Ένας Ωραίος...μιας άλλης εποχής!

Μόνο ένας τέτοιος τίτλος θα του ταίριαζε...

Μόλις πάρκαρα το αυτοκίνητο μου μπροστά από το καφενείο του, σηκώθηκε από την -κατά τα άλλα βολική- πλαστική άσπρη καρεκλίτσα του  και ήρθε προς το μέρος μου, χτυπώντας ελαφρά και ρυθμικά το τζάμι του συνοδηγού. Χαμένη κλασσικά στις σκέψεις μου αλλά και περισσότερο αφηρημένη, τρόμαξα όταν άκουσα τον ήχο ενός δαχτυλιδιού που χτυπούσε το τζάμι του αυτοκινήτου μου (ναι έχω μια ψύχωση με οτιδήποτε μου ανήκει...μην απορείς).

-"Δεσποινίς, μην παρκάρετε εδώ, εδώ γράφουν αβέρτα"...είχε ένα δίκιο ο παππούλης...μιας και ήμουν παρκαρισμένη σε πεζόδρομο, όμως δε μασάω ως γνωστών (μέχρι φυσικά να τη φάω την κλήση και να ησυχάσουμε).

-"Δεν πειράζει, αν έρθουν και δεν τους δω, φωνάξτε με, εδώ στο μαγαζί πηγαίνω" και του έδειξα την κατεύθυνση αλλά και την τοποθεσία που θα ήμουν για τις επόμενες ώρες.

Περνούσε σχεδόν καθημερινά και με χαιρετούσε, ακόμα και όταν δεν με έβλεπε, την επόμενη ημέρα με ρωτούσε που ήμουν. Είχε λίγο ζαλίσει τον αδελφό μου, το ομολογώ...όχι όμως μόνο γιατί ρωτούσε που ήμουν εγώ...αλλά και κάποια άλλη.

Για να μη σε ζαλίζω, ένα απόγευμα ήρθε να πιούμε καφέ. Βαρύ γλυκό και ασήκωτο. Κουστουμαρισμένος  και φρεσκοξυρισμένος πάντα, έχει ένα θέμα με τα μάτια του όμως δεν του ξεφεύγει τίποτα ..ακου με που σου λέω!!

Ο Φανούρης, κατά κόσμον, Μπον Βιβερ, είχε μεγάλους έρωτες στη ζωή του αλλά και πολλές κατακτήσεις. Με τα παιδιά του ουδεμία σχέση έχει, μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, αφού έπειτα από τις επιχορηγήσεις που τους έδωσε, του γύρισαν την πλάτη και έμεινε στον ΑΣΣΟ!

Δύσκολα τα  χρόνια εκείνα, όπως μου εξηγούσε ο αγαπητός 85χρονος Φανούρης, δύσκολη η φτώχεια, δύσκολη ζωή..έλα όμως που γίνεται σαν Deja Vu και η εποχή η δική μας ολόενα και περισσότερο θυμίζει τα περασμένα..

Ο πεζόδρομος μπροστά από το μαγαζί, ήταν πέρασμα, ήταν όπως λέμε η βόλτα της Κυριακής, όπου κορίτσια και αγόρια ήταν ντυμένα όμορφα και όπου οι άντρες επέλεγαν με μια ματιά τις μέλλουσες συζύγους τους.

Μπερμπάντης, τον κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, ακόμα και την πεταχτή γκαρσόνα που του σέρβιρε τον καφέ, την σκανάρισε από πάνω ως κάτω σαν νέα μαγνητική διαδικασία.

Μανία μεγάλη με τη μουσική, κυρίως με τα ρεμπέτικα του ’60, καθόλου τυχαίο ότι είναι και μέλος της Φιλαρμονικής του δήμου και καταπιανόταν συνεχώς με όλα αυτά, όμως κάτι του έλειπε..

-«Ξέρεις, η γιαγιά μου είναι 83 και δεν φαντάζεσαι πόσο θα ταιριάζατε..», έκανα το λάθος και του είπα σε μια στιγμή αδυναμίας..λάθος γιατί το έδεσε σκοινί κορδόνι ότι θα την φέρω να την γνωρίσει.

Καθημερινά, άκουγα την ίδια ερώτηση και φυσικά έπαιρνε την ίδια απάντηση.

-«Μα κύριε Φανούρη, δε νομίζω να έρθει η γιαγιά, δεν είναι της κοσμικής ζωής, άσε που πρέπει να φτιάξει τα μαλλιά της όπως μου είπε πρώτα», και τον έπιανε ένα παράπονο που όμως δεν το εξέφραζε και έφευγε με ψηλά το κεφάλι.

Κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος, δύσκολη η μοναξιά και περισσότερο για τους ανθρώπους αυτής της ηλικίας. 

Δύσκολο να είσαι εργένης ετών 85!