Με αφορμή το κείμενο του Σ. Γιατζόγλου http://giatzoglou.skai.gr/post/11095425377 σήμερα δεν θα σου πω μια ευχάριστη ιστορία αλλά μια μεγάλη ιστορία, που είμαι σίγουρη πως κάπου εκεί γύρω σου την έχεις ζήσει.
Όντας φοιτήτρια, γνώρισα την Νίκη. Συγκατοικήσαμε σχετικά γρήγορα και μέναμε σε ένα αρκετά μεγάλο διαμέρισμα του έκτου ορόφου με θέα τί άλλο, από τον Ταύγετο και τον Μεσσηνιακό κόλπο. Όπως κατάλαβες, τα φοιτητικά τα χρόνια, γεμάτα έρωτα, ζήλιες, διαβάσματα, άγχη, καλοπέραση, ύπνο (πόσο μου λείπουν τα δύο τελευταία...) τα πέρασα στην Καλαμάτα. Κάθε Παρασκευή σχεδόν, η Βαρβάρα, η μαμά της Νίκης, μας έστελνε προμήθειες...όχι μη φανταστείς προμήθειες πολέμου, ούτε μη ν βιαστείς να μας πεις ανάξιες, αλλά μας έστελνε κάθε λογής λαχανικά, πίτες, γλυκά hanmade (εξού και τα 10 κιλά που έφερε πίσω στην Αθήνα μαζί με την αποφοίτηση μου όπως θυμάσαι) μόνο και μόνο για να έχουμε χρόνο για να διαβάζουμε όπως έλεγε. Το αγαπημένο μου φαγητό ήταν το κοκκινιστό κοτόπουλο και το ήξερε, πάντα μας έστελνε τάπερ γεμάτο με αυτό, πάντα το είχε και στο σπίτι της όταν με περίμενε για επίσκεψη...
Ο Χρήστος, φίλος από τα παλιά. Φίλος καρδιακός με τα παιδιά. Παίζαμε θυμάμαι πρόπερσι τα Χριστούγεννα χαρτιά στο σπίτι μιας γνωστής μας και με κορόιδευε για το κόκκινο παλτό μου γιατί έμοιαζα με την κοκκινοσκουφίτσα όπως έλεγε. Χαμογελαστός, ετών ιδίων με μας, αστείος αλλά και έξυπνος. Ήταν και στα γενέθλια μου εκείνη την χρονιά και ακόμα γελάω με την κρίση ζηλοτυπίας που προκάλεσε σε μια ψυχή... Νομίζω πέρσι έμαθα για το γάμο του με μια πολύ καλή κοπέλα αλλά και την εγκυμοσύνη της. Μεγάλη χαρά στην παρέα είχε προκαλέσει η γέννηση του πρώτου του παιδιού...
Ο παππούς που ποτέ δεν γνώρισα (για γνωστούς λόγους σε λίγους) και που μια φορά συνάντησα κάπου στη Λευκωσία. Μέσα σε ένα πάρκο ή λούνα παρκ, που ακόμα πονάει το πόδι μου στο σημείο που το χτύπησα εκείνο το βράδυ, αφού προσπαθούσα να σκαρφαλώσω σαν τον Spiderman όπου έβρισκα, μιας και δεν ξεπερνούσα τα 12. Η σοκολάτα του μου προκάλεσε ένα σφράγισμα λίγες μέρες μετά ..Θυμάμαι λίγη σημασία του είχα δώσει όταν μου άπλωσε το χέρι να με αγκαλιάσει..
Όλοι αλλά και άλλοι ακόμα, είναι άνθρωποι που δεν είναι εδώ πια.. Έχεις ένα κομμάτι τους, μικρό ή μεγάλο (λίγη σημασία έχει). Πήγαν κάπου καλύτερα όπως συνηθίζω να αιτιολογώ σε τέτοιες καταστάσεις, λόγω του καρκίνου έφυγαν και πήγαν σε μέρος που δεν ταλαιπωρούνται. Δεν ξέρω αν όσοι μένουμε πίσω είμαστε καλύτερα, πάντως αν τους έχεις στο μυαλό σου σίγουρα εκείνοι είναι ευτυχισμένοι. Χαμογελάω ακόμα στο φαγητό της, στο πείραγμα του, στο σφραγισμένο δόντι..
Δεν ξέρω αν όντως έχεις περάσει από αυτό, όμως πριν λίγο καιρό βρέθηκα σε αυτήν την κατάσταση ακόμα πιο κοντά. Η πρώτη ολοκληρωμένη μου έκθεση στο δημοτικό είχε ως θέμα "ποιο είναι το είδωλο σου" και μάντεψε ποιον είχα και έχω...φυσικά εκείνην που πριν λίγο καιρό μας είπε ο γιατρός βγαίνοντας από το χειρουργείο πως είχε επίσης καρκίνο. Την μαμά μου. Ευτυχώς λίγες ημέρες πριν εξαπλωθεί και πριν προλάβει να μου "την πάρει"..ο γιατρός κατάφερε όσα μόνο Εκείνος καταφέρνει..Δεν έχω την πρέπουσα ίσως πίστη στη θρησκεία, ίσως πιστεύω σε κάτι απλά ανώτερο, όμως εκείνη ευτυχώς είναι ακόμα δίπλα μου και υγιής πια...
Σήμερα σου λέω λοιπόν αυτήν την ιστορία μόνο και μόνο για να χαμογελάσεις γιατί τους έχεις ακόμα δίπλα σου αλλά και να σκεφτείς όσους έφυγαν..θα χαμογελάσουν και εκείνοι..!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις..