Παρασκευή 22 Ιουνίου 2012

Πόσοι μόνοι...


Είναι χρόνια που το σκέφτομαι αυτό το θέμα, όλο το συζητάω με τον εαυτό μου και όλο τις ίδιες απαντήσεις παίρνω.  Κοιτάζεις γύρω σου και τους βλέπεις όλους να είναι μοναδικοί….μόνοι …όσο και αν κάποιοι ζουν ή τους αγκαλιάζουν, πάλι νοιώθουν μόνοι. Μα γιατί τόση μοναξιά, θα πεις. Με τόσα που τραβάς, αυτό σου λείπει? 

Αιτήματα φιλίας από ανθρώπου που δε γνωρίζεις και site με απεριόριστους χρήστες, οι οποίοι ξημεροβραδιάζονται μπροστά σε έναν υπολογιστή (μιας και αυτός είναι ο τρόπος έκφρασης των ημερών μας), άνθρωποι που πλάθουν μια εικόνα μέσω μιας φωτογραφίας και σου περιγράφουν τον εαυτό τους με φειδώ ή ακόμα και με «αισθητική πλαστική».


Έναυσμα αυτή τη φορά, μια γυναίκα, 45 ετών με 2 γιους της παντρειάς, μόνη και αυτή, χωρισμένη, λίγο καλλιεργημένη, λίγο ψαχτήρι στις δουλειές, λίγο απ’ όλα βασικά…είναι μάνα, άρα και γυναίκα.
«Θα μπω στο Facebook, μπας και κάνω αίτημα φιλίας σε κανέναν και με δεχτεί», μου είπε προχθές. Στην αρχή λίγο ξίνισα τη μούρη μου, στη συνέχεια σκέφτηκα, πως γίνεται να μια γυναίκα 45 και βάλε να ψάχνει κάτι στο Facebook….στο τέλος πάλι κατάλαβα…

Πόσο μόνος μπορείς να νοιώθεις, είτε έχεις κάποιον για στήριγμα, είτε δεν έχεις...
«Μη γκρινιάζεις», είπε σε μια φίλη της, «εσύ τουλάχιστον έχεις κάποιον, ενώ εγώ?»
Θυμάμαι και εγώ στα νιάτα μου…αυτά που με πολύ χαρά θυμάμαι (σε βλέπω μη γελάς!!), πως έκανα και εγώ κάτι ανάλογες πράξεις, και οι φίλοι μου στην ίδια κατάσταση ήταν. Για μας όμως, που ήμασταν όλο νιάτα, η μοναξιά, έφευγε με την αγκαλιά της μαμάς ή με τις απεριόριστες ώρες στο τηλέφωνο με μια φίλη/φίλο…

 Πόσο δύσκολο είναι να τρέχεις να τα προλάβεις όλα και μετά να θυμάσαι πως είσαι άνθρωπος και να ψάχνεις, στην κυριολεξία να έχεις φάει τον κόσμο και να μη βρίσκεις κανέναν για πλάι σου…ανακαλύπτεις πως όσους άφησες να περάσουν από δίπλα σου, είχαν κουσούρια και πως δεν θα ξαναφήσεις να ξαναυπάρξουν τέτοιου είδους άνθρωποι, αλλά στο λέω εγώ, πάλι λάθη θα κάνεις, πάλι εκεί γύρω θα πέσεις!!

Είτε είσαι γυναίκα είτε είσαι άνδρας, ετών 45 και βάλε, υποψιάζομαι, πως είναι λιγάκι πιο δύσκολο να αφήσεις/βρεις κάποιον τελικά. Οι γνωστοί σου, όλοι οικογενειάρχες, οι άγνωστοι σου…είναι άγνωστοι, δεν βασίζεσαι έτσι εύκολα.

«Αχ να είχα και εγώ έναν άνθρωπο…», ανασαίνει και εκφράζει τη βαθύτερη σκέψη της…κανείς δεν αξίζει να μένει μόνος σου λέω εγώ, κανείς δε μπορεί να σου στερήσει αυτό το δικαίωμα. Μόνο εσύ στερείς από τον εαυτό σου τέτοια δικαιώματα (τα άλλα έχουν φροντίσει άλλοι, να στα στερούν).
Δε θέλω να σκεφτείς τρόπους εύρεσης ενός άξιου ανθρώπου για δίπλα σου, θέλω να σκεφτείς πόσο μόνοι είναι όλοι όσο περνούν από δίπλα σου. Και εσύ στην αρχή θα κάνεις ανάλογες σκέψεις με μένα, μπορεί και χειρότερες, αλλά στο τέλος, ελπίζω, να καταλήξεις, πως η Χριστίνα, όπως και η κάθε Χριστίνα, έχει δικαίωμα….

Με τόσα που τραβάς λοιπόν, ένας άνθρωπος δίπλα σου είναι ψυχολογικό στήριγμα…είναι στήριγμα..και ελπίζω να βρεις αυτόν τον κάποιο...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις..