Μαζί με τον Αλέξανδρο, καθισμένη στον καναπέ, με θλιμμένο βλέμμα κοιτάζει επίμονα το τζάμι η Ελένη. Η Ελένη, μαμά του Αλέξανδρου αναρωτιέται για πόσο καιρό ακόμα θα έχει δουλειά. "λιγοστεύει ο κόσμος που θα αγοράσει αυτό που πουλάμε...δεν υπάρχει ενδιαφέρον" και εγώ σκέφτομαι...."φοβάμαι για πόσο ακόμα θα δουλεύω"...να φοβάσαι όχι για το αν η δουλειά σου είναι ποιοτική αλλά αν θα υπάρχει!!
Ο μπαμπάς του Αλέξανδρου ήταν σχεδόν δίπλα μου χθες, ναι εκεί στο Σύνταγμα ή μάλλον κοντά στο Σύνταγμα, είχε έρθει για να φωνάξει, για να πει και τη δική του άποψη λίγο πριν τελιώσει η ελπίδα...
Ποιά ελπίδα εε??
Σήμερα δε μπορώ να σε κάνω να γελάσεις, ενώ το θέλω τόσο πολύ...όλοι φοράνε μαύρα εδώ που είμαι λες και κάποιος έχει πεθάνει, ή μήπως πέθανε τελικά...??Μα γιατί φοράω και εγώ μαύρα? Πώς αποφάσισα να ντυθώ έτσι σήμερα? φταίει που δεν κοιμήθηκα καλά...εφιάλτες με έκαναν να τρέχω στον ύπνο μου (όσο κοιμήθηκα)...
Να αγωνίζεσαι για να υπάρχεις, αυτό κάνεις πια, να αγωνίζεσαι για να υπάρξουν και τα παιδιά σου.
Ο κύριος με το μουστάκι χθες, μπορεί και να μας έσωσε, λίγο "MAALOX στα κορίτσια", φώναζε, εσύ το έζησες μαζί μου, ήσουν δίπλα μου, μην το ξεχάσεις, δεν είχαμε πάει για να φωνάξουμε για μια ομάδα, ούτε φυσικά για να πάρουμε πίσω όσα λεφτά μας πήραν, πήγαμε παρέα να φωνάξουμε να μας αφήνουν λίγο ελεύθερους να ζήσουμε...
"Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι" και λίγο μετά το σύνθημα έπεσαν τα πρώτα χημικά, ήμουν λίγο παραπέρα, εσύ που ήσουν? γιατί δεν ήσουν εκεί να κλάψεις μαζί με μένα?
Εκείνο το παραμύθι έλεγε..."όλοι για έναν και ένας για όλους"...αλλά εσύ δεν κλαις?εγώ μόνο για μένα κλαίω?
Έχω νευριάσει περισσότερο απο χθες, όταν έσκασαν τα χημικά δίπλα μου, μόνο έτρεχα να κρυφτώ. Όσο σκέφτομαι ότι δεν ακούστηκα γίνομαι αγρίμι. 4 φορές προσπάθησα να έρθω σε σένα, εκεί στο Σύνταγμα, αλλά δε με άφησαν, εκείνοι οι άλλοι, εκείνοι που ξέχασαν ποιοι είναι άνθρωποι και ποιοι ζώα, εκείνοι που τους έβρισα και καταράστηκα...αλλά μήπως εκείνοι υποχρεωμένοι δεν είναι? ...είναι υποχρεωμένοι να μας σκοτώσουν άραγε? ..αν ναι ας μας σκοτώσουν όλους...
Αρνούμαι να ζω σε συνθήκες χειρότερες και απο πόλεμο, αρνούμαι να πιστεύω σε μια δημοκρατία που δε δέχεται την άλλη γνώμη, αρνούμαι να εργάζομαι για 8 ώρες και να πληρώνομαι για τις 3 (οι άλλες 5??), αρνούμαι να μην κάνω οικογένεια, αρνούμαι να έχω ζωγραφισμένη μόνο τη θλίψη στο πρόσωπο μου, αρνούμαι να ντρέπομαι που χρωστάω λεφτά και δε μπορώ να σου δανείσω γιατί έχεις περισσότερη ανάγκη, αρνούμαι να θεωρηθώ άεργος μια μέρα...αρνούμαι να πω στα παιδιά μου ότι ...λυπάμαι...δεν έκανα ότι μπορούσα...
Δακρύζω και σκουπίζω τα μάτια μου περήφανα ακόμα, δε μου έρχεται καμμία ιδέα στο μυαλό μου πως να σε αλλάξω, πως να σε κάνω να καταλάβεις ότι άφησες λάθος παιδιά για αρχηγούς, λάθος σκέψεις..εσύ δε ντρέπεσαι? "τί θα κάνουμε?", με ρωτάει η Νίνα...μακάρι να είχα μια καλή απάντηση, μόνο ένα κενό βλέμμα έχω πια, τόση απογοήτευση δεν είχα νοιώσει ποτέ μου...
Η επόμενη μέρα ήρθε...και για μένα και για σένα και για τον Αλέξανδρο, που εκείνος δε σου χρωστάει κάτι, ούτε ο δικός μου "Αλέξανδρος" θα σου χρωστάει κάτι αλλά καλείται πριν καν δημιουργηθεί να σου πληρώσει...αμαρτιές γονέων ...ποιών γονέων??των δικών μου, των δικών τους ή άλλων...γιατί εμάς κατέστρεψαν..τα παιδιά τους!!
Ο κος Παπανδρέου, με μεγάλη ιστορία στην εξορία, όπως είπε, όλοι φταίμε, για τα ρουσφέτια (που εγώ δεν έκανα), για τις μίζες (που εγώ δεν πήρα), για τους συνδικαλιστές που τους έδωσε προνόμια και τα παρεξήγησαν (ποιος ήρθε?) και για πολλά ακόμα..ενώ ο κος Σαμαράς, σαν χορωδία καλοκουρδισμένη, συμφώνησε με άλλα λόγια στα ίδια..για τους τσάμπα μάγκες..ενώ οι μάγκες με βαριά μόρια, είπαν ΝΑΙ σε ολοκληρωτική καταδίκη...
"Ο κακός κος Παπαδήμος, σα του βάλω πιπέρι και σα του βγάλω τα μάτια", είπε ο μοβόρος Αλέξανδρος...ποιος είναι πιο κακός...αυτός ή ο άλλος??
Λυπάμαι Ελλάδα που σε γνώρισα, γιατί μόνο κακό θα μου κάνεις..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις..