Ένας Θωμάς..ξεχασμένος!

Γκρί μαλλιά, αδύνατος αρκετά, μακριά γκρι μούσια, θα πρέπει να ήταν γύρω στα 60 με 70, πράσινο κοτλέ παντελόνι και ένα μπουφάν Fly στρατιωτικό.

-"Θα μου φέρεις ένα τσαγάκι?"

Ο κύριος Θωμάς, κάτοικος της περιοχής, περιφερόταν πάντα με 2-3 σακούλες του σούπερ μάρκετ. Όταν τον έβλεπες απο μακριά νόμιζες πως ήταν ρακένδυτος ή ακόμα και άστεγος. Δε μπορώ ακόμα να καταλάβω πως ζούσε. Δε δούλευε απ' ότι μου είχε πει, όμως είχε λεφτά. Ίσως γόνος πλούσιας οικογένειας.

-"Ξέρεις τι μπάλα έπαιζα εγώ κάποτε?" με ρώτησε ένα απόγευμα. Μπαλαδόρος αλλά και ταβλαδόρος απο τους λίγους. Καυχιόταν πως ήταν πρωταθλητής και στα δύο "αθλήματα" εξίσου, όμως αν τον καλοέβλεπες..η κοψιά του ρε παιδί μου, δε σε βοηθούσε για να το υποστηρίξεις!

Κάθε απόγευμα μέχρι το βράδυ, πιστός στο ραντεβού του, με 2 ποτήρια τσάϊ και 2 ποτήρια ζεστό γάλα. Καθόταν μόνος του στην πιο απόμακρη γωνία του μαγαζιού. Αν ήταν στα κέφια του...ήταν λες και είχε φάει γλιστρίδα. Είχε φάει είπα και θυμήθηκα ότι έτρωγε πάρα πολύ. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος που έτρωγε αλλά και που έπινε τα ροφήματα του. Αργός πολύ.

Λίγο πολύ, τον έμαθα. Υπήρξαν και κανα δυο φορές που αρπαχτήκαμε, όμως τι να κάνω??..να κρατήσω μούτρα? Χαλάλι λες...
Μια μέρα, τον ρώτησα αν έχει οικογένεια, παιδιά..

-"Κάποτε, αγάπησα μια ξένη. Ήταν πολύ όμορφη και ήθελε να με παντρευτεί. Όμως εγώ έμενα με τη μάνα μου. Και ξέρεις πως ήταν η μάνα μου? Δύσκολος άνθρωπος. Μόλις της είπα ότι θέλω να παντρευτώ και να φύγω στο εξωτερικό έπεσε στα πατώματα. Δεν παντρεύτηκα τελικά. Έμεινα με τη μάνα μου. Ά ρε τι έκανα...", μονολογούσε για αρκετή ώρα.

Λ
υπάσαι όταν βλέπεις και ακούς τέτοιες καταστάσεις, κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος του. Αλλά τι να συζητούσα και τι να έλεγα, ότι είχε κάνει λάθος? Σάμπως δεν το είχε καταλάβει?
-"Να οργανώσουμε ένα τουρνουά τάβλι ρε", μου φώναξε μια μέρα. Και ποιός θα παίξει αναρωτήθηκα. "Θα τους τα φάμε όλα, θα παίξουμε και στοίχημα", φώναζε χαρούμενος. Μα αυτά δε γίνονται πια του εξήγησα. Να φάμε λεφτά απο ποιόν? "Θα φέρω εγώ κόσμο, θα δεις", μου είπε και εφυγε για να συνεχίσει στη γωνιά του το τσάϊ του.
Δύσκολος άνθρωπος και αυτός, το τσάϊ αλλά και το γάλα, τα ήθελε να ζεματάνε και να ξεχειλίζουν το ποτήρι. Αν σου ζητούσε να του φτιάξεις και κάτι να φάει, μόνο την Άρτα και τα Γιάννενα δεν ζήταγε να του βάλεις στο πιάτο. Δύσκολος αλλά μόνος. Και είναι άσχημο να είσαι μόνος...
Έφυγα για Σαββατοκύριακο και ο κυρ-Θωμάς (όπως συνήθιζα να τον αποκαλώ), ήταν άρρωστος. Μου το είχε πει μέρες πριν, αλλά το είχα παρατηρήσει και εγώ. Λίγο περισσότερο αργός στο βήμα του από άλλες φορές..λίγο πιο "βαρύς" ακόμα και στις κινήσεις του.
Ενώ έπινε το γάλα του, ανακατεύτηκε και αποφάσισε να μην πιει 2 φλυτζάνια σήμερα...Κανείς δεν ήξερε τι θα ακολουθούσε.
Βγήκε και έξω έβρεχε, οξύμορο έτσι? όμως εκείνο το βράδυ σίγουρα θα ευχόταν να μπορούσε να διαλέξει άλλη ζωή. Είχε κρύο μιας και η άνοιξη αργούσε να έρθει. Στο σπίτι του δεν είχε θέρμανση όπως μου είχε εκμυστηρευτεί.

Ένα μήνα μετά και ακόμα αναρωτιόμουν που είναι. Δεν τον είχα δει. Όλοι στη γειτονιά τον ήξεραν.

-"Ρε Άλντο, τον κυρ-Θωμά, τον έχεις δει καθόλου?", ρώτησα ένα φίλο. Η απάντηση με στεναχώρησε. Λίγες ημέρες πριν, τον είχαν βρει νεκρό μέσα στο σπίτι του, πολύ κοντά μας. Πάνω στην κοιλιά του είχε αφήσει μια σακούλα με 50.000 ευρώ λέει...φήμη ή πραγματικότητα..δε ξέρω.

Η πρώτη μου περιγραφή για αυτόν που "έφυγε"..για αυτόν που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση..