα. Υπάρχει η πιθανότητα να μη βγει από το χειρουργείο». Γιατί αυτός ο καρκίνος απλώθηκε και κολυμπάει η καρδιά της μέσα σε μια θάλασσα, στεναχώριας και θλίψης. Και περιμένεις από το γιατρό να σου πει μια καλή κουβέντα, λεπτό προς λεπτό και εκείνος απλά κατεβάζει το κεφάλι. Και γυρίζεις το βλέμμα και την κοιτάζεις και πάλι σφίγγεις αυτά τα δόντια μέσα από το κοκκαλωμένο χαμόγελο και καταπίνεις αυτόν τον κόμπο που έχει μείνει μέσα στο λαιμό σου. Θα το ξεπεράσουμε, γνέφεις. Δεν υπάρχει η πιθανότητα, θα τα καταφέρουμε.

Και εκείνη χειροτερεύει, δυσκολεύεται, βήχει, πονάει, δε μπορεί να αναπνεύσει. Και το βράδυ των Χριστουγέννων, που μόλις μπήκα σπίτι μου, φιλάω τα παιδιά μου που έχω τόσο καιρό να τα δω, αλλά ξέρω θα με καταλάβαιναν αν ήταν στη θέση μου. Κοιμούνται ήσυχα. Δε ξέρουν ότι η γιαγιά μόλις μπήκε εντατική…Και πάλι πνίγομαι. Δε γίνεται να την άφησα λίγες ώρες και να θέλει να κάνει πάλι!! τα δικά της. Μην τολμήσεις να κάνεις καμιά βλακεία…εμείς εδώ πίσω, εγώ δηλαδή, σε περιμένουμε.  Το επισκεπτήριο συγκεκριμένες ώρες. Ευτυχώς, επανήλθες. Ο βαρκάρης όπως γελώντας έλεγα, πέρασε και λόγω της φουρτούνας έφυγε..

Και ξανά πίσω σε εκείνο το δωμάτιο. Στο τρίτο πια, μαζί με ανθρώπους που βιώνουν την ίδια κατάσταση, νεότερους, όπως της Βενέτας που είχε το γιο της 20 χρονών με λέμφωμα να χαροπαλεύει και να είναι στην απομόνωση μήνες, αλλά και μεγαλύτερους, σαν της Φωτεινής που η δύναμη της ήταν οι κόρες της αλλά και άλλων ασθενών που έκαναν Χριστούγεννα με ελπίδες και για τα επόμενα Χριστούγεννα, απλά να είναι μαζί με τους δικούς τους ανθρώπους..Σου έβαλα τις φωτογραφίες των παιδιών δίπλα σου, να χαμογελάς, να τα ακούς στο τηλέφωνο κι ας μη μπορείς να μιλήσεις, να τα βλέπεις στα video που σου φέρνω κάθε μέρα για να φύγει αυτή η θάλασσα.. και να πάρει μαζί της αυτή τη φουρτούνα.

15 μέρες μετά και σίγα σιγά όλα προσπαθούν να επανέλθουν.. Και μετράμε τις μέρες πότε θα βγούμε, πότε θα πιούμε καφέ σπίτι μας, πότε θα κάνουμε τραπέζι, ονειρεύεσαι το τραπέζι των Χριστουγέννων που ποτέ δεν έκανες και σκοπεύεις να καλέσεις τα παιδιά σου και τα εγγόνια σου…αλλά αυτός ο καρκίνος σε θέλει μόνη. Μόνη σου για να μην κολλήσεις κάτι, μόνη σου για να παλέψεις νομίζω, μόνη σου να σταθείς και να επιπλεύσεις τελικά. Μεγάλη διαδρομή φαίνεται, αλλά baby steps και όλα θα γίνουν ένα όνειρο.
Κάποιες στιγμές, δεν κρύβω, έκρυβα τα μάτια μου στα χέρια μου και έκανα άσχημες σκέψεις, για πολλά... «Το πάλεψε και δείχνει ότι τα καταφέρνει, αν και δεν το περιμέναμε»..η γιατρός της, όσα ωμά και σκληρά να μου είπε τόσα απογεύματα, τα ξεχνάω.

Η δυσκολία όταν περνάς κάτι τόσο δύσκολο, δεν είναι να ξεπεράσεις την ίδια την αρρώστια, αλλά τις σκέψεις σου που σε τρυπάνε, όταν κλείνεις τα μάτια, όταν νομίζεις πως χάνεις όλα όσα έχεις κερδίσει και όταν οι άνθρωποι σε ξεχνάνε…γιατί, πίστεψε με, ο καρκίνος είναι μια φουρτούνα μόνη της, που αν έχεις παρέα για ουζάκι και μεζέ, θα γαληνέψει κι αν είσαι μόνος και θλιμμένος, θα θεριέψει.

Κι αν το τέλος αυτής της πορείας δεν έχει ακόμα γραφτεί, ξέρεις κάτι; Μου φτάνει που παλεύει και που στέκομαι δίπλα της και που μια μέρα μπορεί να βρεθώ στη θέση της και πλέον θα ξέρω, θα ξέρω πως η αγάπη και η αγκαλιά είναι μαγεία και τα πραγματικά χαμόγελα βγαίνουν μόνο από αυτούς τους ανθρώπους που στέκονται σε όλα δίπλα σου.

Μεγάλο ευχαριστώ χρωστάω σε πάρα πολλούς, αλλά χωρίς το στήριγμα μου που με κρατούσε πιο δυνατή, στον Γιάννη μου και στην οικογένειά του, δε θα τα κατάφερνα. Special thanks που λένε και στο χωριό μου, στο Μαράκι που μας έμαθε για τα καλά εκείνα τα βράδια στο πρώτο δωμάτιο και ήταν τα μάτια μου όταν έλειπα από το νοσοκομείο αλλά και στις νοσοκόμες του Λαϊκού, ακοίμητες φρουροί, σε συγγενείς και αγνώστους που χωρίς να μας χρωστάνε τίποτα, έκαναν διπλοβάρδιες και φυσικά σε όσους κάθε μέρα δεν άφησαν λεπτό που να μη μας σταθούν.


Λιγο ακόμα μανουλάκι και τον φάγαμε…και είπαμε...η διαδρομή φαίνεται πιο όμορφη αν έχεις παρέα! ;-)

1 σχόλιο:

  1. Απλά συγκινητικό και καθηλωτικό και πέρα για πέρα αληθινό. Μπράβο βρε Λιάνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις..