Και ο χρόνος εδώ και μήνες έχει παγώσει...
Τα πάνω κάτω ήρθαν, τυφώνες, καταιγίδες, νέες ακραίες πολιτικές καταστάσεις, αλλαγή οικονομικών συνθηκών, όχι μόνο των δίπλα, αλλά και εμού του ιδίου που λένε...
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ, πότε νευρίασα τελευταία φορά, πότε είπα δεν αντέχω άλλο, πότε αγανάκτησα με αυτόν που οδηγεί σαν ρομπότ δίπλα μου και που ελάχιστα απέχει από το τρακάρισμα, δυσκολεύομαι να θυμηθώ, πότε είπα κακία για άνθρωπο (ίσως αυτό αν πιεστώ να το θυμηθώ...μμμ), δυσκολεύομαι να θυμηθώ μια μέρα που δε χαμογέλασα και που δεν ευχαρίστησα τις συμπαντικές δυνάμεις για την γαλήνη αλλά και την ηρεμία που αισθάνομαι...
Έχουν περάσει μήνες και συνεχίζω να βλέπω ειδήσεις ή να διαβάζω ιστοσελίδες με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον, αλλά δεν με επηρεάζουν, λες και έχω μπει σε μια γυάλα..ναι αυτό είναι, έχω μπει σε μια γυάλα και κάνω delete αμέσως σε ότι ακούω το οποίο μπορεί να με επηρεάσει αρνητικά και κατά συνέπεια και σένα..
Σκαλίζω τις φωτογραφίες διακοπών των περασμένων χρόνων και ξέρω ότι για πολλούς λόγους δεν θα ξαναβρεθώ στην ίδια κατάσταση, αγουροξυπνημένη κατά τις 2 το μεσημέρι, τρέχοντας να πάω για μπάνιο, μεσημεριανή σιέστα κάτω απο κανένα δέντρο που έχει αρκετή σκιά, βραδυνά κοκτέϊλ, ακόμα και μπύρες στη θάλασσα...Αν εξαιρέσουμε ότι λεφτά δεν έχουμε, δεν έχουμε και την ίδια μεταεφηβική ανοσία στο χρόνο, στις σχέσεις αλλά και στις στιγμές..
Που λες, έχει παγώσει ο χρόνος μήνες τώρα, σήμερα αυτό σκεφτόμουν και αναρωτήθηκα πως τα κατάφερα, πως κατάφερα να μη με νοιάζει τίποτα για το σήμερα και το μόνο που έχω, είναι να περιμένω εκείνο το αύριο που θα συναντηθούμε, δεν είναι αγάπη ερωτική, δεν είναι αγάπη φιλική, είναι ίσως κάτι περισσότερο..
Οι αρνητικές σκέψεις μόνο κάτι βράδια με κατακλύζουν και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου για να επανέλθω στην νιρβάνα, ναι καλά διάβασες, picture this κανονικά και θα γελάσεις και εσύ με το θέαμα...
Θα μου πεις, σαν πολύ φιλοσοφία δεν πέφτει, πέφτει πως δεν πέφτει, αλλά ξέρεις, είναι δύσκολο και εύκολο μαζί να με κρίνεις για την στάση μου τώρα, δε με πειράζει, όπως είπαμε εγώ είμαι αλλού σε άλλον πλανήτη, όταν θα βρεθείς εδώ θα δεις πως είναι να ξεχνάς στιγμές, υποχρεώσεις, δηλώσεις...είναι σαν να έχεις Αλτσχάϊμερ και να το επιλέγεις..
Ελάχιστα θα παραμείνουν ίδια σύντομα και "όλα είναι στο μυαλό σου", μου λένε, αλλά ξέρεις και ξέρω ότι χωρίς εσένα βήμα δε θα κάνω και πως η ζωή μου θα γεμίζει με στιγμές σου, μια καταδίκη γλυκιά, μια καταδίκη που ζήτησα από τον δικαστή και που ο συγκατηγορούμενος μου επέλεξε να "φυλακιστεί" μαζί μου...σαν δέσιμο με αόρατη κλωστή που θα την υφαίνω συνεχώς σαν αράχνη μη και κοπεί..
Πόσο ωραίο είναι αυτό το ΕΜΕΙΣ...όταν μπαίνει πάνω από αυτό το ΕΓΩ..
Τα πάνω κάτω ήρθαν, τυφώνες, καταιγίδες, νέες ακραίες πολιτικές καταστάσεις, αλλαγή οικονομικών συνθηκών, όχι μόνο των δίπλα, αλλά και εμού του ιδίου που λένε...
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ, πότε νευρίασα τελευταία φορά, πότε είπα δεν αντέχω άλλο, πότε αγανάκτησα με αυτόν που οδηγεί σαν ρομπότ δίπλα μου και που ελάχιστα απέχει από το τρακάρισμα, δυσκολεύομαι να θυμηθώ, πότε είπα κακία για άνθρωπο (ίσως αυτό αν πιεστώ να το θυμηθώ...μμμ), δυσκολεύομαι να θυμηθώ μια μέρα που δε χαμογέλασα και που δεν ευχαρίστησα τις συμπαντικές δυνάμεις για την γαλήνη αλλά και την ηρεμία που αισθάνομαι...
Έχουν περάσει μήνες και συνεχίζω να βλέπω ειδήσεις ή να διαβάζω ιστοσελίδες με το ίδιο αμείωτο ενδιαφέρον, αλλά δεν με επηρεάζουν, λες και έχω μπει σε μια γυάλα..ναι αυτό είναι, έχω μπει σε μια γυάλα και κάνω delete αμέσως σε ότι ακούω το οποίο μπορεί να με επηρεάσει αρνητικά και κατά συνέπεια και σένα..
Σκαλίζω τις φωτογραφίες διακοπών των περασμένων χρόνων και ξέρω ότι για πολλούς λόγους δεν θα ξαναβρεθώ στην ίδια κατάσταση, αγουροξυπνημένη κατά τις 2 το μεσημέρι, τρέχοντας να πάω για μπάνιο, μεσημεριανή σιέστα κάτω απο κανένα δέντρο που έχει αρκετή σκιά, βραδυνά κοκτέϊλ, ακόμα και μπύρες στη θάλασσα...Αν εξαιρέσουμε ότι λεφτά δεν έχουμε, δεν έχουμε και την ίδια μεταεφηβική ανοσία στο χρόνο, στις σχέσεις αλλά και στις στιγμές..
Που λες, έχει παγώσει ο χρόνος μήνες τώρα, σήμερα αυτό σκεφτόμουν και αναρωτήθηκα πως τα κατάφερα, πως κατάφερα να μη με νοιάζει τίποτα για το σήμερα και το μόνο που έχω, είναι να περιμένω εκείνο το αύριο που θα συναντηθούμε, δεν είναι αγάπη ερωτική, δεν είναι αγάπη φιλική, είναι ίσως κάτι περισσότερο..
Οι αρνητικές σκέψεις μόνο κάτι βράδια με κατακλύζουν και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου για να επανέλθω στην νιρβάνα, ναι καλά διάβασες, picture this κανονικά και θα γελάσεις και εσύ με το θέαμα...
Θα μου πεις, σαν πολύ φιλοσοφία δεν πέφτει, πέφτει πως δεν πέφτει, αλλά ξέρεις, είναι δύσκολο και εύκολο μαζί να με κρίνεις για την στάση μου τώρα, δε με πειράζει, όπως είπαμε εγώ είμαι αλλού σε άλλον πλανήτη, όταν θα βρεθείς εδώ θα δεις πως είναι να ξεχνάς στιγμές, υποχρεώσεις, δηλώσεις...είναι σαν να έχεις Αλτσχάϊμερ και να το επιλέγεις..
Ελάχιστα θα παραμείνουν ίδια σύντομα και "όλα είναι στο μυαλό σου", μου λένε, αλλά ξέρεις και ξέρω ότι χωρίς εσένα βήμα δε θα κάνω και πως η ζωή μου θα γεμίζει με στιγμές σου, μια καταδίκη γλυκιά, μια καταδίκη που ζήτησα από τον δικαστή και που ο συγκατηγορούμενος μου επέλεξε να "φυλακιστεί" μαζί μου...σαν δέσιμο με αόρατη κλωστή που θα την υφαίνω συνεχώς σαν αράχνη μη και κοπεί..
Πόσο ωραίο είναι αυτό το ΕΜΕΙΣ...όταν μπαίνει πάνω από αυτό το ΕΓΩ..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις..