Είναι μέρες τώρα που προσπαθώ να σκεφτώ έναν τίτλο για αυτό το κείμενο. Ακόμα δεν έχω καταλήξει για να είμαι ειλικρινής, όμως ευελπιστώ πως ολοκληρώνοντας θα τον έχω βρει!
Αυτή τη φορά, ίσως σου φανεί γνώριμος ο πρωταγωνιστής. Τον έχεις δει άπειρες φορές. Τον έχεις βασανίσει άλλες τόσες και τον έχεις εξιψώσει ουκ ολίγες. Δυσκολεύεσαι να αντικρύσεις κάποιες στιγμές την αλήθεια, το ξέρω, μη μου κρύβεσαι. Άλλα σκέφτεσαι και άλλα του λες? Γιατί? Αυτό μην τολμίσεις να πεις πως είναι γυναικείο προνόμιο, διότι αγαπητέ δεν είναι. Είναι προνομιο όλων. Οι σκέψεις κατακλύζουν το νού σου, όμως οι λέξεις που ξεστομίζεις καμμιά φορά είναι ασυνάρτητες.
Δεν ονειρευτηκες μαζί του ποτέ?
Λάθος σου να μεγαλοποιείς τα συναισθήματα σου. Το ξέρω εγώ, όπως και εσύ. Αγχώνεσαι αν θα προλάβεις (τι? το τραίνο?)...'όλα τα προλαβαίνεις. Να είσαι πεπεισμένος πως όλα έχουν έναν λόγο που συμβαίνουν.
Οι "στάσεις" που κάνεις στη ζωή σου και ο τρόπος που του συμπεριφέρεσαι, λένε δείχνει την ωριμότητα σου, εγώ τους διαψεύδω...δε θέλω να δείχνω ώριμη, ούτε να συμπεριφέρομαι έτσι, θέλω να είμαι πιο απλός άνθρωπος...να κάνω λάθη...να επιλέγω να φάω τα μούτρα μου μαζί του, να κάνω ρε αδερφέ ότι μου κατέβει ( καλά μην παίρνεις αέρα και συμφωνείς...) αλλά να νοιώθω ευτυχισμένη και αυτός μαζί μου εννοείται!
Ξέρεις τι λέω? Λέω να γελάσεις λίγο μαζί του, δε ξέρω πόσο ακόμα θα σε αφήνουν οι σκέψεις σου να το κάνεις, λέω να μείνεις μοναχός σου για λίγα λεπτά και να τον αντικρύσεις....εκεί μπροστά στον καθρέφτη...εσυ και ο εαυτός σου..μην τον υποβαθμίζεις με άσκοπες σκέψεις ή λέξεις, συμπεριφέρσου του σαν να είναι ο καλύτερος σου σύντροφος.
Θα αναρωτιέσαι, γιατί στον περιγράφω, γιατί στα λεω πάλι αυτά..οι "στάσεις" που λέγαμε πριν..ε αυτές οι "στάσεις" αλλάζουν, κάνεις νέα ξεκινήματα στη ζωή σου και πρέπει να τα έχεις καλά μαζί του, αν δεν είσαι εσυ εντάξει με τον εαυτό σου πως περιμένεις να είναι εντάξει και οι υπόλοιποι γύρω σου? ρητορικό ερώτημα εεε???
Όχι, να έχεις υψηλή αυτοεκτίμηση (έτσι έλεγε πάντα η μαμά μου...μάλλον κάτι ήξερε!!), να αγαπάς τον εαυτό σου με τα ελλατώματα του, να τον αποδέχεσαι με τις παραξενιές του και αν τελικά δεις πως κάπου έχεις λάθος...ίσως ρε παιδί...ζήτα και ένα συγνώμη..δε χάθηκαν οι συγνώμες όπως όλοι φωνάζουν..εγώ την έχω ψηλά και τη "συγνωμη", μου αρκεί που καταλαβες το λάθος σου και που ζητάς ξανα επανένωση, συμφιλίωση, συγχώρεση, αγάπη...γιατί όλοι κάτι τέτοιο δεν ζητούν?
Σε εκείνες τις "στάσεις" πρέπει να είσαι χεράκι χεράκι μαζί του...
Αυτή τη φορά, ίσως σου φανεί γνώριμος ο πρωταγωνιστής. Τον έχεις δει άπειρες φορές. Τον έχεις βασανίσει άλλες τόσες και τον έχεις εξιψώσει ουκ ολίγες. Δυσκολεύεσαι να αντικρύσεις κάποιες στιγμές την αλήθεια, το ξέρω, μη μου κρύβεσαι. Άλλα σκέφτεσαι και άλλα του λες? Γιατί? Αυτό μην τολμίσεις να πεις πως είναι γυναικείο προνόμιο, διότι αγαπητέ δεν είναι. Είναι προνομιο όλων. Οι σκέψεις κατακλύζουν το νού σου, όμως οι λέξεις που ξεστομίζεις καμμιά φορά είναι ασυνάρτητες.
Δεν ονειρευτηκες μαζί του ποτέ?
Λάθος σου να μεγαλοποιείς τα συναισθήματα σου. Το ξέρω εγώ, όπως και εσύ. Αγχώνεσαι αν θα προλάβεις (τι? το τραίνο?)...'όλα τα προλαβαίνεις. Να είσαι πεπεισμένος πως όλα έχουν έναν λόγο που συμβαίνουν.
Οι "στάσεις" που κάνεις στη ζωή σου και ο τρόπος που του συμπεριφέρεσαι, λένε δείχνει την ωριμότητα σου, εγώ τους διαψεύδω...δε θέλω να δείχνω ώριμη, ούτε να συμπεριφέρομαι έτσι, θέλω να είμαι πιο απλός άνθρωπος...να κάνω λάθη...να επιλέγω να φάω τα μούτρα μου μαζί του, να κάνω ρε αδερφέ ότι μου κατέβει ( καλά μην παίρνεις αέρα και συμφωνείς...) αλλά να νοιώθω ευτυχισμένη και αυτός μαζί μου εννοείται!
Ξέρεις τι λέω? Λέω να γελάσεις λίγο μαζί του, δε ξέρω πόσο ακόμα θα σε αφήνουν οι σκέψεις σου να το κάνεις, λέω να μείνεις μοναχός σου για λίγα λεπτά και να τον αντικρύσεις....εκεί μπροστά στον καθρέφτη...εσυ και ο εαυτός σου..μην τον υποβαθμίζεις με άσκοπες σκέψεις ή λέξεις, συμπεριφέρσου του σαν να είναι ο καλύτερος σου σύντροφος.
Θα αναρωτιέσαι, γιατί στον περιγράφω, γιατί στα λεω πάλι αυτά..οι "στάσεις" που λέγαμε πριν..ε αυτές οι "στάσεις" αλλάζουν, κάνεις νέα ξεκινήματα στη ζωή σου και πρέπει να τα έχεις καλά μαζί του, αν δεν είσαι εσυ εντάξει με τον εαυτό σου πως περιμένεις να είναι εντάξει και οι υπόλοιποι γύρω σου? ρητορικό ερώτημα εεε???
Όχι, να έχεις υψηλή αυτοεκτίμηση (έτσι έλεγε πάντα η μαμά μου...μάλλον κάτι ήξερε!!), να αγαπάς τον εαυτό σου με τα ελλατώματα του, να τον αποδέχεσαι με τις παραξενιές του και αν τελικά δεις πως κάπου έχεις λάθος...ίσως ρε παιδί...ζήτα και ένα συγνώμη..δε χάθηκαν οι συγνώμες όπως όλοι φωνάζουν..εγώ την έχω ψηλά και τη "συγνωμη", μου αρκεί που καταλαβες το λάθος σου και που ζητάς ξανα επανένωση, συμφιλίωση, συγχώρεση, αγάπη...γιατί όλοι κάτι τέτοιο δεν ζητούν?
Σε εκείνες τις "στάσεις" πρέπει να είσαι χεράκι χεράκι μαζί του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις..