Σήμερα, είδα τη μαμά μου μόνη της στο μπαλκόνι να κάθεται και να κοιτάζει τη θάλασσα. Κάθε μέρα βέβαια τη βλέπω να κοιτάζει απο το μπαλκόνι αλλά σήμερα ήταν λιγάκι πιο θλιμμένη.
Σήμερα όμως έχω γενέθλια, η μαμά μου δεν πρέπει να είναι θλιμμένη. Είναι πολλές μέρες τώρα που συζητάω -σαν μεγάλος άνθρωπος, κανονική γυναίκα- με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου. Τον μπαμπά μου δυστυχώς, δεν τον βλέπω πολύ, γιατί όπως λέει, "έτσι όπως έχουμε γίνει, μόνο εκείνος αντέχει να δουλεύει 2 δουλειές τις καθημερινές και να τρέχει σε κάνα δυο ακόμα τα Σαββατοκύριακα". Βλέπεις, η μαμά μου απο τότε που με γέννησε, ναι σαν σήμερα, 28 Μαίου 2013, δεν ξαναδούλεψε και ο μπαμπάς μου λέει, πως απο τότε είναι θλιμμένη. Νομίζω πως μπορώ να την κάνω να γελάσει, την γαργαλάω αλλά πέρα απο ένα απλό χαμόγελο τα μάτια της συνεχίζουν αν είναι θλιμμένα.
Η μαμά, όπως και η γιαγιά, έγραφαν πάντα και έτσι και εγώ συνεχίζω την παράδοση. Το σχολείο που πρόλαβα να πάω μέχρι την Πέμπτη Δημοτικού, έκλεισε λόγω οικονομικών ή κάτι τέτοιο, δεν πολυκατάλαβα, γιατί άκουσα τη μαμά μου να κατηγορεί μια κυβέρνηση πως είναι απίστευτοι που δεν αφήνουν τα παιδιά του κόσμου να μάθει...ουφ ευτυχώς, η μαμά μου ξέρει πολλά γράμματα και με έχει μάθει όσα ξέρει, εντάξει όχι όλα όλα, αλλά μου λέει πως θα με μάθει τα πάντα για να φυγω και εγώ μια μέρα απο την Ελλάδα.
Κάθισα λίγο δίπλα της και κοίταζα και εγώ τη θάλασσα. Δεν είναι πολύ μακρία απο το σπίτι μας, αλλά απο το μπαλκόνι βλέπεις απέναντι μέχρι και την Αίγινα. Βέβαια, έχει πολύ κρύο σήμερα, "άλλαξε και ο καιρός", λέει ο μπαμπάς μου συνέχεια που παραπονιέται για τα πόδια του όποτε αλλάζει ο καιρός. Παλιά, μου έχουν πει, τον Μάιο, είχε σχεδόν καλοκαίρι, ενώ τώρα καλοκαίρι έχουμε απο τον Ιούλιο και μετά....αλλά ενώ παλιά κρατούσε μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου, πλέον κρατάει μέχρι τον Δεκέμβριο. Η γιαγιά λέει πως αυτός ο καιρός είναι η τιμωρία μας και εγώ όλο την κοιτάζω καχύποπτα και αναρωτιέμαι τι έκανα...και το δωμάτιο μου μάζεψα με τις κούκλες που μου έχει χαρίσει η μαμά και τα ρούχα μου καθάρισα και όλα τα έκανα, γιατί μας τιμωρεί αυτός ο καιρός; Μάλλον, είμαι ακόμα μικρή για να καταλάβω.
Η μαμά και ο μπαμπάς δε βλέπονται πολύ. Είναι πολύ καιρό και οι δυο θλιμμένοι. Ο ένας δε δουλεύει και ο άλλος παραδουλεύει, μου ψιθυρίζει ο παππούς μου κρυφά στο αυτί.
Κάποτε λέει, πριν γεννηθώ, όλα ήταν διαφορετικά...
Σήμερα, μάλλον θα της φτιάξω γλυκό εγώ της μαμάς. Έχουμε καιρό να φάμε γλυκό, προσέχουμε τη διατροφή μας..χαχαχαχα....! Ψέμματα λέω, γλυκά θέλω να τρώω, αλλά δε μπορώ. Δεν φτάνουν τα λεφτά να παίρνω συνέχεια γλυκά και κάθε φορά που έχω γενέθλια η μαμά μου φτιάχνει την πιο ωραία τούρτα. Σήμερα όμως, ενώ άνοιξα το ψυγείο, δεν τη βρήκα μέσα έτοιμη. Ίσως περιμένει να τη φτιάξουμε μαζί.
Με πήρε ο μπαμπάς στο τηλέφωνο για να μου ευχηθεί. Θα μου φέρει μου είπε ένα δώρο. Θα πω της μαμάς να του θυμίσει πως κάθε χρόνο μου φέρνει το ίδιο δώρο και το έχω βαρεθεί. Όλο το ξεχνάει μάλλον.... Φέτος, θα ήθελα ένα ποδήλατο. Πόσο να κοστίζει πια?
Η Ζωή, που μένει 2 ορόφους πιο κάτω μένει με τη γιαγιά της γιατί οι γονείς της είναι και οι δυο ναυτικοί εδώ και 4 χρόνια. Δεν τους έχει δει βέβαια, αλλά η Ζωή έχει ένα ωραίο ποδήλατο. Εντάξει, μου το δίνει και εμένα που και που, αλλά θα ήθελα και εγώ ένα ποδήλατο. Μάλλον καλύτερα που βλέπω κάθε μέρα τη μαμά και τον μπαμπά, παρά να έμενα μόνο με τη γιαγιά και τον παππού.
...θα του ζητήσω γλυφιτζούρι, δεν πειράζει, θα γίνω μεγάλη εγώ και θα το πάρω μόνη μου το ποδήλατο...
Η μαμά, έχει πολλά λουλούδια στο μπαλκόνι, ο μπαμπάς της τα έχει φτιάξει, τότε που δούλευε μόνο μια δουλειά. Θα κόψω μερικά αργότερα και θα της τα δώσω να τα βάλει στην τούρτα μου.
Χθες άκουσα να ψιθυρίζουν μεταξύ τους, πως κάτι .." δεν πάει άλλο"...ωχ σκέφτηκα αμέσως...λες να τους πειράζουν τα γενέθλια μου που είναι κάθε χρόνο;...μετά τους ξανάκουσα και η μαμά έκλαιγε, έλεγε στον μπαμπά πως θέλει να φύγουμε απο την κωλοχώρα (δεν κατάλαβα ποια είναι αυτή η χώρα), του έλεγε πως δεν αντέχει να μη δουλεύει και να μη βλέπει τον μπαμπά και πως αυτή δεν είχε φανταστεί τέτοια πράγματα τότε (μα για πότε λένε, δε μπορώ να καταλάβω?) και μετά ο μπαμπάς την αγκάλιασε και προσπάθησε να την ηρεμήσει....
Κλαίει και ο μπαμπάς μου, αλλά εκείνος δε με είδε που τον κρυφοκοιτούσα. Μια μέρα, είχε κλείσει την πόρτα του δωματίου κρατούσε ένα χαρτί στο χέρι του, το κοιτούσε και έκλαιγε. Ένοιωσα ένα μεγάλο πόνο στην κοιλιά μου. Ποιός είχε στεναχωρήσει τόσο τον μπαμπά μου; Όταν έφυγε πήρα το χαρτί απο το συρτάρι του, έγραφε κάτι ξένες λέξεις και απο κάτω διάβασα που έλεγε..." η γερμανική κυβέρνηση σας ενημερώνει πως αν δεν εξοφλήσετε το υπόλοιπο σας σε 10 ημέρες θα σας γίνει έξωση"...ωχ, μάλλον κακό σημαίνει αυτή η λέξη. Πώς να ρωτήσω τώρα τη μαμά μου, ίσως με μαλώσει. Έψαξα στο internet στις σελίδες που μας επιτρέπει ο Πρόεδρος της κυβέρνησης να βλέπουμε και είδα, ότι σημαίνει να φύγεις χωρίς να το θέλεις απο το σπίτι σου. Αυτή η γερμανικη κυβέρνηση ποιανού είναι? Μα εδώ είναι Ελλάδα ....
Τελικά δε θέλω ποδήλατο, θα παίρνω όποτε μου το δίνει η Ζωή, το δικό της και μια χαρά θα είμαι. Κάποτε η μαμά μου έχει πει, πως είχαμε 2 αυτοκίνητα και όχι 1, αυτό το παλιό του μπαμπά. Μου το έδειξε και σε μια φωτογραφία, ήταν δικό της μου είχε. Να σαν το ποδήλατο που έλεγα πριν. Ε και εκείνη μόνη της το πήρε, αλλά μετά μου είπε, έκανε εμένα και δεν είχε ανάγκη να έχει αυτοκίνητο....αλλά εγώ νομίζω πως δε μπορούσε να το πληρώσει, όχι ότι δεν το ήθελε, γίνεται να πουλήσεις κάτι που το θέλεις τόσο πολύ; εγώ ας πούμε αν είχα εκείνο το ποδήλατο, δε θα το πουλούσα!
Πριν λίγο, με πήρε η νονά μου τηλέφωνο. Η νονά μου, μένει στην Αμερική εδώ και λίγα χρόνια. Έφυγε γιατί δεν είχε και εκείνη και ο νονός δουλειά αλλά εκεί βρήκαν μας είπαν. Μα γιατί έχει εκεί και εδώ δεν έχει; Η μαμά μου, λέει, πως όταν μεγαλώσω λίγο ακόμα θα με στείλει στη νονά μου, να σπουδάσω και να μείνω με εκείνη. Εδώ λέει δεν έχω μέλλον.
Ξανακάθισα δίπλα στη μαμά μου και της είπα πως ξέχασε να φτιάξει τούρτα. Την είδα που δάκρυσε λίγο αλλά έκανε ψέμματα πως κάτι μπήκε απο τον αέρα στο μάτι της. "Φέτος", μου είπε πως "θα αγοράσουμε τούρτα. Φέτος, όλα αλλάξανε. Αν και πήρε πολλά χρόνια...τελικά αλλάξανε"!
Ωχ...λές να έρχεται η έξωση? Πρέπει να σκεφτώ που θα βάλω τις κούκλες μου αν συμβεί αυτό...
Ήρθε ο μπαμπάς μου, αγκαλιά με την τούρτα...αχ πόσο ωραία τούρτα, τεράστια!! Στο άλλο του χέρι όμως κρατούσε ένα ποδήλατο...το δικό μου ποδήλατο...
28 Μαίου 2025, μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Πόσο περίεργο όνειρο είδα; Έχω γενέθλια σήμερα. Είμαι 12! Είμαι σίγουρη πως φέτος, θα αλλάξουνε τα πράγματα και να δεις που μέχρι και ποδήλατο θα πάρω....
Σήμερα όμως έχω γενέθλια, η μαμά μου δεν πρέπει να είναι θλιμμένη. Είναι πολλές μέρες τώρα που συζητάω -σαν μεγάλος άνθρωπος, κανονική γυναίκα- με τη μαμά μου και τον μπαμπά μου. Τον μπαμπά μου δυστυχώς, δεν τον βλέπω πολύ, γιατί όπως λέει, "έτσι όπως έχουμε γίνει, μόνο εκείνος αντέχει να δουλεύει 2 δουλειές τις καθημερινές και να τρέχει σε κάνα δυο ακόμα τα Σαββατοκύριακα". Βλέπεις, η μαμά μου απο τότε που με γέννησε, ναι σαν σήμερα, 28 Μαίου 2013, δεν ξαναδούλεψε και ο μπαμπάς μου λέει, πως απο τότε είναι θλιμμένη. Νομίζω πως μπορώ να την κάνω να γελάσει, την γαργαλάω αλλά πέρα απο ένα απλό χαμόγελο τα μάτια της συνεχίζουν αν είναι θλιμμένα.
Η μαμά, όπως και η γιαγιά, έγραφαν πάντα και έτσι και εγώ συνεχίζω την παράδοση. Το σχολείο που πρόλαβα να πάω μέχρι την Πέμπτη Δημοτικού, έκλεισε λόγω οικονομικών ή κάτι τέτοιο, δεν πολυκατάλαβα, γιατί άκουσα τη μαμά μου να κατηγορεί μια κυβέρνηση πως είναι απίστευτοι που δεν αφήνουν τα παιδιά του κόσμου να μάθει...ουφ ευτυχώς, η μαμά μου ξέρει πολλά γράμματα και με έχει μάθει όσα ξέρει, εντάξει όχι όλα όλα, αλλά μου λέει πως θα με μάθει τα πάντα για να φυγω και εγώ μια μέρα απο την Ελλάδα.
Κάθισα λίγο δίπλα της και κοίταζα και εγώ τη θάλασσα. Δεν είναι πολύ μακρία απο το σπίτι μας, αλλά απο το μπαλκόνι βλέπεις απέναντι μέχρι και την Αίγινα. Βέβαια, έχει πολύ κρύο σήμερα, "άλλαξε και ο καιρός", λέει ο μπαμπάς μου συνέχεια που παραπονιέται για τα πόδια του όποτε αλλάζει ο καιρός. Παλιά, μου έχουν πει, τον Μάιο, είχε σχεδόν καλοκαίρι, ενώ τώρα καλοκαίρι έχουμε απο τον Ιούλιο και μετά....αλλά ενώ παλιά κρατούσε μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου, πλέον κρατάει μέχρι τον Δεκέμβριο. Η γιαγιά λέει πως αυτός ο καιρός είναι η τιμωρία μας και εγώ όλο την κοιτάζω καχύποπτα και αναρωτιέμαι τι έκανα...και το δωμάτιο μου μάζεψα με τις κούκλες που μου έχει χαρίσει η μαμά και τα ρούχα μου καθάρισα και όλα τα έκανα, γιατί μας τιμωρεί αυτός ο καιρός; Μάλλον, είμαι ακόμα μικρή για να καταλάβω.
Η μαμά και ο μπαμπάς δε βλέπονται πολύ. Είναι πολύ καιρό και οι δυο θλιμμένοι. Ο ένας δε δουλεύει και ο άλλος παραδουλεύει, μου ψιθυρίζει ο παππούς μου κρυφά στο αυτί.
Κάποτε λέει, πριν γεννηθώ, όλα ήταν διαφορετικά...
Σήμερα, μάλλον θα της φτιάξω γλυκό εγώ της μαμάς. Έχουμε καιρό να φάμε γλυκό, προσέχουμε τη διατροφή μας..χαχαχαχα....! Ψέμματα λέω, γλυκά θέλω να τρώω, αλλά δε μπορώ. Δεν φτάνουν τα λεφτά να παίρνω συνέχεια γλυκά και κάθε φορά που έχω γενέθλια η μαμά μου φτιάχνει την πιο ωραία τούρτα. Σήμερα όμως, ενώ άνοιξα το ψυγείο, δεν τη βρήκα μέσα έτοιμη. Ίσως περιμένει να τη φτιάξουμε μαζί.
Με πήρε ο μπαμπάς στο τηλέφωνο για να μου ευχηθεί. Θα μου φέρει μου είπε ένα δώρο. Θα πω της μαμάς να του θυμίσει πως κάθε χρόνο μου φέρνει το ίδιο δώρο και το έχω βαρεθεί. Όλο το ξεχνάει μάλλον.... Φέτος, θα ήθελα ένα ποδήλατο. Πόσο να κοστίζει πια?
Η Ζωή, που μένει 2 ορόφους πιο κάτω μένει με τη γιαγιά της γιατί οι γονείς της είναι και οι δυο ναυτικοί εδώ και 4 χρόνια. Δεν τους έχει δει βέβαια, αλλά η Ζωή έχει ένα ωραίο ποδήλατο. Εντάξει, μου το δίνει και εμένα που και που, αλλά θα ήθελα και εγώ ένα ποδήλατο. Μάλλον καλύτερα που βλέπω κάθε μέρα τη μαμά και τον μπαμπά, παρά να έμενα μόνο με τη γιαγιά και τον παππού.
...θα του ζητήσω γλυφιτζούρι, δεν πειράζει, θα γίνω μεγάλη εγώ και θα το πάρω μόνη μου το ποδήλατο...
Η μαμά, έχει πολλά λουλούδια στο μπαλκόνι, ο μπαμπάς της τα έχει φτιάξει, τότε που δούλευε μόνο μια δουλειά. Θα κόψω μερικά αργότερα και θα της τα δώσω να τα βάλει στην τούρτα μου.
Χθες άκουσα να ψιθυρίζουν μεταξύ τους, πως κάτι .." δεν πάει άλλο"...ωχ σκέφτηκα αμέσως...λες να τους πειράζουν τα γενέθλια μου που είναι κάθε χρόνο;...μετά τους ξανάκουσα και η μαμά έκλαιγε, έλεγε στον μπαμπά πως θέλει να φύγουμε απο την κωλοχώρα (δεν κατάλαβα ποια είναι αυτή η χώρα), του έλεγε πως δεν αντέχει να μη δουλεύει και να μη βλέπει τον μπαμπά και πως αυτή δεν είχε φανταστεί τέτοια πράγματα τότε (μα για πότε λένε, δε μπορώ να καταλάβω?) και μετά ο μπαμπάς την αγκάλιασε και προσπάθησε να την ηρεμήσει....
Κλαίει και ο μπαμπάς μου, αλλά εκείνος δε με είδε που τον κρυφοκοιτούσα. Μια μέρα, είχε κλείσει την πόρτα του δωματίου κρατούσε ένα χαρτί στο χέρι του, το κοιτούσε και έκλαιγε. Ένοιωσα ένα μεγάλο πόνο στην κοιλιά μου. Ποιός είχε στεναχωρήσει τόσο τον μπαμπά μου; Όταν έφυγε πήρα το χαρτί απο το συρτάρι του, έγραφε κάτι ξένες λέξεις και απο κάτω διάβασα που έλεγε..." η γερμανική κυβέρνηση σας ενημερώνει πως αν δεν εξοφλήσετε το υπόλοιπο σας σε 10 ημέρες θα σας γίνει έξωση"...ωχ, μάλλον κακό σημαίνει αυτή η λέξη. Πώς να ρωτήσω τώρα τη μαμά μου, ίσως με μαλώσει. Έψαξα στο internet στις σελίδες που μας επιτρέπει ο Πρόεδρος της κυβέρνησης να βλέπουμε και είδα, ότι σημαίνει να φύγεις χωρίς να το θέλεις απο το σπίτι σου. Αυτή η γερμανικη κυβέρνηση ποιανού είναι? Μα εδώ είναι Ελλάδα ....
Τελικά δε θέλω ποδήλατο, θα παίρνω όποτε μου το δίνει η Ζωή, το δικό της και μια χαρά θα είμαι. Κάποτε η μαμά μου έχει πει, πως είχαμε 2 αυτοκίνητα και όχι 1, αυτό το παλιό του μπαμπά. Μου το έδειξε και σε μια φωτογραφία, ήταν δικό της μου είχε. Να σαν το ποδήλατο που έλεγα πριν. Ε και εκείνη μόνη της το πήρε, αλλά μετά μου είπε, έκανε εμένα και δεν είχε ανάγκη να έχει αυτοκίνητο....αλλά εγώ νομίζω πως δε μπορούσε να το πληρώσει, όχι ότι δεν το ήθελε, γίνεται να πουλήσεις κάτι που το θέλεις τόσο πολύ; εγώ ας πούμε αν είχα εκείνο το ποδήλατο, δε θα το πουλούσα!
Πριν λίγο, με πήρε η νονά μου τηλέφωνο. Η νονά μου, μένει στην Αμερική εδώ και λίγα χρόνια. Έφυγε γιατί δεν είχε και εκείνη και ο νονός δουλειά αλλά εκεί βρήκαν μας είπαν. Μα γιατί έχει εκεί και εδώ δεν έχει; Η μαμά μου, λέει, πως όταν μεγαλώσω λίγο ακόμα θα με στείλει στη νονά μου, να σπουδάσω και να μείνω με εκείνη. Εδώ λέει δεν έχω μέλλον.
Ξανακάθισα δίπλα στη μαμά μου και της είπα πως ξέχασε να φτιάξει τούρτα. Την είδα που δάκρυσε λίγο αλλά έκανε ψέμματα πως κάτι μπήκε απο τον αέρα στο μάτι της. "Φέτος", μου είπε πως "θα αγοράσουμε τούρτα. Φέτος, όλα αλλάξανε. Αν και πήρε πολλά χρόνια...τελικά αλλάξανε"!
Ωχ...λές να έρχεται η έξωση? Πρέπει να σκεφτώ που θα βάλω τις κούκλες μου αν συμβεί αυτό...
Ήρθε ο μπαμπάς μου, αγκαλιά με την τούρτα...αχ πόσο ωραία τούρτα, τεράστια!! Στο άλλο του χέρι όμως κρατούσε ένα ποδήλατο...το δικό μου ποδήλατο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις..